"Τσιγαρο εγω στο στομα μου δεν εβαλα ουτε ενα" ( ; )

Μικρη μου Γαλατεια,

Δυο χρονια! Εφτακοσιες τριαντα μερες που αλλες ευκολα κι αλλες μαρτυρικα πασχιζω να μην αναψω ενα τσιγαρακι! Δε θα θυμομουν αυτη την επετειο αν δεν ηταν αυτο το τραγουδι του Ξυδακη με την Ελευθερια Αρβανιτακη που μετα απο χρονια ετυχε να ακουσω τα ξημερωματα στο ραδιο.

Αν και για να ειμαι ειλικρινης στην αρχη που τα πραγματα ηταν πιο ζορικα ειχα υποκυψει στην προσφορα που μου ειχες κανει ενα βραδυ. Κι οχι οποιοδηποτε βραδυ! Ηταν η πανσεληνος του Αυγουστου του 2005 θυμαμαι καθαρα...

Μετα απο γελια και δακρυα...
Μετα απο φιλια και χαστουκια...
Μετα απο αληθειες και ψεμματα...

Μετα απο 3μησι χρονια απουσιας...
Μετα απο προσκλησεις και προκλησεις...
Μετα απο φωτογραφιες, ιστοριες και μυθιστοριες...
Μετα απο ενα μπουκαλι μαυροδαφνη και μια γλυκια Σαμο...
Μετα απο ενα βραδυ στην βεραντα ενος σπιτιου στην μεση του πουθενα...

Κανεις μια κι ετσι σιωπηλα μου δινεις ενα τσιγαρο. Κι ακομη πιο σιωπηλα το παιρνω και διχως δευτερη σκεψη το αναβω! Και παρολιγο να τα τιναξω ολα στον αερα! Μα με σενα παντα ετσι ητανε! Αρκει να μου το ζητουσες! Μα δεν το εκανες ποτε. Και μου' χει μεινει το παραπονο... το γαμωτο!

Μα σε αφησα στο σπιτι σου κοντα στα ξημερωματα κι ενω βαδιζες προς την εξωπορτα (Θεε μου, αυτο ειχες κατα νου οταν μου εκοβες το πλευρο για να την πλασεις;) ηξερα πως το ειχα παρει αποφαση και θα τα εκοβα και τα δυο... Και το τσιγαρο κι εσενα! Και δεν ξερω τελικα αν εκανα καλα που καταφερα να κοψω το τσιγαρο κι οχι εσενα!

Ας ειναι...

Ο Πυγμαλιωνας σου...