Μικρη μου Γαλατεια,
Δεν ξερω αν πρεπει να σου ευχηθω "Χρονια πολλα" λογω των εορτων η να σου γραψω ακριβως ο,τι εχω στο νου μου ολες αυτες τις μερες, οπου και συνειδητα απεχω απο την αλληλογραφια μας! Κι αυτο διοτι, αν σου πω αυτα που με "ταλανιζουν", τοτε καθε ευχη απο μερους μου θα φανει ανακολουθη, αν οχι ειρωνικη!
Σκεφτομαι λοιπον να σε "αφησω" μικρη μου, απαξ και δια παντος! Τοσο απλα, οσο απλα ξεκινησα και να σου γραφω, πριν απο εναμιση χρονο περιπου, ελπιζοντας σε ενα μικρο θαυμα... ολες αυτες οι επιστολες να σε "βρουν" σε ενα τυχαιο σου διαδικτυακο "παραστρατημα", κι ετσι να επιβεβαιωθει η χρονια κι ακλονητη πεποιθηση μου στο καρμα! Σε αυτο που μας εφερε κοντα και μας χωρισε τοσες φορες, πριν μας απομακρυνει μια και καλη!
Ηδη νιωθω κουρασμενος, ποσο μαλλον κι οι λαθραναγνωστες των επιστολων μου, μιας κι απο καιρο δεν μπεινουν καν στον κοπο να σχολιασουν κατι, η ακομη χειροτερα να τις διαβασουν. Ισως να φταει κι η ελλειψη ιστολογικου καθωσπρεπισμου (διαδικτυακου savoir - faire) εκ μερους μου, μιας και ειναι καιρος που δεν ανταποδιδω τα σχολια η να κανω καποια σε νεους συν-ιστολογους, με σκοπο την ανανεωση των λαθραναγνωστων μου. Μα κατι τετοιο θα παρεκκλινε της αρχικης και πηγιαιας επιθυμιας μου απλα να σου γραφω κι οχι να κανω ανουσιες δημοσιες σχεσεις, απλα για να τροφοδοτω το "εγω" μου.
Δεν εχω κανενα παραπονο ομως, μιας και μεσα απο αυτη την εναγωνια αναζητηση διαυλων επικοινωνιας με σενα, (γνωρισα εντος κι εκτος εισαγωγικων) αρκετα κι αξιολογα ατομα, το καθενα εκ των οποιων συνεβαλλε στην αναγκη μου για εμψυχωση σε αυτη μου την προσπαθεια.
Ομως απο καιρο εχω τη βεβαιοτητα οτι εχω κουραστει εγω κι αυτο κουραζει και τους "γυρω " μου. Κουραγιο δεν βρισκω να συνεχισω κι ετσι επαναλαμβανομαι. Κι αυτο με κανει να ξανανιωθω μεσα μου την ταση φυγης που ειχε καταλαγιασει τοσο καιρο που επεστρεψα συνειδητα στα πατρια εδαφη. Ποια πατρια θα μου λεγες αν διαβαζες αυτες τις αναμεικτες αραδες απο λεξεις; Εγω δεν ειμαι αυτος που με θερμη υποστηριζω πως η πιο γλυκεια πατριδα ειναι η καρδια;;; Ε, λοιπον καιρος να το παραδεχτω μεγαλοφωνως πως η καρδια μου δεν κατοικοεδρευει στην πρωτευουσα της Μεσσηνιας!
Ομως μη με ρωτησεις τη διευθυνση θα δηλωνα σε μια αιτηση και στο κενο "Πατριδα" αν πρωτα δε μου εκμυστηρευτεις την δικη σου! Βλεπεις παει καιρος που ημουν ευπροσδεκτος στο σπιτι σου κι αποδεκτος απο ολα τα μελη της οικογενειας σου, εκτος εσου φυσικα! Ομως οσο παλια κι ανα συνεβαινε αυτο, η αναλλοιωτη αναμνηση αυτων των στιγμων κανει δυσβασταχτη την μιζερη σημερινη πραγματικοτητα. Τελικα νομιζω οτι θα αρχισω να φθονω τα χρυσοψαρα και την θρυλικη τους προσκαιρη μνημη. Χμμ, μολις τωρα θυμηθηκα και μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες με τον Τζιμ Καρει σε μια απο τις καλλιτερες ερμηνειες του. (δεν νομιζω οτι χρηζει ανφορας ο τιτλος της ετσι;)
Ξαναδιαβαζοντας οσα μεχρι τωρα καταφερα να σου γραψω, θυμηθηκα την Gina που καποτε μου ειχε πει πως οι σκεψεις μου ειναι ομορφες μεσα στην αναρχη δομη τους. Ξερεις αλλωστε πως οντας υπερμαχος της αυτοματης γραφης, δεν σχεδιαζω προσχεδια επιστολων και κειμενων, παρα μονο αφηνομαι να "ξεχυθω" με ολη μου την ορμη στο πληκτρολογιο, σαν ενα ποταμι απο καιρο εγκλωβισμενο στην στενωσια ενος φραγματος. Κι αυτο το φραγμα απο καιρο σε καιρο "σπαει" αφηνοντας με να φτασω ως τη θαλασσα, ως ενα μποκαλι ναυαγο, με την ελπιδα να σε βρω...
Λοιπον, ειλικρινα δεν ξερω τι μελλει γεννεσθαι! Αυτο που ξερω ειναι πως αυτη μου η επιστολη "γεννηθηκε" απο το ακουσμα στο ραδιοφωνο ενος απο τα πρωτα τραγουδια του Ορφεα Περιδη, κατα τη διαρκεια της χτεσινης μου ημιτελους αποδρασης προς την ορεινη Αρκαδια (Στεμνιτσα, Δημητσανα, Βυτινα). Και την χαρακτηριζω ημητελη μιας και δεν ειχε προορισμο τον ενα και απολυτο προορισμο... ΕΣΕΝΑ!
Ο Πυγμαλιωνας σου.
Δεν ξερω αν πρεπει να σου ευχηθω "Χρονια πολλα" λογω των εορτων η να σου γραψω ακριβως ο,τι εχω στο νου μου ολες αυτες τις μερες, οπου και συνειδητα απεχω απο την αλληλογραφια μας! Κι αυτο διοτι, αν σου πω αυτα που με "ταλανιζουν", τοτε καθε ευχη απο μερους μου θα φανει ανακολουθη, αν οχι ειρωνικη!
Σκεφτομαι λοιπον να σε "αφησω" μικρη μου, απαξ και δια παντος! Τοσο απλα, οσο απλα ξεκινησα και να σου γραφω, πριν απο εναμιση χρονο περιπου, ελπιζοντας σε ενα μικρο θαυμα... ολες αυτες οι επιστολες να σε "βρουν" σε ενα τυχαιο σου διαδικτυακο "παραστρατημα", κι ετσι να επιβεβαιωθει η χρονια κι ακλονητη πεποιθηση μου στο καρμα! Σε αυτο που μας εφερε κοντα και μας χωρισε τοσες φορες, πριν μας απομακρυνει μια και καλη!
Ηδη νιωθω κουρασμενος, ποσο μαλλον κι οι λαθραναγνωστες των επιστολων μου, μιας κι απο καιρο δεν μπεινουν καν στον κοπο να σχολιασουν κατι, η ακομη χειροτερα να τις διαβασουν. Ισως να φταει κι η ελλειψη ιστολογικου καθωσπρεπισμου (διαδικτυακου savoir - faire) εκ μερους μου, μιας και ειναι καιρος που δεν ανταποδιδω τα σχολια η να κανω καποια σε νεους συν-ιστολογους, με σκοπο την ανανεωση των λαθραναγνωστων μου. Μα κατι τετοιο θα παρεκκλινε της αρχικης και πηγιαιας επιθυμιας μου απλα να σου γραφω κι οχι να κανω ανουσιες δημοσιες σχεσεις, απλα για να τροφοδοτω το "εγω" μου.
Δεν εχω κανενα παραπονο ομως, μιας και μεσα απο αυτη την εναγωνια αναζητηση διαυλων επικοινωνιας με σενα, (γνωρισα εντος κι εκτος εισαγωγικων) αρκετα κι αξιολογα ατομα, το καθενα εκ των οποιων συνεβαλλε στην αναγκη μου για εμψυχωση σε αυτη μου την προσπαθεια.
Ομως απο καιρο εχω τη βεβαιοτητα οτι εχω κουραστει εγω κι αυτο κουραζει και τους "γυρω " μου. Κουραγιο δεν βρισκω να συνεχισω κι ετσι επαναλαμβανομαι. Κι αυτο με κανει να ξανανιωθω μεσα μου την ταση φυγης που ειχε καταλαγιασει τοσο καιρο που επεστρεψα συνειδητα στα πατρια εδαφη. Ποια πατρια θα μου λεγες αν διαβαζες αυτες τις αναμεικτες αραδες απο λεξεις; Εγω δεν ειμαι αυτος που με θερμη υποστηριζω πως η πιο γλυκεια πατριδα ειναι η καρδια;;; Ε, λοιπον καιρος να το παραδεχτω μεγαλοφωνως πως η καρδια μου δεν κατοικοεδρευει στην πρωτευουσα της Μεσσηνιας!
Ομως μη με ρωτησεις τη διευθυνση θα δηλωνα σε μια αιτηση και στο κενο "Πατριδα" αν πρωτα δε μου εκμυστηρευτεις την δικη σου! Βλεπεις παει καιρος που ημουν ευπροσδεκτος στο σπιτι σου κι αποδεκτος απο ολα τα μελη της οικογενειας σου, εκτος εσου φυσικα! Ομως οσο παλια κι ανα συνεβαινε αυτο, η αναλλοιωτη αναμνηση αυτων των στιγμων κανει δυσβασταχτη την μιζερη σημερινη πραγματικοτητα. Τελικα νομιζω οτι θα αρχισω να φθονω τα χρυσοψαρα και την θρυλικη τους προσκαιρη μνημη. Χμμ, μολις τωρα θυμηθηκα και μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες με τον Τζιμ Καρει σε μια απο τις καλλιτερες ερμηνειες του. (δεν νομιζω οτι χρηζει ανφορας ο τιτλος της ετσι;)
Ξαναδιαβαζοντας οσα μεχρι τωρα καταφερα να σου γραψω, θυμηθηκα την Gina που καποτε μου ειχε πει πως οι σκεψεις μου ειναι ομορφες μεσα στην αναρχη δομη τους. Ξερεις αλλωστε πως οντας υπερμαχος της αυτοματης γραφης, δεν σχεδιαζω προσχεδια επιστολων και κειμενων, παρα μονο αφηνομαι να "ξεχυθω" με ολη μου την ορμη στο πληκτρολογιο, σαν ενα ποταμι απο καιρο εγκλωβισμενο στην στενωσια ενος φραγματος. Κι αυτο το φραγμα απο καιρο σε καιρο "σπαει" αφηνοντας με να φτασω ως τη θαλασσα, ως ενα μποκαλι ναυαγο, με την ελπιδα να σε βρω...
Λοιπον, ειλικρινα δεν ξερω τι μελλει γεννεσθαι! Αυτο που ξερω ειναι πως αυτη μου η επιστολη "γεννηθηκε" απο το ακουσμα στο ραδιοφωνο ενος απο τα πρωτα τραγουδια του Ορφεα Περιδη, κατα τη διαρκεια της χτεσινης μου ημιτελους αποδρασης προς την ορεινη Αρκαδια (Στεμνιτσα, Δημητσανα, Βυτινα). Και την χαρακτηριζω ημητελη μιας και δεν ειχε προορισμο τον ενα και απολυτο προορισμο... ΕΣΕΝΑ!
Ο Πυγμαλιωνας σου.
ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ
"ΦΕΥΓΩ"
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά,
παίρνω φωτιά και ξημερώνει,
στην τελευταία ρουφηξιά,
κάνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει!
Μπαίνω στο τρένο την αυγή,
για να με βρει σε άλλο μέρος,
η μέρα τούτη που θα μπει,
να με γλιτώσει από εκεί που’ μουνα ξένος!
Φεύ-γω, φεύ-γω,
κάθε μέρα φεύγω,
μέτρο με τρο όλο πιο μακριά!
Φεύγω, φεύγω,
τόσα χρόνια φεύγω,
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά!
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως,
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός,
είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος!
Άραγε τι να φταίει τι,
που ονειρευόμαστε στο ξύπνιο,
και να’ ναι η λησμονιά αυτή,
που ανοίγει πόρτες το πρωί σε κάθε χτύπο...
"ΦΕΥΓΩ"
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά,
παίρνω φωτιά και ξημερώνει,
στην τελευταία ρουφηξιά,
κάνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει!
Μπαίνω στο τρένο την αυγή,
για να με βρει σε άλλο μέρος,
η μέρα τούτη που θα μπει,
να με γλιτώσει από εκεί που’ μουνα ξένος!
Φεύ-γω, φεύ-γω,
κάθε μέρα φεύγω,
μέτρο με τρο όλο πιο μακριά!
Φεύγω, φεύγω,
τόσα χρόνια φεύγω,
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά!
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως,
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός,
είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος!
Άραγε τι να φταίει τι,
που ονειρευόμαστε στο ξύπνιο,
και να’ ναι η λησμονιά αυτή,
που ανοίγει πόρτες το πρωί σε κάθε χτύπο...
Subscribe Free Add to my Page
