Η απουσα Καρυατιδα

Μικρη μου Γαλατεια,

Οσο κι αν ειχα πεισει εαυτον, οτι ηταν δυσοιωνο το μελλον της επιστολογραφιας μου προς εσε, το καρμα που μας κρατα αρρηκτα συνδεδεμενους χρονια τωρα, ειχε αλλες βουλες. Κι αυτες του τις βουλες μου τις αποκαλυπτει μερες τωρα, αργα μα σταθερα, σιωπηλα μα ευγλωττα, υπογεια μα ολαφανερα στα εκπαιδευμενα ματια μου.

Αν αναλογιστει κανεις το ποσο καιρο εχω να σε δω απο κοντα, τοτε θα ανεμενε, η μαλλον καλυτερα, θα στοιχηματιζε να σε εχω ηδη προ πολλου ξεχασει! Τουναντιον! Ολη αυτη η φυσικη σου απουσια απο την καθημερινοτητα μου, εχει ενδυναμωσει την επιθυμια μου να σε ξαναδω απο κοντα. Να δω καθε χαρακτηριστικο σου γνωρισμα, που απαρτιζει το μεγαλειο της γοητειας, που ασκεις ηθελημενα η αθελα σου επανω μου. Κι αυτο ειναι πλεον πασιφανες σε μενα, μιας και καθε ιδιαιτερο στοιχειο της εξωτερικης σου εμφανισης ξεχωριστα, κι ολα μαζι στο συνολο τους, δινουν τον ακριβεστερο ορισμο του γυναικειο καλλλους!

Παραδειγματος χαριν, πριν απο μερικες μερες βρεθηκα να περιπλανιεμαι εκστασιασμενος στο νεο μουσειο της Ακροπολεως. Εκει περιστοιχισμενος απο την επιτομη του αρχαιοελληνικου πολιτισμου, παρατηρουσα ολα αυτα που για τους αλλους ειναι απλα μια εμπρακτη απεικονιση της ελληνικης ομορφιας, που απαισιοδοξα ολοι υποστηριζουν οτι εχει παρελθει ανεπιστρεπτι.

Οταν φερ΄ειπειν κοντασταθηκα να παρατηρησω προσεκτικοτερα αυτη την Κορη, η καρδια μου αρχισε να χτυπα περιφρονοντας τις ρυθμικες επιταγες καθε φυσικου "μετρονομου", διχως αμεσα να μπορω να δικαιολογησω μια τετοια μεταβολη. Συνεχιζοντας να θαυμαζω ενδελεχως τις λεπτομεριες στην αληθοφανη απεικονιση των λεπτομεριων και της δεινης ικανοτητας του γλυπτη δημιουργου της, βρεθηκα να μενω με μια εκφραση αποριας στο προσωπου μου.

Μια απορια που συνοδευεται κι απο μια αδιορατη πεποιθηση οτι η λυση του μυστηριου ειναι "προ των πυλων". Κι αυτο ισως να εμενε στη δικη μου φαντασια, μα η παρεα μου φροντισε να μου το καταστησει σαφες πως το "παγωμενο" βλεμμα μου, οταν μαλλιστα βρεθηκα μονος στο πισω μερος του αγαλματος, ενω ολοι οι ξεναγοι συνεχιζαν απο την αλλη πλευρα να αναλυουν το αρχαιοελληνικο μειδιαμια, που τοσοι και τοσοι ποιητες και λογοτεχνες εχουν εκθειασει ανα τους αιωνες, τους εκανε να ανναρωτηθουν για τα αιτια που το προκαλεσαν.

Τελικα δε χρειαστηκε να περιμενω πολυ ακομη για να καταλαβω τι ηταν αυτο, που απο ωρα ειχε αρχισει να με κανει να σε "νιωθω" να με κατακτας ξανα, σιγα σιγα, κι η σκεψη σου να μη λεει να με αφησει να απολαυσω αμεριμνος αυτην μου την Κυριακατικη εξορμηση. Ολα τα κομματια του παζλ πηραν τη θεση τους μεσα μου, οταν εφτασα στο διαμορφωμενο χωρο που αναπαριστουσε σε φυσικο μεγεθος το συνολο των Καρυατιδων, οπως οταν βρισκονταν επι δυομιση χιλιαδες χρονια τωρα στο Ερεχθειο. Φαντασου την εκπληξη που με περιμενε ,οταν ειχα τη δυνατοτητα , οπως κι ολη η ανθρωποτητα, να θαυμασω τις ομορφοτερες Κορες (ο ορος Καρυατιδες, δηλαδη κοπελες απο τις Καρυες ειναι μεταγενεστερος) , απο την οπισθια οψη τους, που ολο αυτο το διαστημα ηταν αναποφευκτα στραμενη προς τον τοιχο!

Με πλημμυρισαν τοτε χειμαρωδεις αναλαμπες της δικης σου ανυπερβλητης κομης, που κι εγω με τη σειρα μου θαυμαζα καθε φορα που βρισκομασταν στον ιδιο χωρο, πολυ προτου να σε γνωρισω! Συνειδητοποιουσα οτι η επιμελως διευθετημενη κομη τους σε λεπτους κυματοειδεις βοστρύχους, (ελαφρα διαφορετικη σε καθε μια απο αυτες για να τους προσδωσουν την αληθοφανη μοναδικοτητα) που κατηφοριζε τη ραχακοκκαλια τους οπως οφειλω να ομολογησω οτι εγω μονο να ποθω να κανω το ιδιο στη δικη σου μπορω, μου ηταν παντελως γνωριμη! Ακομη και τωρα που εχω ξανα την μοναδικη ευκαιρια να σε θαυμαζω, εστω απο ψηφιακες σου απεικονισεις, ειμαι πεπεισμενος οτι αν η μετενσαρκωση ειναι πραγματικη, θα πρεπει να βρεθηκες να ποζαρεις στο εργαστηρι του Αλκαμενους! Ειναι σιγουρο παντως πως αν εγω ημουν οντως ο μυθικος γλυπτης Πυγμαλιων, για τη δικη μου γλυπτη απεικονιση της Γαλατειας της ζως μου, εσενα θα επελεγα αβλεπι!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Για την επιλογη του τραγουδιου που θα συνοδευε τη σημερινη μου επιστολη, στο ταξιδι της μεχρι να βρει την θεση της στα χερια σου (η στην οθονη του υπολογιστη σου), αρχικα ειχα επιλεξει την "Νεραιδα" του Μαλαμα! Πως να ξεχασω ενα πρωινο αλλωστε πριν απο 3 χρονια, που καταφτανοντας στην τοτε δουλεια μου, κι ανοιγοντας οπως συνηθιζω το ραδιο στην Ερα -2, αρχιζοντας να ακουω το συγκεκριμενο ρεφραιν, σε βλεπω να περπατας στο πεζοδρομιο, ενω στιγμιαια ειχα μολις συνειδητοποιησει οτι το περασμενο βραδυ με ειχες επισκεφτει στα ονειρα μου.

Μετα ομως, και για τους πιο προφανεις λογους, θυμηθηκα την "Καρυατιδα" του λατρεμενου μου Παπαζογλου, που μολις τωρα συνηδειτοποιησα οτι εχει το ιδιο γενεθλιο ετος με εσενα!!!
Ετσι βαλθηκα μερες τωρα που κυοφορω αυτη την επιστολη να βρω στο Youtube ενα αυτοσχεδιο βιντεο κλιπ με το συγκεκριμενο τραγουδι αλλα εις ματην! Επι δεκα μερες ηταν ακαρπες οι προσπαθειες μου, ωστε ειχα αρχισει να πιστευω οτι θα πρεπει να το ανεβασω μονος μου! Ωσπου την περασμενη Κυριακη, δοκιμαζοντας αλλη μια φορα με την αναγραφη του τιτλου στα οχι και τοσο αγαπημενα μου greeklish, βρηκα μετα μεγαλης εκπληξεως μου το παρακατω βιντεοκλιπ, που ειχε ανεβασει ενα χρηστης μολις πριν απο 2-3 εβδομαδες ! Βαζοντας το να "παιξει", μιας κι ειχα παααρα πολυ καιρο να το ακουσω, και "χαζευοντας" τις εικονες που ειχαν συρραφει για να δημιουργηθει το εν λογω βιντεο, συνειδητοποιησα αλλη μια φορα ενωπιων μου, αλλη μιαν περιτανη αποδειξη της καρμικης σχεσης που μας κανει χρονια τωρα να διαγουμε "βιους παραλληλους".

"ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ"

Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου


Είμαι ερωτευμένος,
δε μ' ενδιαφέρει ό, τι κι αν πουν,
με μια απ' τις Καρυάτιδες,
με μια απ' αυτές που λείπουν.

Είν' όμορφη και λυγερή
με νάζια και καπρίτσια
και όλα τ' άλλα δύσκολα
που έχουν τα κορίτσια.

Μαθαίνω πως απόχτησε
περίεργες συνήθειες
πως με τίς ώρες παρατηρεί
τον ουρανό τις νύχτες.

Ποτές μου δεν την έχω δει
ούτε κι αυτή με ξέρει,
μα σίγουρα πολύ συχνά
κοιτάμε το ίδιο αστέρι

Συνενοχοι στη σιωπη...

Μικρη μου Γαλατεια,

Ξερω πως πανε μηνες απο την τελευταια μου επιστολη, ομως ειλικρινα νομιζα οτι ειχαμε απο καιρο ατυπα συμφωνησει να ειμαστε συνενοχοι στην απολυτη σιωπη... Μεχρι που καταλαβα οτι εσυ πλεον προσπαθεις να μου "μιλησεις" μεσα απο ενα τραγουδι που τον τελευταιο καιρο διαρκως ακουω οπου κι αν βρεθω.

Στα αμαξι πηγαινοντας διακοπες προσπαθωντας μαλιστα να μη σε αναλογιζομαι, στη δουλεια μεσα απο το ραδιοφωνο της Ερα 2 , ακομη και με παροτρυνση μιας νεαρης "φιλης", που επεμενε να μου βαλει να τα ακουσω, δελωνοντας περιχαρως οτι επιτελους βρηκε ενα φρεσκο τραγουδι απο τη νεα γενια τραγουδοποιων, που θα με εκανε να ξαναβρω την χαμενη μου πιστη σε αυτους!

Οταν λοιπον συνειδητοιησα οτι ολες οι σκεψεις που σιγουρα θα εκανες αν εγραφες ενα τραγουδι για μενα , πηραν "νοτες και στιχακια" απο την πενα (τοσο την μουσικη οσο και την στιχουρχικη) της Μαρκελλου, που ειχα ακουσει με το Φοιβο πριν 2 Χριστουγεννα στην Πλακα, ταραχτηκα τοσο που δεν αφησα στιγμη να περασει και καθησα στο παλλευκο λαπτοπ μου και αφεθηκα για πολλοστη φορα στη μεθοδο της αυτοματης γραφης.

Σαν να μην περασαν σχεδον 4 μηνες απο την τελευταια φορα που ενιωσα την αναγκη να σου γραψω, και λες και η δακτυλογραφια να ξεχνιεται το ιδιο δυσκολα οπως και το ποδηλατο, σου γραφω τωρα κι ακουω επαναλαμβανομενα αυτο το τραγουδι, συνειδητοποιωντας οτι θα μπορουσες να ειχες γραψει εσυ εχοντας εμενα (η μαλλον εμας) κατα νου.

Αληθεια μηπως προσπαθεις να μου πεις κατι ζητωντας απο τους ραδιοφωνικους παραγωγους των σταθμων που ξερεις οτι ακουω να το παιζουν αδιαλειπτως; Διοτι μπορω να υποθεσω οτι σου λειπω, μα δεν θα μπορουσα να φανταστω το μεγεθος αυτης της ελλειψης! Αναφορικα με μενα, θαρρω πως ακομη κι η σιωπη μου και το συγγραφικο μου τελμα λενε πολλα. Ειλικρινα δεν θα μπορουσα να φανταστω πως η απουσιας της απολυτης μουσας απο την καθημερινοτητα μου, θα την καθιστουσε τοσο μονοτονη, αχρωμη κι εν τελει πληκτικη μεχρι το βαθμου της συναισθηματικης αποχαυνωσης!

Γιαυτο λοιπον, αν οντως τα πραγματα ειναι οπως διασθανομαι, μην αρκεισαι στις ανωνυμες ραδιοφωνικες αφιερωσεις, αφου αλλωστε ολες οι διοδοι μεταξυ μας ποτε δεν επαψαν παρα να ειναι ορθανοιχτες! Στειλε μου ενα γραμμα, μα φροντισε να με καλεσεις πρωτα να σου πω το ονομα ενος απο τους καλυτερους ποιητες - στιχουργους που εδωσαν στον δρομο που μενω, και που οπως καλα θυμασια ηταν απλα μια αριθμημενη παροδος.


Ο Πυγμαλιωνας σου.

ΜΑΡΩ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ


(ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΣΤΗΝ) ΚΡΕΠΑ


Γιατί, ρε γιατί, να ‘σαι ακόμα ένας βλάκας

Γιατί όσα είπες να ήταν λόγια της πλάκας

Οϊμέ, δε σε καταλαβαίνω

Κι έτσι μόνη μου πια στο κρεβάτι μου τα πόδια μου τώρα ζεσταίνω

Μα πού ‘σαι τώρα να με δεις που επιτέλους

Είδα το Breakfast at Tiffany’s, έμαθα ποια είναι η Dana

ADSL έβαλα και σερφάρω
σε μια άδεια δική σου σελίδα

Πήρα ιπτάμενο ιππόγρυπα κι έφτασα στο εβδομήντα

Τώρα έμαθα την blind guardian μπλούζα σου να πλένω στους 260

Γιατί, ρε γιατί, να ‘σαι τόσο βλαμμένος

και με όλες τις πρώην σου
εσαεί κολλημένος

Διάβολε, σε καταλαβαίνω

κι έτσι μόνη μου πια με δικά μου κουπιά τραβάω και σε βλέπω σαν ξένο

Μα πού 'σαι τώρα να με δεις που επιτέλους

έμαθα να μακιγιάρομαι, έμαθα και να σφουγγαρίζω

μα είν' άδειο το σπίτι και μόνη γυρίζω και σε σκέφτομαι, ενώ ξεσκονίζω

Έχω απεριόριστη κάλυψη και βγάζω βόλτα την Πώλα

έχω νιρβάνα πάντα μες στην κατάψυξη και στο ψυγείο coca cola

Γιατί, ρε γιατί, να ‘σαι τόσο ό,τι να 'ναι

και τα χρόνια που μ' είχες τα χάσαμε, πάνε

Ειλικρινά δε σε καταλαβαίνω

κι έτσι μόνη μου εγώ στο δικό μου πνιγμό εστιάζω και δεν ανασαίνω

Μα στα όριά μου αναρωτιέμαι

ποιος θα γελάει με τη μύτη μου, ποιος τώρα θα με κοροϊδεύει

συχνά πυκνά, ποιον θα διώχνω απ' το σπίτι μου για να μετανιώνω που φεύγει

Ποιος θα ακούει τα τραγούδια μου, θα αποκαλεί το σπίτι τσαντίρι

θα 'χει πάντα ένα σχόλιο για τα μαλλιά μου και replica για ξυπνητήρι

Με ποιον θα πηγαίνουμε Ostria Στο τάβλι ποιος θα με κερδίζει

Ποιος θα ψάχνει μαζί μου για καφέ στο ξημέρωμα τρεις φορές, ενώ γύρω χιονίζει

Με ποιον θα μοιράζομαι το κρύο νερό του χαλασμένου θερμοσίφωνα

Ποιος θα 'ναι άλλος καλύτερος συνένοχος στην κρέπα

Vanilla sky

Μικρη μου Γαλατεια,

Μολις ειδα για αλλη μια φορα το "Vanilla sky" με τον Tom Cruise, και φυσικο κι επομενο ηταν να σε θυμηθω! Θυμηθηκα για αλλη μια φορα τι ευχη ειναι να ζησεις τον ερωτα στον απολυτο ορισμο του και τι καταρα οχι μονο να τον χασεις αλλα να μην μπορεις χρονια τωρα να τον ξεχασεις!!! Κι οχι, δε θελω να κανω αλλο ενα λογοπαιγνιο, αφου αλλωστε οπως ξερεις απο την πρωτη κιολας επιστολη δυο χρονια πριν πως δεν προσχεδιαζω τι και ποτε θα σου γραψω! Θεε μου περασαν σχεδον δυο χρονια, κι ομως ακομη οι επιστολες μου δε σε βρηκαν στο διαδικτυακο πελαγος που τις εναποθετω πανω σε ψηφιακα κυματα, μπας και σε βρουν...

Και ναι ξερω πως πιο ευκολο κι αποτελεσματικο (;) θα ηταν να σε καλεσω στο κινητο σου, να σου ταχυδρομησω μια απο αυτες τις επιστολες, να σε προσθεσω στους "φιλους" μου εις την προσωποβιβλο, η ακομη πιο απλα (και τολμηρα) να ερθω να σε βρω!

Ομως δεν το επιλεγω συνειδητα η ασυναισθητα χρονια τωρα! Δεν ξερω γιατι και δεν περιμενω κανεναν να εικασει. Απλα αφηνομαι σε αυτη την αδιαφορη (μιζερη εγραψα μα διορθωσα) καθημερινοτητα. Δεν ξερω αν κανω καλα μα αυτο κανω, και το κανω "καλα"!

Η αναμνηση σου ομως ωρες - ωρες με σκοτωνει αφου ομως πρωτα με κανει να παρω μια ανασα βαθια αναδυομενος απο τα μαυρα νερα του νου μου, και να ξανα μετα αφηνομαι να καταποντιστω στο φρεαρ των Οινουσων που αποκαλω ψυχη μου.

Βαριεμαι ολοεα και περισσοτερο τις κοινωνικες επαφες, μα η δουλεια με κραταει απολυτα επικοινωνιακο παρα τη θεληση μου... ισως για το καλο μου. Το μονο σιγουρο ειναι πως σε σκεφτομαι αλλα δεν βρισκω συχνα την αφορμη να σου γραψω.

Σκεφτομαι μαλιστα να βρω αλλη διοδο επικοινωνιας, μιας και δε θα πια αλλοι λαθραναγνωστες μου να γνωριζουν ποιος ειμαι κι ως εκ τουτου να εικαζουν και την δικη σου ταυτοτητα'! Ακομη και οι πιο σιγουροι καλα θα κανου να αλλαξουν γνωμη μιας και κανει τους δεν γνωρζει πραγματικα ποια εισαι εκτος απο εμενα. Ετσι ισως απο την επομενη επιστολη να σου γραφω απο αλλου και εννοειται κεκαλυμμενα!
...

Θελω κι εγω μια δευτερη ευκαιρια... κι ας ειναι αυταπατη! Ακομη και στα ονειρα μου πλεον δεν μπορω να αναπαραγω τη μορφη σου και την αφη του δερματος σου. Κι αυτο με σταναχωρει... και με τρομαζει. Μετα βιας συγκρατω τις λιγοστες πια αναμνησεις σου στα τετραδια των ημερολογιων μου κι οχι του νου μου. Θελω να σε ξαναδω να ξυπνας στο κρεβατι μου και να μου λεν καλημερα τα αβαφα (πια) ματια σου. Αλλα δεν μπορω να με πεισω οτι κατι τετοιο ειναι ξανα εφικτο. Η μηπως ειναι;;;

Ο Πυγμαλιωνας σου.

How come..???

Μικρη μου Γαλατεια,


Θα αρκεστω να σου στειλω με αυτην την επιστολη ενα τραγουδι... Δε θελω να πω τιποτε ... δε θελω να καταλαβεις κατι... Ισως ειναι η πρωτη τοσο ολιγολογη επιστολη, μα σιγουρα δε θα ειναι η ταλευταια αυτου του μεγεθους, για να μην ειναι η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.-

O Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Αν εσυ νιωθεις την αναγκη να εισαι λιγοτερο λακωνικη απο εμενα, με ολη μου τη χαρα να διαβασω την απαντηση σου μεσω των σχολιων. Αλλωστε αφηνουν ολοενα και περισσοτεροι νεοι "λαθραναγνωστες", δε θα αφησεις εσυ ;

RADIOHEAD

"15 STEP"

How come I end up where I started How come I end up where I went wrong Won't take my eyes off the ball again You reel me out and you cut the string.


How come I end up where I started How come I end up where I went wrong Won't take my eyes off the ball again First you reel me out and then you cut the string


Used to be all right What happened? Did the cat get your tongue? Did your string come undone? One by one One by one It comes to us all It's as soft as your pillow

Used to be all right What happened? Etcetera Etcetera thanks for whatever Fifteen steps Then a sheer drop

How come i end up where i started? How come I end up where I went wrong Won't take my eyes off the ball again You reel me out and you cut the string.

Feeling good...

Μικρη μου Γαλατεια,

Ειλικρινα σκεφτηκες ποτε για πανω απο πεντε δευτερολεπτα, οτι η ανοησια που εκστομισα καμποσες εβδομαδες πριν, οτι δηλαδη θα εφευγα και θα σε αφηνα ειχε οριστικο χαρακτηρα; Ακομη κι εγω ο ιδιος δεν πιστευα ειλικρινα και απολυτα κατι τετοιο, κι αυτο το μαρτυρουσε το ερωτηματικο στην επικεφαλιδα της τελευταιας μου (μεχρι τωρα) επιστολης προς εσε!

Και ποια καλυτερη μερα να σου γραψω απο την ημερα που ειθιστε να γιορταζουνε οι ερωτευμενοι των (υποτιθεμενο) αγιο του Ερωτα; Ετσι λοιπον καθισα στο σκονισμενο κι ως εκ τουτης της αχρησιας οχι πλεον παλλευκο λαπ τοπ μου, με ενα ποτηρι διπλο κονιακ με παγο, κι αφεθηκα για αλλη μια φορα στην αυτοματη γραφη, με απωτερο σκοπο να καταδυθω στα αδυτα της ψυχης μου.

Ισως να με παρακινησε κατα ενα περιεργο τροπο η (ακομη πιο περιεργη) επιλογη μου να δω λιγο νωριτερα το "Seven pounds" με τον Will Smith. Παρεπιπτοντως, ποιος θα μου το ελεγε οτι αυτος ο νεαρος ηθοποιος πισω στο μακρινο 1990 που παρακολουθουσα ως πριγκηπα του Μπελ Εαρ, θα με ταρακουνουσε ολοενα και πιο συχνα με τις υποκριτικες του ικανοτητες.

Εκει λοιπον ακουσα και μια ολοφρεσκη διασκευη του Feeling Good που ειμαι σιγουρος οτι εσυ γνωριζεις απο την (επισης) διασκευη του σαφεστατα δημοφιλεστερου Michael Buble.πανω στην αρχικη κι αξεπεραστη Νina Simone... και παροτι θα πρεπε να νιωσω μελαγχολικος μεσα απο αυτη την ταινια, αντιθετως ενιωσα ακριβως οπως οι στιχοι του τραγουδιου περιγραφουν!

Κι ολα αυτα γιατι εχω εσενα στην καρδια μου... μια καρδια που ουσιαστικα χτυπα οχι μονο για σενα αλλα κυριως απο εσενα, αφου εσυ της εδωσες τη ζωογονο πνοη, να ξεκινησει να πρωτοχτυπα σε tempo Prestissimo!

Η μερα τουτη βεβαια σιμωνει στο τελος της, κι οπως φαινεται σαφεστατα, κανεις εκ των δυο μας δε θα παραμερισει την ηλιθια υπεροψια του και να καλεσει τον αλλο στο τηλεφωνο... ας ειναι ομως! Εγω τουλαχιστον αποφασισα να σου γραψω αυτη την επιστολη να την βαλω σε ενα φακελο και να τον αφησω κατω απο το προσκεφαλο μου. Αν μεχρι την αυγη δεν με επισκεφτεις στις ονειρικες μου περιπλανησεις, τοτε απλα θα τον καταστησω κι αυτον δεσμωτη της πορφυρης βελουδινης κορδελας, που σφιχταγκαλιαζει ολες τις επιστολες που επελεξα να μην ξεχυθουν να σε βρουν. Θα παραμενει στο τριτο συρταρι του σεκρετερ μου, που ειναι και το μοναδικο που κλειδωνει για να μην την αφησει ποτε να δραπετευσει, παρα μονο αν καποτε εγω αποφανθω οτι χρηζει αποφυλακισεως.

Λογια σκληρα φτερουγιζουν απο το στομα μου, και θα θελα να σε επειθα πως μιλα η αιθυλικη αλκοολη που ρεει αφθονη στις φλεβες μου, μα δε θα ημουν πειστικος, κι αυτο γιατι δεν με πολυνοιαζει! Μου αρκει να ειμαι ειλικρινης μαζι σου!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

MUSE

"Feeling Good!!"


Birds flying high you know how I feel
Sun in the sky you know how I feel
Reeds driftin' on by you know how I feel

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

Fish in the sea you know how I feel
River running free you know how I feel
Blossom in the tree you know how I feel

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

Dragonfly out in the sun you know what I mean, don't you know
Butterflies all havin' fun you know what I mean
Sleep in peace when the day is done
And this old world is a new world
And a bold world
For me!!!

Stars when you shine you know how I feel
Scent of the pine you know how I feel
Oh freedom is mine
And I know how I feel

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

Φευγω.... ( ; )

Μικρη μου Γαλατεια,

Δεν ξερω αν πρεπει να σου ευχηθω "Χρονια πολλα" λογω των εορτων η να σου γραψω ακριβως ο,τι εχω στο νου μου ολες αυτες τις μερες, οπου και συνειδητα απεχω απο την αλληλογραφια μας! Κι αυτο διοτι, αν σου πω αυτα που με "ταλανιζουν", τοτε καθε ευχη απο μερους μου θα φανει ανακολουθη, αν οχι ειρωνικη!

Σκεφτομαι λοιπον να σε "αφησω" μικρη μου, απαξ και δια παντος! Τοσο απλα, οσο απλα ξεκινησα και να σου γραφω, πριν απο εναμιση χρονο περιπου, ελπιζοντας σε ενα μικρο θαυμα... ολες αυτες οι επιστολες να σε "βρουν" σε ενα τυχαιο σου διαδικτυακο "παραστρατημα", κι ετσι να επιβεβαιωθει η χρονια κι ακλονητη πεποιθηση μου στο καρμα! Σε αυτο που μας εφερε κοντα και μας χωρισε τοσες φορες, πριν μας απομακρυνει μια και καλη!

Ηδη νιωθω κουρασμενος, ποσο μαλλον κι οι λαθραναγνωστες των επιστολων μου, μιας κι απο καιρο δεν μπεινουν καν στον κοπο να σχολιασουν κατι, η ακομη χειροτερα να τις διαβασουν. Ισως να φταει κι η ελλειψη ιστολογικου καθωσπρεπισμου (διαδικτυακου savoir - faire) εκ μερους μου, μιας και ειναι καιρος που δεν ανταποδιδω τα σχολια η να κανω καποια σε νεους συν-ιστολογους, με σκοπο την ανανεωση των λαθραναγνωστων μου. Μα κατι τετοιο θα παρεκκλινε της αρχικης και πηγιαιας επιθυμιας μου απλα να σου γραφω κι οχι να κανω ανουσιες δημοσιες σχεσεις, απλα για να τροφοδοτω το "εγω" μου.

Δεν εχω κανενα παραπονο ομως, μιας και μεσα απο αυτη την εναγωνια αναζητηση διαυλων επικοινωνιας με σενα, (γνωρισα εντος κι εκτος εισαγωγικων) αρκετα κι αξιολογα ατομα, το καθενα εκ των οποιων συνεβαλλε στην αναγκη μου για εμψυχωση σε αυτη μου την προσπαθεια.

Ομως απο καιρο εχω τη βεβαιοτητα οτι εχω κουραστει εγω κι αυτο κουραζει και τους "γυρω " μου. Κουραγιο δεν βρισκω να συνεχισω κι ετσι επαναλαμβανομαι. Κι αυτο με κανει να ξανανιωθω μεσα μου την ταση φυγης που ειχε καταλαγιασει τοσο καιρο που επεστρεψα συνειδητα στα πατρια εδαφη. Ποια πατρια θα μου λεγες αν διαβαζες αυτες τις αναμεικτες αραδες απο λεξεις; Εγω δεν ειμαι αυτος που με θερμη υποστηριζω πως η πιο γλυκεια πατριδα ειναι η καρδια;;; Ε, λοιπον καιρος να το παραδεχτω μεγαλοφωνως πως η καρδια μου δεν κατοικοεδρευει στην πρωτευουσα της Μεσσηνιας!

Ομως μη με ρωτησεις τη διευθυνση θα δηλωνα σε μια αιτηση και στο κενο "Πατριδα" αν πρωτα δε μου εκμυστηρευτεις την δικη σου! Βλεπεις παει καιρος που ημουν ευπροσδεκτος στο σπιτι σου κι αποδεκτος απο ολα τα μελη της οικογενειας σου, εκτος εσου φυσικα! Ομως οσο παλια κι ανα συνεβαινε αυτο, η αναλλοιωτη αναμνηση αυτων των στιγμων κανει δυσβασταχτη την μιζερη σημερινη πραγματικοτητα. Τελικα νομιζω οτι θα αρχισω να φθονω τα χρυσοψαρα και την θρυλικη τους προσκαιρη μνημη. Χμμ, μολις τωρα θυμηθηκα και μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες με τον Τζιμ Καρει σε μια απο τις καλλιτερες ερμηνειες του. (δεν νομιζω οτι χρηζει ανφορας ο τιτλος της ετσι;)

Ξαναδιαβαζοντας οσα μεχρι τωρα καταφερα να σου γραψω, θυμηθηκα την Gina που καποτε μου ειχε πει πως οι σκεψεις μου ειναι ομορφες μεσα στην αναρχη δομη τους. Ξερεις αλλωστε πως οντας υπερμαχος της αυτοματης γραφης, δεν σχεδιαζω προσχεδια επιστολων και κειμενων, παρα μονο αφηνομαι να "ξεχυθω" με ολη μου την ορμη στο πληκτρολογιο, σαν ενα ποταμι απο καιρο εγκλωβισμενο στην στενωσια ενος φραγματος. Κι αυτο το φραγμα απο καιρο σε καιρο "σπαει" αφηνοντας με να φτασω ως τη θαλασσα, ως ενα μποκαλι ναυαγο, με την ελπιδα να σε βρω...

Λοιπον, ειλικρινα δεν ξερω τι μελλει γεννεσθαι! Αυτο που ξερω ειναι πως αυτη μου η επιστολη "γεννηθηκε" απο το ακουσμα στο ραδιοφωνο ενος απο τα πρωτα τραγουδια του Ορφεα Περιδη, κατα τη διαρκεια της χτεσινης μου ημιτελους αποδρασης προς την ορεινη Αρκαδια (Στεμνιτσα, Δημητσανα, Βυτινα). Και την χαρακτηριζω ημητελη μιας και δεν ειχε προορισμο τον ενα και απολυτο προορισμο... ΕΣΕΝΑ!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ

"ΦΕΥΓΩ"




Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά,
παίρνω φωτιά και ξημερώνει,
στην τελευταία ρουφηξιά,
κάνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει!


Μπαίνω στο τρένο την αυγή,
για να με βρει σε άλλο μέρος,
η μέρα τούτη που θα μπει,
να με γλιτώσει από εκεί που’ μουνα ξένος!


Φεύ-γω, φεύ-γω,
κάθε μέρα φεύγω,
μέτρο με τρο όλο πιο μακριά!

Φεύγω, φεύγω,
τόσα χρόνια φεύγω,
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά!


Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως,
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός,
είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος!


Άραγε τι να φταίει τι,
που ονειρευόμαστε στο ξύπνιο,
και να’ ναι η λησμονιά αυτή,
που ανοίγει πόρτες το πρωί σε κάθε χτύπο...

Subscribe Free  Add to my Page

Φρεαρ αρτεσιανο...

Μικρη μου Γαλατεια,


Ακομη δεν εχω βρει το χρονο να επιλυσω το θεμα με την αποστολη των μουσικων μου επιλογων προς εσενα! Ετσι αλλη μια επιστολη που θα σου στειλω εν ταχει και χωρις ενα τραγουδι να τη συνοδευει! Και το κακο ειναι πως εχω βρει κι ενα αγγλικο να σου στειλω, μιας κι αν κρινω απο τις δικες σου (κατα καιρους) μουσικες αφιερωσεις, μαλλον δεν αρεσκεσαι να εκφραζεσαι με ελληνικους στιχους, οπως σχεδον αποκλειστικα εγω!

Τελος παντων... Αυτες τις μερες σε σκεπτομαι ξανα και με συχνοτητα πρωτογνωρη! Κι αυτο με κανει να νιωθω σαν αρτεσιανο φρεαρ! Οπου κι αν με "τρυπησεις" αβιαστα θα βγει μια προταση, μια παραγραφος η εστω δυο τρεις λεξεις ταιριασμενες μονο για σενα!

Αν σου εστελνα ολα αυτα που εσυ μουσα μου παντοτινη με το επιμονο και διεισδυτικο σου βλεμμα, εχεις ενεπνεσει κι υστερα με κανεις αβιαστα να αναβλυζω στο χαρτι, τοτε θα πρεπε να λαμβανεις μια μικρη μα μεστη του ποθου μου για σε επιστολη καθε λιγο και λιγακι!

Κι ισως ετσι να αφηνα κι εγω σε σενα την ιδια γλυκοπικρη επιγευση σαν καραμελα, οπως κι εσυ απλοχερα σκορπας στη ζωη μου, με καθε σου mail, κανοντας με να μηνξερω αν θα πρεπει να χαιρομαι η να λυπαμαι που σε εχω στη ζωη μου μα οχι και στην αγκαλια μου.

Ποιος ξερει να μου πει και αν θα το κανει αραγε θα πρεπε να τον ακουσω αν κανω καλα που ατενιζω αυτη σου την σκαναρισμενη φωτογραφια με τα καλοσχηματισμενα φρυδια, που με αναστατωνουν ισως περισσοτερο κι απο μια πιο αποκαλυπτικη απο αυτες που θα σου ζητουσα αν δεν ειχα ηδη ... στου μυαλου μου τα πιο μυχια λευκωματα.

Τελικα σκεφτηκα πως θα πρεπε να σου στειλω ισως τους στιχους του τραγουδιου που θα σου εστελνα με αυτη την επιστολη και να ευχηθω πως θα μπορεσεις ευκολα να το βρεις αν κανεις τον κοπο να το αναζητησεις... οπως κι εμενα.

Ο Πυγμαλιωνας σου

"SKINNY LOVE"

BON IVER


Come on skinny love just last the year
Pour a little salt we were never here
My, my, my, my, my, my, my, my
Staring at the sink of blood and crushed veneer

I tell my love to wreck it all
Cut out all the ropes and let me fall
My, my, my, my, my, my, my, my
Right in this moment this order's tall

And I told you to be patient
And I told you to be fine
And I told you to be balanced
And I told you to be kind
And In the morning I'll be with you
But it will be a different "kind"
I'll be holding all the tickets
And you'll be owning all the fines

Come on skinny love what happened here
Suckle on the hope in lite brassiere
My, my, my, my, my, my, my, my
Sullen load is full; so slow on the split

And I told you to be patient
And I told you to be fine
And I told you to be balanced
And I told you to be kind
And Now all your love is wasted
And Then who the hell was I?
And I'm breaking at the britches
And at the end of all your lines

Who will love you?
Who will fight?
Who will fall far behind?

Oooh, Oooh
Oooh, Oooh, Oooh

"Σιωπηλη" επιστολη...

Μικρη μου Γαλατεια,


Σημερα ολη μερα ειχα την ακατανικητη επιθυμια (ορμη μαλλον) να σου γραψω! Κι αυτο το οφειλα σε ενα τραγουδι, που ακουσα μετα απο πολυ καιρο, στην Ερα-2. Ενα τραγουδι, που ουσιαστικα ειναι ενα μελοποιημενο ποιημα της συντοπιτισσας μου Μαριας Πολυδουρη. Ομως οταν επεχειρησα να το "ανεβασω" στο www.boomp3.com , οπου και φιλοξενω και τις υπολοιπες μουσικες μου επιλογες, απετυχα παταγωδως! Κι οχι επειδη εφταιγα εγω, μα επειδη κατι συμβαινει με το συγκεκριμενο site! Ισως να το εκλεισαν, με καποια προφαση περι προστασιας της πνευματικης ιδιοκτησιας. Δεν ξερω.. Αυτο που ξερω μονο, ειναι οτι τελικα αποφασισα να σου στειλω αυτη την επιστολη ασυνοδευτη απο το τραγουδι, που αποτελεσε την κινητηριο δυναμη, που με ωθησε να σου γραψω ξανα μετα απο τοσες μερες.


Ειμαι σιγουρος οτι ηδη εισαι ανυπομονη να μαθεις ποιο ειναι αυτο το τραγουδι. Προς το παρον θα πρεπει να αρκεστεις να μαθεις πως αυτο που διαγνωσα στους στιχους του απο εσενα, βρισκεται καλα κρυμμενο στη δευτερη του στροφη. Εκει λοιπoν μικρη μου διεκρινα φευγαλεα, ακουγοντας το τραγουδι, αυτο που χρονια τωρα λεω σαν ισως το μονο κι απολυτο μοτο, πως η μονη αληθινη αντανακλαση του εαυτου μας βρισκεται στα ματια αυτων που μας αγαπουν.


Και ναι, μια κι ειμαι σιγουρος πως ηδη εχεις κρυφοκοιταξει παρακατω, να δεις τον τιτλο του τραγουδιου, ειναι το "Δεν τραγουδω παρα γιατι μ ' αγαπησες" σε μουσικη του Δημητρη Παπαδημητριου, που περιλαμβανεται σε εναν απο τους πιο αγαπημενους μου δισκους, τα "Τραγουδια για τους μηνες".


Kαι ναι, ακομη θυμαμαι, λες κι ηταν χτες, οταν ενα βραδυ, οπου εγω ειχα σχεδον τελειωσει ενα μπουκαλι πενταστερο κονιακ, κι εσυ ειχες ηδη περασει στο δευτερο μιας καταξανθης και δροσερης σαν κι εσενα κεφαλονιτικης Ρομπολας, αποφασισες να μου χαρισεις μετα απο χροοονια, το δικο σου μερος μιας κοινης, τροπον τινα, αναμνησης. Και αδυνατω να την χαρακτηρισω ξεκαθαρα κοινη, μιας και μεχρι την εκμυστηρευση σου, ειχα μια λειψη κι ως εκ τουτου ημιτελη αναμνηση.

Θυμαμουν ανεκαθεν κι εγω το λυγερο κι αναλαφρο σου βαδισμα, που σε εκανε να μοιαζεις στα ματια μου σαν φυλλο που αποχωριστηκε τους μυριους ομοιους απο ενα δεντρο της Εδεμ, μα αρνιοταν να δεχτει αναντιρρητα την βαναυση επιδραση της γηινης βαρυτητας επανω του, κι ετσι αγκαλιαζε σφιχτα καθ' αερακι που εβρισκε στο περασμα του! Ετσι τα ποδια σου εμοιαζαν να αιωρουνται μερικα χιλιοστα του μετρου, πανω απο το δαπεδο, κι αυτο εκανε ακομη πιο ευκολο το λικνισμα της μεσογειακης σου σιλουετας, που θα εκανε τη Μαγια να φανταζει αδιαφορη στο ματια του Γκογια.


Εσυ ομως θυμοσουν οοολα αυτα τα χρονια, μια δικη σου εκδοχη μιας τυχαιας συναντησης μας καπου σε μια πλατεια. Εκει λοιπον σ' ειδα να κατηφοριζεις προς το μερος μου, κι ετσι η αποσταση που μας χωριζε, μου εδωσε την ανεση χρονου να σε χορτσω και να προλαβω να ψελισω καποια φιλοφρονηση για το περπατημα σου. Ειμαι σιγουρος, χωρις να θυμαμαι την συγκεκριμενη αυτη συναντηση μας, πως δεν ημουν απολυτα ειλικρινης μζι σου, μιας κι ακομη και μεχρι σημερα, δεν σου εχω εκμυστηρευτει την απολυτη ερωτικη αναστατωση που παντα βιωνα στη θεα της χορευτικης σου περπατησιας!


Μαλιστα, θα σου εκμυστηρευτω τωρα, κατι που ισως μολις να συνειδητοποιησα!!! Ειχα καποτε μια κοπελα, καπου ενδιαμεσα στα κενα της σχεσης μας, οπου παντα μα παντα "εξεγειρομουν" μονο και μονο με το βαδισμα της , που τωρα αναλογιζομενος, συνειδητοποιω οτι δεν υπηρξε παρα ενα κακεκτυπο του χορογραφημενου βηματισμου σου!

Για να μην μακρυγορω ομως, και πολλω δε μαλλον, για μια "αλλη", οταν μου ελεγες αυτη την ιστορια, εχοντας φωλιασει στην αγκαλια μου, δινοντας μου την ευκαιρια να οσμηζομαι βαριανασαινοντας το αρωμα σου, συνεχισες ψελιζοντας διστακτικα και τι ειχε προηγηθει μερικα μονο λεπτα! Μερικα μετρα μονο πιο πανω, κατεβαινοντας την πλατεια, επιδεικνυοντας με σιγουρια, οσα ο θεος σε προικισε απλοχερα, "επεσες" επανω σε μια παρεα Ευελπιδων, που ειχαν εξοδο στην πολη. Κι αδιαφορα τους αναγκασες να ανοιξουν πιο διαπλατα κι απο οσα αν θα περνουσε ενα αυτοκινητο αναμεσα τους, και να κρυφακουσεις να σχολιαζουν κοσμια αυτο ακριβως το θεικο σου χαρακτηριστικο γνωρισμα, που μονο μερικα λεπτα μετα, εγω θα τολμουσα να εκθειασω... την κυματιστη σου κινηση!!!


Ο Πυγμαλιωνας σου.


Υ.Γ. Θα ηθελα να ζητησω κατανοηση απο τους λαθραναγνωστες μας, που δεν προλαβαινω να ανταποδωσω την τιμη να απαντησω στα σχολια τους, και να τους προτρεψω να το αντιπαρελθουν, αφηνοντας ακομη περισσοτερα!

"ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ Μ'ΑΓΑΠΗΣΕΣ"

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ


Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.


Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.


Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.


Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.


Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.


Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

"Ξεχνα την, φανει - δε φανει!"

Μικρη μου Γαλατεια,

Με το λευκο μου λαπτοπ στα ποδια, καθομαι στο στεγασμενο μερος του κηπου μου, και σου γραφω αλλη μιαν επιστολη, οσμιζοντας παραλληλα την ελευση μιας δυνατης νεροποντης, και βλεποντας τους φωτεινους προπομπους της, καποια υπερλαμπρα αστροπελεκια, που χορευουν εκστατικα, σαν ψιλολιγνοι δερβισηδες.

Η αληθεια ειναι πως ολες αυτες τις μερες, που περασαν απο την προηγουμενη μας επικοινωνια, ειχα κατα νου να σου γραψω για πολλα θεματα, που με απασχολουν αυτο τον καιρο! Κι ομως ατυχως, τωρα που το πηρα αποφαση, ενα απολυτο κενο κατελαβε τη θεση ολων αυτων των σκεψεων, με αποτελεσμα να αναρωτιεμαι, αν θα πρεπει να διαγραψω ακομη κι αυτες τις δυο αραδες. Ομως αν το κανω, τοτε η ρουτινα της επερχομενης εβδομαδας, θα με κρατησει "μακρια" σου για αρκετες ακομη μερες.

Αναμεσα σε καθε τελεια που βαζω μεταξυ των προτασεων, μεσολαβουν αρκετα λεπτα, που αφηνομαι στην αναμνηση σου, μηπως κι ετσι βρω την πολυποθητη εμπνευση, η τελικα στειλω μια επιστολη, ατονη κι αχρωμη, "σε στυλ να μην ξεχνιομαστε". Η αληθεια ειναι πως εχω εδω και καιρο αρχισει να ερωτοτροπω με την ιδεα να σταματησω να σου γραφω. Οπου να ναι συμπληρωνω 100 επιστολες, κι σκεφτομαι να σε απαλλαξω μια για παντα απο το βασανο, να τις διαβαζεις και προφανεστατα να μην επιθυμεις να απαντησεις!

Αλλωστε κι οι λαθραναγνωστες μας πρεπει να εχουν κουραστει απο την μονοπλευρη επικοινωνια μας, κι ετσι ολοενα και πιο αραια αισθανονται την αναγκη να αφησουν ενα σχολιο η μια παρατηρηση στα γραφομενα μου. Και δεν τους αδικω καθολου! Ισως στην αρχη να φανταζε ενδιαφερουσα ολη αυτη η "πλοκη" της σχεσης μας, που διαφαινοταν μεσα απ τα γραμματα μου, ομως τωρα πια ισως ειναι φανερο, ακομη και στους πιο "αισιοδοξους", οτι δεν προκειται κατι να αλλαξει δρματικα προς το "καλυτερο"! Και χρησιμοποιω εισαγωγικα, μιας και μονο εγω κι εσυ, ειμαστε σε θεση να ορισουμε πιο ειναι το καλυτερο η το χειροτερο!

Ειδες;;; Ακομη και μετα απο (σχεδον) εκατο αναπαντητες επιστολες, εγω συνεχιζω να σε υπερασπιζω πρωτα σε μενα και μετα σε ολους τους εν δυναμει αυτοκλητους αισθηματικους εισαγγελεις και δημοσιους κατηγορους!

Μα πως να σε κατηγορησω για αυτο που κι εισαι και πως να το κανει αυτο ο οποιοσδηποτε για αυτο που ειμαι εγω; Πολλοι ¨φιλοι"μου, εχουν στη διαρκεια ολων αυτων των χρονων προσπαθησει να με πεισουν να σε ξεχασω η εστω να παψω να σε ανασυρω απο τα μυχια της ψυχης και του νου μου. Προφανεστατα ανεπιτυχως!

Ακομη θυμαμαι την πρωτη φορα που σε συναντησα στο σπιτι ενος φιλου μου, το βραδυ μιας Τριτης ενος Νοεμβρη, ενω τον ειχα επισκεφτει τυχαια απλα και μονο για να τον βοηθησω σε καποιο "μαστορεμα" αφου παντα καταπιανομουν με διαφοραμαστορεματα. Κι ενω ειπα οτι θα μεινω μονο για κανα 10λεπτο, παρα την επιμονη του κοινου μας φιλου. Ομως οταν διεγνωσα οτι τελικα ησασταν μονο φιλοι κι εσεις κι αφου ηταν ολοφανερο πως η ελξη ηταν αμοιβαια, εμεινα κανα τριωρο, σιγουρος οτι αυτη θα ηταν η αρχη μιας μοναδικης σχεσης!

Τελος παντων...

Ο Πυγμαλιωνας σου.

"ΦΑΝΗ"

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΖΟΥΛΗΣ








Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός
γραμμή Βικτώρια Πειραιά
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου καίει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Φριχτές οι φάτσες γύρω μου
και με κοιτούν ειρωνικά
όπως με κοίταζε κι αυτή
πριν από μερικά λεπτά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Στο σπίτι ο δρόμος σκοτεινός
παραπατάω στα σκαλιά
μες στο δωμάτιο μοναχός
κι ο Ντίλαν να μου τραγουδά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Πάτα το "PLAY" και δυνάμωσε τα ηχεία !!!

Boomp3.com

Θελω μια αγαπη...

Μικρη μου Γαλατεια,

Με αφορμη την σχετικα προσφατη ανακαλυψη της σελιδας σου στο Facebook (ας μην μακρυγορησω σε αυτην ειδικα την επιστολη, για τις ρητα εκπεφρασμενες ενστασεις μου για την δημοσιοποιηση προσωπικων μας στοιχειων στο διαδικτυο), το (φοιτητικο) μου παρελθον θυμηθηκα. Ξερω πως αυτος ηταν ο τιτλος της προηγουμενης επιστολης που σου εστειλα, μα εχω τους λογους μου που επαναλαμβανομαι.

Ηταν λοιπον κατα τη διαρκεια της πρωτης (ναι, ξερεις καλα τι εννοω) φοιτητικης μου παραμονης στην Πατρα, οπου καθαρα για προσωπικη ευχαριστηση, ημουν ο "βραδυνος εκφωνητης" σε ενα μικρο τοπικο ραδιοφωνικο σταθμο. Κι ηταν τοτε, που εχοντας προσβαση σε ολα τα νεοκυκλοφορηθεντα τραγουδια, ανακαλυψα και αυτο, που σημερα θα σου στειλω για να ακους αποψε μακρυα μου.

Ειναι ενα τραγουδι, που αδικως δεν πολυακουστηκε τοτε στα ραδιοφωνα, σε αντιθεση με το "Καραβια στη στερια", που συμπεριλαμβανοταν στην ιδια αξιολογη μουσικη συλλογη. Κι η αληθεια ειναι, πως κι εγω το ειχα ξεχασει, μα το θυμηθηκα απο την πρωτη κιολας νοτα του, οταν το ακουσα το προηγουμενο Σαββατοβραδο. Το αξιοπεριεργο ηταν, οτι το επελεξε ενα dj σε ενα γαμο που ημουν προσκεκλημενος στην Τριπολη, το προηγουμενο Σαββατοβραδο, κι αυτος ηταν ο λογος που δεν ανεβηκα στην Πατρα, οπου κι ηλπιζα (αραγε το λαχταρουσα θα σου ακουγοταν καπως υπερβολικο;;;) να σε συναντησω, οσο ακομη θα εισαι εκει!!!

Ετσι λοιπον, οταν αργα τη νυχτα, η μαλλον νωρις τα ξημερωματα, επεστρεψα στο σπιτι μου, και παρα την απιστευτη κουραση κι υπνηλια, βαλθηκα να βρω στη δισκοθηκη μου αυτο το cd και να σου το στειλω να το ακουσεις, μιας κι ειμαι σιγουρος οτι θα το λατρεψεις κι ισως να ακουσεις για πρωτη φορα!

Ομως εψαχνα επι ματαιω για αρκετη ωρα το βραδυ, κι ακομη περισσοτερη την Κυριακη, μιας και προφανεστατα, πρεπει να το ειχα χασει, η μαλλον καποιος ειχε "ξεχασει" να μου το επιστεψει, Οποτε και κατεφυγα στο ιντερνετ για να το βρω, μεχρι που τελικα, ενας συν-ιστολογος, ευγενικα μου το εστειλε, αφου το ειχε παρουσιασει αρκετο καιρο πριν.

Ετσι λοιπον, ειμαι στην ευχαριστη θεση, να σου το προσφερω, με τη σειρα μου, για να το ακουσεις, κι ισως να το παρουσιασεις στη σελιδα σου στο Facebook, αν και δε νομιζω να καταφερεις να βρεις το βιντεο κλιπ του, γιατι μαλλον δεν υπαρχει. Κι αφου δεν ειχα την τυχη και χαρα να σε γνωρισω κατα την πρωτη μου φοιτητικη περιοδο, κι ουτε να στο "χαρισω" κατα την δευτερη, να λοιπον, που εστω και εκ του μακροθεν, ερχομαι να διαρθωσω τα λαθη των συγκυριων της ζωης.

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Ενα μεγαλο ευχαριστω στον Οιδιποδα, για την αμεση ανταποκριση του στο ευγενικο μου αιτημα. To blog του ειναι πλεον στη λιστα με τα αγαπημενα μου!

"ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ"






ΔΗΜΟΥ ΕΛΕΝΗ

ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ







Φεγγάρι μισοφέγγαρο
Βυζαντινό φεγγάρι
Εγώ κι εσύ ζευγάρι
Κι η νύχτα ζωγραφιά

Φιλιά σου δίνω στο λαιμό
Σειρά μαργαριτάρια
Χίλια μικρά φεγγάρια
Που φέγγουν τον καημό

Θέλω μια αγάπη να μην σβήνει
Όπως τ’αστέρι την αυγή
Να’ναι δροσιά και να με πίνει
Όπως το αίμα η πληγή

Φεγγάρι μισοφέγγαρο
Του έρωτα δρεπάνι
Το μαύρο σου φουστάνι
Το ρίχνω στη φωτιά

Θέλω απόψε να χαρώ
Και χάδια να χορτάσω
Μήπως και ξεγελάσω
Τον άστατο καιρό

Πάτα το "PLAY" και δυνάμωσε τα ηχεία !!!

Boomp3.com