Vanilla sky

Μικρη μου Γαλατεια,

Μολις ειδα για αλλη μια φορα το "Vanilla sky" με τον Tom Cruise, και φυσικο κι επομενο ηταν να σε θυμηθω! Θυμηθηκα για αλλη μια φορα τι ευχη ειναι να ζησεις τον ερωτα στον απολυτο ορισμο του και τι καταρα οχι μονο να τον χασεις αλλα να μην μπορεις χρονια τωρα να τον ξεχασεις!!! Κι οχι, δε θελω να κανω αλλο ενα λογοπαιγνιο, αφου αλλωστε οπως ξερεις απο την πρωτη κιολας επιστολη δυο χρονια πριν πως δεν προσχεδιαζω τι και ποτε θα σου γραψω! Θεε μου περασαν σχεδον δυο χρονια, κι ομως ακομη οι επιστολες μου δε σε βρηκαν στο διαδικτυακο πελαγος που τις εναποθετω πανω σε ψηφιακα κυματα, μπας και σε βρουν...

Και ναι ξερω πως πιο ευκολο κι αποτελεσματικο (;) θα ηταν να σε καλεσω στο κινητο σου, να σου ταχυδρομησω μια απο αυτες τις επιστολες, να σε προσθεσω στους "φιλους" μου εις την προσωποβιβλο, η ακομη πιο απλα (και τολμηρα) να ερθω να σε βρω!

Ομως δεν το επιλεγω συνειδητα η ασυναισθητα χρονια τωρα! Δεν ξερω γιατι και δεν περιμενω κανεναν να εικασει. Απλα αφηνομαι σε αυτη την αδιαφορη (μιζερη εγραψα μα διορθωσα) καθημερινοτητα. Δεν ξερω αν κανω καλα μα αυτο κανω, και το κανω "καλα"!

Η αναμνηση σου ομως ωρες - ωρες με σκοτωνει αφου ομως πρωτα με κανει να παρω μια ανασα βαθια αναδυομενος απο τα μαυρα νερα του νου μου, και να ξανα μετα αφηνομαι να καταποντιστω στο φρεαρ των Οινουσων που αποκαλω ψυχη μου.

Βαριεμαι ολοεα και περισσοτερο τις κοινωνικες επαφες, μα η δουλεια με κραταει απολυτα επικοινωνιακο παρα τη θεληση μου... ισως για το καλο μου. Το μονο σιγουρο ειναι πως σε σκεφτομαι αλλα δεν βρισκω συχνα την αφορμη να σου γραψω.

Σκεφτομαι μαλιστα να βρω αλλη διοδο επικοινωνιας, μιας και δε θα πια αλλοι λαθραναγνωστες μου να γνωριζουν ποιος ειμαι κι ως εκ τουτου να εικαζουν και την δικη σου ταυτοτητα'! Ακομη και οι πιο σιγουροι καλα θα κανου να αλλαξουν γνωμη μιας και κανει τους δεν γνωρζει πραγματικα ποια εισαι εκτος απο εμενα. Ετσι ισως απο την επομενη επιστολη να σου γραφω απο αλλου και εννοειται κεκαλυμμενα!
...

Θελω κι εγω μια δευτερη ευκαιρια... κι ας ειναι αυταπατη! Ακομη και στα ονειρα μου πλεον δεν μπορω να αναπαραγω τη μορφη σου και την αφη του δερματος σου. Κι αυτο με σταναχωρει... και με τρομαζει. Μετα βιας συγκρατω τις λιγοστες πια αναμνησεις σου στα τετραδια των ημερολογιων μου κι οχι του νου μου. Θελω να σε ξαναδω να ξυπνας στο κρεβατι μου και να μου λεν καλημερα τα αβαφα (πια) ματια σου. Αλλα δεν μπορω να με πεισω οτι κατι τετοιο ειναι ξανα εφικτο. Η μηπως ειναι;;;

Ο Πυγμαλιωνας σου.