Το κρυφο σου χαμογελο...

Μικρη μου Γαλατεια,

Πρεπει να σου ομολογησω κατι που με βασανιζει χρονια τωρα. Ζ Η Λ Ε Υ Ω ! Οριστε το παραδεχτηκα κι αν οι χριστιανικες μου πεποιθησεις ειναι σωστες, πλεον αμαρτια δε φερω (τουλαχιστον τη συγκεκριμενη οχι πια).

Οχι, δε ζηλευω χρηματα, αμαξια, βιλλες κι ολα αυτα που εμπιπτουν στον ορο της χλιδης. Ειλικρινα με αφηνουν παγερα αδιαφορο ολα αυτα που ολοι γυρω μου μου τοσο προστυχα εκθειαζουν και καταδιωκουν μετα μανιας. Αυτα που αποτελλουν το μονο λογο να ξυπνανε το πρωι και να πασχιζουν αγκομαχωντας ν'αποκτησουν, αγνοωντας πως η Ιθακη που προσβλεπουν ειναι η μονη αυταποδεικτη Ατλαντιδα.

Ο σπορος της δικης μου ζηλιας φυτευτηκε στα γονιμα χωραφια της καρδιας μου καμποσα χρονια πριν. Εκτοτε αδιαφορωντας για τους ρυθμους του φυσικου μετρονομου, καρποφορει τα στυφα του φρουτα οποτε ερεθιστουν τα ματια η τα αυτια μου απο... κατι! Αυτο το απροσδιοριστο... κατι ειναι το αποτελεσμα της ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ καποιου αλλου.

Ε, ναι λοιπον, το μονο που ζηλευω ειναι η εμπνευση των αλλων. Κι αν κατι τετοιο σου ακουγεται απλο και ανωδυνο, πιστεψε με δεν ειναι! Ξερεις ποσο επωδυνο ειναι σε καποιον επηρμενο απο την υπερβαλλουσα αυτοπεποιθηση (σαν κι εμενα) να διαπιστωνει καθημερινα πως ο δημιουργικος ΟΙΣΤΡΟΣ εχει σταθει κατα πολυ πιο ανοιχτοχερης σε αλλους ανθρωπους απο οτι σ'εμενα; Το ξερω πως παραλλογιζομαι, πιστευοντας πως θα μπορουσα να εχω το αποκλειστικο προνομιο της ουρανοκατεβατης ΙΔΕΑΣ, ομως αν καποτε το τζινι του παραμυθιου σ'ανταλλαγμα για λιγο τριψιμο στο μπακιρενιο του κλουβι, μου εδινε μια ευχη, τωρα ξερεις καλα ποια θα ηταν!

Ποιος νοιαζεται για το χρυσο αγγιγμα του Μιδα οταν μπορει να ευχηθει για την ευνοια των εννια Μουσων; Χαρη σε αυτες οι ανθρωποι καταφεραν να μεγαλουργησουν στις εφτα, συμφωνα με την κλασσικη εννοια, τεχνες και να επιννοησουν κι ακομη περισσοτερες. Κι αν ημουν αναγκασμενος να διαλεξω μια απο τις εννιαδυμες αυτες αδερφες, θα οριζα ως αγαπημενη μου την μεγαλυτερη και ευγενεστερη ολων, την Καλλιοπη.

Προστατις των καλων τεχνων, μα κυριως της επικης ποιησης και της ρητορικης, θα ηταν η ισοβια αρωγος μου στην προσπαθεια μου να ομορφαινω τον κοσμο γυρω μου με μονο εφοδιο μου τον ΛΟΓΟ. Κι αυτο εχοντας σαν υπερτατο σκοπο να τον προσφερω μετεπειτα σε σενα.

Γι'αυτο και θυμωνω απο ζηλια που με κυριευει ολοκληρωτικα, οταν διαπιστωνω οτι καποιος αλλος ειπε, τραγουδησε η εγραψε κατι καλλιτερα απ' ο,τι θα μπορουσα ποτε εγω! Κι αν απλα με προλαβε, σ'αυτη την αεναη μα σισυφεια προσπαθεια για την αποδειξη της υπαρξης της παρθενογεννεσης, τοτε οργιζομαι ακομη πιο πολυ!

Αυτο συνεβει μικρη μου Γαλατεια, και θελω να με πιστεψεις, στην περιπτωση ενος τραγουδιου. Οταν πρωτακουσα λοιπον το Secret smile των Semisonic θυμαμαι οτι εμεινα αναυδος. Και τι να πω αλλωστε ;! Τα ειχε πει ολα ο στιχουργος του συγκροτηματος, απο την Minneapolis των Η.Π.Α. Dan Wilson. Κι εγω εμεινα μετεωρος, αναμεσα στη γλυκια γευση που μου αφησε αυτο το πραγματικα ωραιο τραγουδι, και στην πικρη επιγευση που αφησε στον ουρανισκο μου η συνειδητοποιηση οτι με προλαβαν στο νημα. Αλλωστε ποιος θυμαται το δευτεραθλητη; (αληθεια πως ελεγαν τη μαυρη δρομεα που εχασε το χρυσο μεταλλιο απο την Πατουλιδου; Κανεις εκτος απο κατι παντογνωστες αθλητικογραφους).

Αραγε πως θα σε πεισω τωρα εγω, οτι ανεκαθεν ηθελα να γραψω μια ωδη αφιερωμενη στο κρυφο σου χαμογελο; Σε αυτο το υπομειδιαμα, που ειχα την τυχη να αντικρυσω μονο εγω να κοσμει το ομορφο σου προσωπο, σε ωρες μικρες, δυσαναλογες ως προς τη θερμη που με αγκαλιαζες; Αυτο το σιωπηλο και ολιγαρκες χαμογελο που κανεις δε δυναται να υποψιαστει οτι μπορουν τα μεγαλα σου χειλη να σχηματισουν, μιας και σε ολους τους αλλους, χαριζεις το ηχηρο και πληθωρικο σου γελιο.

Αυτο το χαμογελο που και η αναμνηση του, μιας και εχω μηνες να το δω και γι' αυτο κατηγορω εσενα και τον δικαιολογημενο απο το ζωδιο σου (μου ειχες δικαιολογηθει) εγωισμο, ειναι ικανη να φωτισει το προσωπο και την ψυχη μου , μ' ενα ζωογονο φως. Ενα φως σαν μια απολυτη πηγη αισιοδοξιας. Γι'αυτο ελα και σωσε με απο τη μελαγχολια που οφειλεται εν μερει στο στερητικο του συνδρομο, αφου μονο κατι τοσο ομορφο μπορει να ειναι και τοσο εξαρτησιογονο!

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Υ.Γ. Σου παραθετω λοιπον τους αυθεντικους στιχους του τραγουδιου, οι οποιοι σκιαγραφουν καθε πτυχη του χαμογελου σου (ακομη κρυφου για ολους τους αλλους θελω να πιστευω) , ακριβεστερα απ' οσο θα μπορουσα ποτε να το καταφερω εγω. Αναθεμα!

Secret smile lyrics


Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me
Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me

So use it and prove it
Remove this whirling sadness
I'm losing, I'm bluesing
But you can save me from madness

Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me
Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me

So save me, I'm waiting
I'm needing, hear me pleading
And soothe me, improve me
I'm grieving, I'm barely believing now, now

When you are flying around and around the world
And I'm lying alonely
I know there's something sacred and free reserved
And received by me only

Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me
Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me

So use it and prove it
Remove this whirling sadness
I'm losing, I'm bluesing
But you can save me from madness
Now, now

When you are flying around and around the world
And I'm lying alonely
I know there's something sacred and free reserved
And received by me only

Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me
Nobody knows it but you've got a secret smile

Nobody knows it
Nobody knows it
Nobody knows it
but you've got a secret...