Μικρη μου Γαλατεια,
Παντα μου ελεγες οτι απορουσες πως ενα τοσο λαλιστατος αντρας σαν κι εμενα, καταφερνε να συμπυκνωνει τοσο αποτελεσματικα, οσα συνηθως σου ελεγε φλυαρωντας, μεσα σε 160 μονο χαρακτηρες! Και σε θυμαμαι να γελας με την καρδια σου, οταν σου ειχα πει, πως το λακωνιζειν εστι φιλοσοφειν, μα εγω ειμαι μεσσηνιος μικρη μου!
Ετσι λοιπον, ψαχνωντας τις προαλλες κατι στα αποθηκευμενα μηνυματα μου, βρηκα κατα τυχη μεταξυ πολλων, μα αδιαφορων, αλλων αυτο:
"Οσα η μερα ασπλαχνα στερει, η νυχτα απλοχερα χαριζει! Να λοιπον, που γι' αλλη μια φορα, απροσκλητη μα ευπροσδεκτη, στον υπνο μου εισαβαλεις, και νου και σωμα ξαγρυπνας!"
Ηταν πριν περιπου ενα χρονο, οταν κοντα στα ξημερωματα ξαγρυπνησα απο ενα ζωντανο ονειρο με σενα πρωταγωνιστρια! Και ηξερα πως δε θα ησυχαζα αν δε το μοιραζομουν μαζι σου. Κι ετσι σου το εστειλα, να συμπληρωσει την πλειαδα των μηνυματων που σου ειχα στειλει κατα καιρους. Αν και θυμαμαι πως ακομη πιο εντονα σε ειχαν αγγιξει καποιο στιχοι δανεικοι απ' τους Πυξ Λαξ. Βεβαια δεν το θεωρησα και τοσο κολακευτικο, μιας και δε θα μπορουσα να καρπωθω το πνευματικο εργο καποιου αλλου! Αλλα χαλαλι του, μιας και μου εκμυστηρευτηκες πως η συγκυρια που διαλεξα να στο στειλω δε θα μπορουσε να ειναι πιο τελεια!
Λοιπον, μικρο κοριτσι (καποτε θα σε κλεψω και το ξερεις) θα σε αφησω βιαστικα, μιας και πλεον η δουλεια μονοπωλει τη μερα μου, γιαυτο και εχει αραιωσει η επιστολογραφια μου! Ε, και το λιγοστο χρονο που μου μενει, τον εκμεταλλευομαι λιγο, το καλοκαιρι να μυρισω...
Ο Πυγμαλιωνας σου...
Παντα μου ελεγες οτι απορουσες πως ενα τοσο λαλιστατος αντρας σαν κι εμενα, καταφερνε να συμπυκνωνει τοσο αποτελεσματικα, οσα συνηθως σου ελεγε φλυαρωντας, μεσα σε 160 μονο χαρακτηρες! Και σε θυμαμαι να γελας με την καρδια σου, οταν σου ειχα πει, πως το λακωνιζειν εστι φιλοσοφειν, μα εγω ειμαι μεσσηνιος μικρη μου!
Ετσι λοιπον, ψαχνωντας τις προαλλες κατι στα αποθηκευμενα μηνυματα μου, βρηκα κατα τυχη μεταξυ πολλων, μα αδιαφορων, αλλων αυτο:
"Οσα η μερα ασπλαχνα στερει, η νυχτα απλοχερα χαριζει! Να λοιπον, που γι' αλλη μια φορα, απροσκλητη μα ευπροσδεκτη, στον υπνο μου εισαβαλεις, και νου και σωμα ξαγρυπνας!"
Ηταν πριν περιπου ενα χρονο, οταν κοντα στα ξημερωματα ξαγρυπνησα απο ενα ζωντανο ονειρο με σενα πρωταγωνιστρια! Και ηξερα πως δε θα ησυχαζα αν δε το μοιραζομουν μαζι σου. Κι ετσι σου το εστειλα, να συμπληρωσει την πλειαδα των μηνυματων που σου ειχα στειλει κατα καιρους. Αν και θυμαμαι πως ακομη πιο εντονα σε ειχαν αγγιξει καποιο στιχοι δανεικοι απ' τους Πυξ Λαξ. Βεβαια δεν το θεωρησα και τοσο κολακευτικο, μιας και δε θα μπορουσα να καρπωθω το πνευματικο εργο καποιου αλλου! Αλλα χαλαλι του, μιας και μου εκμυστηρευτηκες πως η συγκυρια που διαλεξα να στο στειλω δε θα μπορουσε να ειναι πιο τελεια!
Λοιπον, μικρο κοριτσι (καποτε θα σε κλεψω και το ξερεις) θα σε αφησω βιαστικα, μιας και πλεον η δουλεια μονοπωλει τη μερα μου, γιαυτο και εχει αραιωσει η επιστολογραφια μου! Ε, και το λιγοστο χρονο που μου μενει, τον εκμεταλλευομαι λιγο, το καλοκαιρι να μυρισω...
Ο Πυγμαλιωνας σου...
5 σχόλια:
Αυτο ελεγα και εγω παντα, πρεπει να εχεις το σωστο TIMING, για να πεις και να κανεις πραγματα!
τα όνειρα υπάρχουν ακριβώς για να μας υπενθυμίζουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται απλόχερα, αλλιώς θα όλοι θα ήμαστε πανευτυχείς: θα αρκούσε μόνο ένα όνειρο για να εκπληρωθούν οι επιθυμίες μας...
ωραίο blog πυγμαλίωνα!
@kyberos : Κι ειδικα με τις γυναικες το να πετυχεις το σωστο timing πρεπει να υπαρχει συναστρια πλανητων, ευνοικη για το ζωδια και τον ωροσκοπο σου ;-)
@ Ο/Η the dreamer in me: Ωραια δε θα τανε ομως;;; Καλως ορισες! Ελπιχω να τα "ξαναπουμε"!
"Ονειρεύτηκα πως είμαι καλά" - αυτός είναι ο τίτλος ενός ελληνικού μυθιστορήματος που μου ήρθε στο μυαλό,όταν διάβασα το post σου.
@ gitsaki:
“Θα κοιμάσαι μαζί μου στο κρεβάτι. Θα φοράς τα ρούχα του μπαμπά”, είπε και της έφερε το επίσημο κοστούμι του άνδρα της, το άσπρο του πουκάμισο, τη γραβάτα. “Τώρα είσαι ο μπαμπάς σου, κοιμήσου πλάι μου”, είπε και κοιμήθηκαν αγκαλιασμένες.Από τότε κάθε βράδυ, ντυμένη με τα ρούχα του πατέρα της, κοιμόταν μαζί με τη μαμά της. Κι έτσι πέρασε ο καιρός, ώσπου μια μέρα, “Γιατί μου φοράς κοστούμι, μαμά; Ο μπαμπάς με τις πιτζάμες δεν ξάπλωνε στο κρεβάτι να κοιμηθεί;” ρώτησε η μικρή Μάρα.
“Δεν κατάλαβες”, απάντησε η μητέρα της. “Τα ρούχα που φοράς είναι τα ρούχα τα καλά που ντύνουν τους νεκρούς. Τα ρούχα του αποχαιρετισμού. Δεν είσαι ο πατέρας σου, είσαι ο πεθαμένος πατέρας σου. Είσαι η σορός του!” είπε.
Η μικρή κατατρόμαξε. ‘Αρπαξε ένα ξυραφάκι. Είχε ακούσει πως το αίμα των νεκρών είναι αλλιώτικο, δεν μοιάζει με το δικό μας.
“Δεν είμαι νεκρή”, ούρλιαξε στη μάνα της. “Δες το αίμα μου πόσο κόκκινο είναι”, και τράβηξε μια χαρακιά στο μπράτσο της.
Ειναι τοσο ενδιαφερον οσο φανταζει το αποσπασμα;;;
Δημοσίευση σχολίου