Η πορφυρη λαβωματια...

Μικρη μου Γαλατεια,

Πανε μερες απο την τελευταια μου επιστολη, και ξερω πως αυτο ειναι κατι που σε στεναχωρει, μα οποιαδηποτε προσπαθεια μου να εξοικονομησω χρονο να σου γραψω συχνοτερα, πεφτει στο κενο! Και το μονο που με κανει να νιωθω αβολα ειναι οτι μερικες φορες δεν ειναι αποκλειστικη αιτια η δουλεια μα και οι καλοκαιρινοι πειρασμοι, που με ωθουν σε συνεχη ξενυχτια. Ξερεις ομως οτι αν δεν απολαυσω καθε ευκαιρια που μου δινεται για διασκεδαση, θα καταληξ το χειμωνα να εμφανιζω σημαδια μελαγχολιας (αν οχι καταθλιψης), με αμεσο αποτελεσμα την ολοενα και πιο αραιη επιστολογραφια μου, οπως συνεβε και τον περυσινο χεμωνα... ενα χειμωνα δυσκολο, εξ αιτιας της απολυτης απουσιας σου απο τη ζωη μου!

Αποψε λοιπον αποφασισε η συσσωρευμενη κοπωση που με ταλανιζει, να μη βγω για ποτο. Αν' αυτου, ειμαι αναπαυτικα καθισμενος στο μπαλκονι μου, με το λευκο μου λαπτοπ εμπροσθεν μου, με μουσικη συνοδεια τα αμυδρα ακουσματα του κυπριου Χατζηγιαννη, που αποψε τραγουδαει στο ανοιχτο σταδιο, που βρισκεται μερικες εκατονταδες μετρα απο το σπιτι μου.

Ειναι πλεον μεσανυχτα κι η Κυριακη αυτη αποτελει παρελθον, οποτε κι ενα ονειρο που εβλεπα λιγο πριν ξυπνησω, δεν επαληθευτηκε ποτε! Διοτι οπως ολοσωστα και μελωποιημενα επανελαβε τη γνωστη λαικη ρηση, ο επισης κυπριος Αλκινοος Ιωαννιδης, "Της κυριακης τα ονειρα, μεχρι το μεσημερι". Μετα την παρελευση της δωδεκατης μεσημβρινης, τα κυριακατικα ονειρα θα παραμεινουν μονο στη σφαιρα του απραγματοποιητου η του φανταστικου!

Εβλεπα λεει πως κοιμομουν αναλαφρα, και λιγο πριν ξυπνησω, αποφασισες να με ξυπνησεις με ενα φιλι! Ομως εγω προσποιομουν πως συνεχισα να θεωρω τα θελγητρα του Μορφεα γοητευτικοτερα των δικων σου, με αποτελεσμα εσυ να με φιλας ολοενα και πιο επιμονα και παθιασμενα με αυτα τα επιβλητικα σου χειλη, που συχνα πυκνα τονιζεις με κατακοκκινα κραγιον! Ηταν τοσο ρεαλιστικο το ονειρο αυτο, κι η θερμη σου σχεδον αληθινα βιωσιμη, που ξυπνησα κι ημουν "αναστατωμενος" λες κι οντως ειχες ερθει στου διπλου μου κρεβατιου τις "καλημερες" με "αγριες" διαθεσεις! Σηκωθηκα απροθυμα, αφου ηθελα μια δευτερη ευκαιρια να σε ξανανιωσω σιμα μου, μιας κι ειχα απο μερες συμφωνησει να ακολουθησω μια παρεα φιλων σε ενα συντομο bike trip προς την αγρια ομορφη παραλιακη Μανη!

Οταν περνουσα μπροστα απο τον μεγαλο καθρεφτη της κρεβατοκαμαρας μου, κοντοσταθηκα κι επιμονα προσπαθησα να διακρινω αν ειχες αφησει τα πορφυρα σου ιχνη πανω στα δικα μου χειλη. Ματαια ομως πασχιζα να ανιχνευσω κατι για να πειστω πως με ειχες επισκεφτει κι οτι η αποσταση που μας χωριζει ειχε με μιας εξαλειφθει!

Οταν αργοτερα οδηγουσα κι ειχα στα δεξια μου τον καταγαλανο Μεσσηνιακο κολπο κι αριστερα μου τους σκληροτραχηλους προποδες του Ταυγετου, φορουσα κατω απο το κρανος μου τα ακουστικα απο το ipod κι ακουγα τραγουδια που βαστικα ειχα "περασει" στη μνημη του! Κι ετσι βρεθηκα να ακουω ενα πανεμορφο κι αδικημενο (απο αποψη δημοσιας προβολης κι αναγνωρισιμοτητας) τραγουδι του Σωκρατη Μαλαμα, που ακομη κι εγω ειχα απο καιρο ξεχασει! Ηταν το "Χρονο να λαβωσω" που πρωτακουστηκε τ0 1998, στη μικρου μηκους ταινια "Υψωμα 33" και φιλοξενηθηκε μονο σε δυο συλλογες, που δεν ετυχαν μεγαλης εμπορικης επιτυχιας! Συνειδητοποιησα τοτε, πως εστω κι ετσι ξαναβρεθηκες στη σκεψη μου, και ηταν σαν να με κρατουσες σφιχτα αγκαλια, μιας κα παντα φοβοσουν τις αποτομες εναλλαγες κλισεων, που σε μια τετοια διαδρομη με μηχανη εισαι αναγκασμενος να κανεις ασταματητα, στους φιδισιους δρομους που θα με εβγαζαν στον προορισμο μου.

Κι αφου ολη μερα (ολοφανερα) μονοπωλουσες το λογισμο μου, σκεφτηκα πως επρεπε να κλεισω τη μερα αυτη με μια καταγραφη της στο χαρτι. Εχε το λοιπον υπ'οψιν, πως ακομη εκ του μακρωθεν, τα χειλη σου καταφερνουν να με συνταρασουν! Στειλε μου λοιπον, μια φωτογραφια σου φορωντας αυτο το κοκκινο κραγιον, που ειχες χρησιμοποιησει σε αυτη σου την αυλη και νοερη επισκεψη, και να 'σαι σιγουρη, πως με εναν τετοιο οπτικο αρωγο, οι "επισκεψεις" σου αυτες στα ονειρα μου, θα πυκνωσουν επικινδυνα για τον προσπαθεια μου για εναν απροσκοπτο και συνεχη υπνο... αν αυτο θες φυσικα!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

"Το χρόνο να λαβώσω"


Μάλαμας Σωκράτης





Νεράιδα φανερώθηκε, σε άδειο καλντερίμι.
Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι.
Γυμνή στο λιόγερμα βουτά και στα ποτάμια τρέχει,
Χίλιες φορές την βάφτισαν μα όνομα δεν έχει...




Πως ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας πες μου,
στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές τ’ ανέμου.
Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά ποια μυστικά κρυμμένα,
ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα!




Πως ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας πες μου,
στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές τ’ ανέμου.
Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά ποια μυστικά κρυμμένα
ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα!




Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα όνειρά μου!
κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου!

Κι από το ύψωμα σαν βγεις ξανά να σ’ ανταμώσω,
δως μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω...


Πάτα το "PLAY" και δυνάμωσε τα ηχεία !!!


boomp3.com