Το φιλι της ζωης ! ! !

Μικρη μου Γαλατεια,

Οντας μιση ωρα αναποφασιστος για το περιεχομενο αυτης της επιστολης, αποφασισα να σου γραψω για το θεμα του "επιστολοχαρτου" που συνηθιζω να χρησιμοποιω. Ειναι φυσικα το πασιγνωστο "Φιλι" του Κλιμτ, που για πρωτη φορα ειχα δει, αν δεν απατωμαι, σε μια παλια για το νεαρον της ηλικιας σου ταινια. O αγγλικος τιτλος της, μιας κι αγνοω τον ελληνικο, ειναι "Dying young" με την Τζουλια Ρομπερτς.

Επισης εχω τη χαρα να τον εχω δει δυο φορες εκ του συνεγγυς. Μια στη γκαλερι Σεσεσιον και μια στο παλατι του Μπελβεντερ(ε), απο οπου ειναι τραβηγμενη κι η φωτογραφια που σου αποστελλω. Μα να εισαι σε παρακαλω επιεικης με την ποιοτητα της, μιας ειναι τραβηγμενη, βιαστικα και στα κρυφα ,φυσικα, μιας και δε θα θελες να με πεταξουν κλωτσηδον εξω οι φυλακες, που πιστεψε με οτι το εννοουν οταν λενε οτι απαγορευονται οι φωτογραφιες!





Λοιπον αυτος ο πινακας με χαρακτηριζει απολυτα, ειδικα οσον αφορα στην αποψη μου για τις σχεσεις με τις γυναικες. Και για να προλαβω τυχον ενστασεις σου και παραπονα, με κυριοτερο και αντιπροσωπευτικοτερο παραδειγμα εσενα! Αυτη η σταση σωματος στον πινακα ειναι εκδηλωτικη μιας προστατευτικης αγαπης, ενος επεκτατικου εναγκαλισμου και ενος ασπασμου με προδηλη την πρωτοβουλια της πειρας μα και της δεδομενης αποδοχης!

Αυτα ειναι τα βιαστικα (μα οχι κι απολυτα εσφαλμενα) συμπερασματα προκατοχων σου. Κι αυτο γιατι απλα προσεγγιζαν κι αποκωδικοποιουσαν επιφανειακα μια τετοια δεδομενη συμπεριφορα! Η ουσια κρυβεται πολυ πιο βαθια και σιγουρα κι εσυ την αγνοεις! Μα σε σενα , για πρωτη φορα, ισως αφησω να διαφανει μια ιλιαχτιδα (εξομολογητικης) αληθειας!

Αυτο το φιλι δεν ειναι τιποτε αλλο απο ενα απεγνωσμενο και απαιτητικο φιλι της ζωης, που δεν περιμενω να προσεγγισω επικινδυνα τα δυσδιακριτα ορια της αισθηματικης ασφυξιας, για να ζητησω και να λαβω απο σενα, κλασματα προτου να αποχαιρετησω τον κατα τα λοιπα, αδιαφορο τουτο κοσμο. Οσο κι το καμουφλαρω, με την προβια του αυταρκους κι ισως υπεροπτικου ερωτικου σου μεντορα, (αναθεμα το διεγνωσμενο ως χρονιο πυγμαλιωνικο συνδρομο που με διακατεχει) δεν θεωρω πως ενα εμπειρο συναισθηματικα ματι, δε δυναται να διακρινει τα ιχνη ενος παιδιου που στο φιλι αυτο εχει εναποθεσει ολες του τις εναπομεινασες ελπιδες για μια ζωογονο εμπνευση!

Μια κυριολεκτικη εμπνευση! Το φιλι λοιπον αυτο ειναι η διοδος της πνοης που εχει αναδρομη απο τα αναμενομενα πορεια. Δηλαδη πηγαζει απο εσενα μικρη μου, και εκβαλλει σωτηρια μεσα μου. Κι αν το γνωριζες αυτο το αναμφιβολο δεδομενο, ισως επεφερες αλλαγες στην αμφιροπη ισορροπια αυτης της σχεσης. Για καλο η για κακο δεν ξερω...

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Σου στελνω να ακουσεις ενα τραγουδι που ταιριαζει με οσα αποψε σου γραφω, κι ειναι το σαουντρακ απο την ομωνυμη τηλεοπτικη σειρα του Αντεννα, που ομολογω οτι ποτε δεν ειδα, οσο εξαισιο και δελεαστικο κι ηταν αυτο το τραγουδι.

Το φιλί της ζωής

Χατζηνάσιος Χρήστος


Φωτιά θ' ανάψω κι εκεί θα κάψω
όσα παράπονα και πίκρες έχω ζήσει,
δεν είχα άστρο, στο μαύρο άσπρο
ώσπου η αγάπη ήρθε δίπλα να καθίσει.


Πάρε με, πάρε με στην αγκαλιά σου και
βάλε με, βάλε με μες την καρδιά σου και
δώσε μου, δώσε μου το φιλί της ζωής!
Άγγιξε, άγγιξε τα όνειρά μου και
φίλα με, φίλα με στα βλέφαρά μου και
δώσε μου, δώσε μου το φιλί της ζωής!

Ζωή χαμένη, παραδομένη
σε λάθος κόσμο που μου έγινε συνήθεια
κι εκεί που όλα, χαθήκαν όλα
τ' όνειρο ξύπνησε και έγινε αλήθεια.

boomp3.com

Colours

My little Galatea,

Today is a beautiful day and that' s because I thought of you on the way to work! To be exact, I heard a song that I haven't heard for a million years (ok, more like fourteen but who's counting, exept me?) When I heard it while driving, I didn't recognised it instantly, because It was raining (not pleasure silly) like crazy, so I was very careful, but I started singing it without knowing that some tears would make my eyes look more "rainny" than outside.

After a while I realised that this was a song of a mixed tape that I have made for you back then! A collection of songs that reminded me of you, followed by a complete translation of all the lyrics, so you could understand what I was trying to tell you with the help of melodies!




The name of the song was "Hromata- Colours" from the the singing duet "Ekinos+Ekinos - He+He" and it talks about how my black and white fills with colours every time you enter it. Believe me when I say that this moody cloudy moring turned into bright and colourful only by thinking of you!

I don't remember much of the rest of the tape so please, if you'll be kind enough to send me an e-mail with the rest of the "collection" so I will know which were the songs that reminded me of you back then (1993)

It started raining again outside my window, but i don't really care, because even the thought of how great "fun" we had together makes me laugh like a 15 year old child, as old I was when I first "met" you!

Your Pygmalion.

Χρώματα

Ακόμα ένα άχρωμο πρωί
και εγώ να ψάχνω πάλι εσένα,
να βρω την φωτεινή σου την μορφή
τα χρώματα τα αγαπημένα.


Μωρό μου πόσο ασπρόμαυρα είναι όλα όταν λείπεις,
μωρό μου πόσο έγχρωμο είναι να σε αγαπώ.
Tο μαύρο πάρε μακριά της νύχτας και της λύπης,
στα χρώματα σου να ‘ρθω να χαθώ.

Το βλέμμα των ανθρώπων μολυβί,
κάτω από το βάρος του βουλιάζω.
H μόνη που με σώζει είσαι εσύ,
μες της φωνής σου το γαλάζιο.

Κιτρινισμένη εικόνα η ζωή
και ξεθωριάζουνε οι μέρες,
μα δραπετεύω εγώ ψηλά εκεί
μες τις πολύχρωμες σου σφαίρες.


Colours

Yet another colourless morning
and I am lookingfor you.
To find your bright figure,
the beloved colours.

My baby everything looks like black and white when you're gone.
My baby how colourfull is to love you!
Take away the "blackness" of of the night and the sorrow,
so I would get lost in your colours.

The look of people (is) dark grey,
underneath its weight I am sinking.
Only you can save me
inside the light blue of your voice.

Yellowed image is life,
and days fade away.
But I escape up there
inside your multi-coloured spheres.

Με πνίγει τούτη η σιωπή ! ! !

Μικρη μου Γαλατεια,

Αυτο μου το γραμμα εχει σβηστει και γραφτει ηδη τρεις φορες και δεν ειμαι διατεθειμενος να τις κανω τεσσερις στο συνολο! Ειναι αληθεια οτι δεν ξερω τι θελω να σου πω, ισως απλα και μονο να σου μιλησω... Κι εσυ αρνεισαι να απαντησεις στα τηλεφωνηματα μου.

Ομως κατι καλο βγηκε απο αυτη σου την απολυτη σταση. (Ανοιγω παρενθεση για να σου θυμισω ποοοσο πολυ με εκνευριζουν οι αδιαλλακτοι χαρακτηρες! Ειναι τρομακτικο να πιστεψω οτι εισαι κι εσυ μια απο αυτους που δεν αλλαζουν γνωμη με τιποτε κι ουτε δινουν μια δευτερη ευκαιρια. Κλεινω παρενθεση.) Περιμενοντας να απαντησεις στο τηλεφωνημα μου, ακουσα αυτο το τραγουδι που ειχες σαν ηχο αναμονης (αν ημουν εφηβος θα ηξερα πως αποκαλειται κατι τετοιο, μα δεν ειμαι χροοονια τωρα)

Δεν μπορουσα να αναγνωρισω τη φωνη του τραγουδιστη ουτε και το ιδιο το τραγουδι φυσικα. Μετα απο ερευνα εμαθα πως προκειται για τον Γιωργο Καραδημο που φετος εμφανιζεται στο Σταυρο του Νοτου με την αγαπημενη μου Μελινα Ασλανιδου, που αλλωστε σκοπευα να ακουσω με την πρωτη μου ανοδο στην Αθηνα.

Το αστειο ειναι πως οι στιχοι, που θεωρητικα εκφραζουν εσενα αφου τους επελεξες, ειναι σαν στους "φωναζω" εγω περιμενοντας να σηκωσεις το ακουστικο (καλα, καλα μικρη μου στο κινητο δεν ισχυουν αυτες οι εκφρασεις)

Anyway, σημερα δεν ειμαι σε φαση μελαγχολιας, μιας και μια ολοκληρη εβδομαδα δουλευα πολυ, ξενυχτουσα περισσοτερο και επινα ακομη περισσοτερο! Με αποκορυφωμα χτες το βραδυ που γυρισα στις 4 το πρωι μετα απο απανωτα καραφακια τσιπουρου σε ενα παρακμιακο καφενειο ουζερι (ποιος ξερει) με τη συνοδεια ενος μπουζουκιου, μιας κιθαρας και ολων των φωνων του μαγαζιου.

Επομενως, δε θα αφησω αυτη την προσκαιρη σου ανταρσια να σταθει λογος να χαλασει η διαθεση μου! Τουναντιον μαλλιστα!!! Σου "στελνω" σε λιγο αυτο το γραμμα και βγαινω κι αποψε σε μια αποπειρα να θυμηθω πως ηταν τοτε που φοιτητης στην Πατρα δοκιμαζα συνεχως τα ορια της φυσικης μου αντοχης...

Αλλαξε μυαλα λοιπον κι αφεσου και παλι λοιπον στα εμπειρα χερια μου κι ασ' τα καπριτσια κατα μερος. Η πορεια σου προς την ολοκληρωση σου ειναι μακρια κι ακομη ειμαστε στην αρχη της. Και ξερεις πως δεν υπαρχει ιχνος επαρσης σ' αυτη μου τη δηλωση.

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Με πνίγει τούτη η σιωπή

Γιώργος Καραδήμος



Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει.

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια.

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω.

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια.

Ηρθ' ο χειμωνας!!!

Μικρη μου Γαλάτεια,

Απο χτες ο καιρος εχει φτιαξει. Ναι, καλα ακουσες! Εχει ΦΤΙΑΞΕΙ! Οι υπολοιποι ισως θεωρουν οτι εχει χαλασει μα εγω δεν μπορω να σκεφτω καλυτερη εποχη απο τον χειμωνα! Ισως μιλαει ο Καρκινος μεσα μου κι ο σπιτογατος που ειναι ετοιμος να ουρλιαξει απο χαρα μα οπως και να χει εγω χαιρομαι.

Για το μονο που δε χαιρομαι ειναι που εισαι μακεια μου κι ειναι αγνωστο το ποτε θα ξανασμιξουμε, μα αυτα εχει η ζωη. Το μονο σιγουρο ειναι πως ειναι πιο ευκολο για μενα να εισαι μακρια μου το χειμωνα. Αλλωστε οπως πολυ σωστα εχει τραγουδησει κι ο Μανωλης Λιδακης "...μες στο χειμωνα εγω γεννιεμαι και σαν τη μυγδαλια γελιεμαι..."

Και μιας και μιλαω για τραγουδια, πριν απο πολλααααα χρονια ειχα ακουσει στην Ερα-2 ενα τραγουδι που θα μπορουσε να ειναι το σαουντρακ των ημερων. Ειναι ενα προπολεμικο ρεμπετικο τραγουδισμενο απο το Γιωργο Νταλαρα και ειναι το "Ηρθ' ο χειμωνας" Αυτο το τραγουδι δεν το ειχα ξανα ακουσει μεχρις οτου φοιτητης οντας στην Πατρα το εκανα "παραγγελια" στο ρεμπεταδικο του κυρ Αλεκου (του Σκεντζου βρε, ειναι αναγκη να αναρρωτιεσαι;)

Ε, λοιπον αυτο τραγουδι μετα απο πολυ προσπαθεια καταφερα και το βρηκα και στο "στελνω" για να το ακουσεις και να συμφωνησεις μαζι μου αναφωνοντας εστω κι αν δε θα σ' ακουσω:

Το πιο θερμό καλοριφέρ ειν' τα φιλιά
σαν θα κοιμόμαστε κουκλίτσα μου αγκαλιά!!!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

"Ήρθ' ο Χειμώνας"

Μουσική : Πάνου Τούντα
Στίχοι : Κώστα Κοκκινιώτη



Ήρθ' ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα 'χει χάσει
και παλτουδιά καινούργια τρέχει ν' αγοράσει
μα το δικό μου κι αν επάλιωσε παλτό
φράγκο δε δίνω κι ούτε νοιάζομαι γι' αυτό.

Κι αν ο καθένας τουρτουρίζει από το κρύο
θα την περνώ στην αγκαλιά σου μεγαλείο
κι όταν το τζάκι μένει σπίτι μας σβηστό
θα με θερμαίνει το φιλί σου το ζεστό.

Κι αν δεν ανάβουμε κουκλίτσα μου μαγκάλι
θα 'μαι ζεστός μες στη δική σου την αγκάλη
το πιο θερμό καλοριφέρ ειν' τα φιλιά
σαν θα κοιμόμαστε κουκλίτσα μου αγκαλιά.

Κι έτσι δε θα 'χουμε ανάγκη από φώτα
θα την περνάμε μια χαρά ζωή και κότα
και θα κοιμόμαστε κι οι δυο απ' τις εννιά
να μη μας πιάνει ξεροβόρι ή παγωνιά.

"...Αγαπαω τις σιωπες, καποιες γκριζες Κυριακες..."

Μικρη μου Γαλατεια,

Σημερα δεν εχω διαθεση να σου γραψω πολλα, κι οι λογοι πολλοι μα δυστυχως μη κοινοποιησιμοι! Απλα θελησα να σου το εκφρασω με ενα τραγουδακι του Γιωργη (ενας ειναι ο ΓΙΩΡΓΗΣ αγαπητη μου) με τη συνοδεια της Ανδριανας Μπαμπαλη.

Ξερω δυσκολευεσαι να το πιστεψεις οτι ειναι εφικτο ενας λαλιστατος τυπος σαν εμενα να δηλωνει σιωπηλος ωρες - ωρες. Κι ομως, περναω πολλες ωρες στη μοναξια του σπιτιου μου, ωστε να εχω ξανα τη διαθεση και τη "δυναμη" να σου μιλησω και παλι.

Κι επειδη αν γραψω αλλι μια παραγραφο θα αυτο - διαψευστω, θα σε αφησω κι αν τα καταφερω ισως να τα "πουμε" κι αργοτερα.

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Αντίο Βούλα...

Σα βγεις στον πηγαιμο για το ... Θιακι!

Μικρη μου Γαλατεια,

Το ξερω πως σε εχω παραμελησει, μα πιστεψε με οταν σου λεω πως δε φταιω εγω μα μια αληλουχια καταστασεων και αιτιων που με αναγκασαν να μη σου εχω γραψει ουτε δυο αραδες λογια, πανω απο μηνα!

Ενας απο αυτους ηταν ενα φθινοπωρινο μου ταξιδι αστραπη στο Θιακι οπως αποκαλουν την Ιθακη οι κατοικοι ετουτου του μαγευτικου νησιου! Ενα νησι γεματο εκπληξεις σε καθε του γωνια.



Ανθρωποι καλοσυνατοι που σε καλημεριζαν κι ας μη σε ξερουν προσωπικα, παραλιες μαγευτικες που κι εγω ο τυχερος μεσσηνιος προσκυνησα μπροστα στο μεγαλειο του καλλους τους και μια περιρρεουσα ατμοσφαιρα που η γαληνη ειναι μια πολυβουη εννοια να περιγραψει αυτο που βιωσα εγω εκει.





Παραλληλα γνωρισα ανθρωπους που με εκαναν να νιωθω χαρουμενος που θα αφηνα ενα μερος της καρδιας μου για παντα εκει ενεχυρο, η μαλλον καλυτερα σαν μικρο φαρο να αχνοφεγγει ετσι για να με βοηθα να βρισκω τη ροτα του γυρισμου.

Σαν αλλος Οδυσσεας κι εγω ενιωσα την ακαταμαχητη αναγκη να εντοπισω την Πηνελοπη. Οχι τη δικη μου Πηνελοπη βρε κουτο! Μην ανησυχεις για το ποσο πιστος μπορω να σου μεινω! Αλλα για μια Θιακια καλλονη τοσο ομορφη, που θα με εκανε κι εμενα αν ηταν η συζυγος μου να υπομεινω τα πανδεινα για μια εικοσαετια, με μονη παρηγορια την αναμνηση του καλοσμιλεμενου της κορμιου και του αλαβαστρινου προσωπου της που θα την εκανε να φανταζει και να ειναι αλησμονητη κι αξεπεραστη. Και τη βρηκα!!! Ατυχως για μενα, ευτυχως για σενα, τη γνωρισα στο καραβι της επιστροφης και μονο για τα λιγοστα λεπτα μεχρι την Κεφαλλονια οπου θα πηγαινε για καποιες δουλειες! Μου ζητησε να μην αποκαλυψω την ταυτοτητα της αλλα μονο μια φωτογραφια σαν κι αυτη να τη θυμαμαι πως καποτε υπηρξε και αν μπορω να την αναζητησω και παλι, οσο καιρο κι αν παρει.



Τελος να σου πω οτι μια απο τις εκπληξεις ηταν και καποια μαγαζια κι οι αλλοδαποι (!) ιδιοκτητες τους που σε εκαναν να αναρρωτιεσαι αν οντως βρισκεσαι σε ενα μικρο νησακι στο Ιονιο η σε καποιο στεκι της Νεας Υορκης οπου ανα πασα στιγμη υπαρχει η πιθανοτητα να μπει καποιος θαμωνας σαν τον Γουντυ Αλλεν.





Τωρα ομως ειμαι και παλι πισω στα παλια και γνωριμα λημερια, και με νεα συνδεση στο ιντερνετ (επιτελους θεε μου) οποτε σου υποσχομαι να ειμαι πολυ πιο τακτικος στην επικοινωνια μας!

Ο Πυγμαλιωνας σου.