Παραγγελιά για το Δημοσθένη!

Μικρη μου Γαλατεια,

Αποψε θα καταχραστω την ευγενεια σου και θα χρησιμοποιησω την "επιστολογραφια" μας για να αφιερωσω ενα τραγουδι στο Δημοσθενη! Εναν Ελληνα που ακομη κι εκει ψηλα στην "πολιτισμενη" Σουηδια, η καρδια του χτυπαει σε εννεα ογδοα! Το ζειμπεκικο ειναι αυτο το τεμπο που μπορει να κανει την καλοκουρδισμενη του καρδια να αποτιναξει απο πανω της το ρεγουλαρισμα της ομαλοτητας και της ταξης και μες στη νυχτια να θελει να σπασει το ταβανι και να πεταξει ως του παραδεισου τα μπουζουκια για μια θεικη πενια!

Ετσι λοιπον αποψε θα βαλω και στους δυο να ακουσετε ενα τραγουδακι απο το φιλο μου τον Νικολακη, που αν και οχι και τοσο πολυακουσμενο, θελω να πιστευω πως θα κανει και τους δυο σας να συγκινηθειτε...



Καλη ακροαση λοιπον, κι και απο σενα ξερω τι να περιμενω, ανυπομονω την ανταποκριση του Δημοσθενη στο ακουσμα αυτου του τραγουδιου!

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Υ.Γ. Οι φωτογραφιες ειναι απο μια συναυλια του Νικου στο καστρο της Καλαματας πριν απο 3 - 4 χρονια σε μια μαγευτικη βραδια (οπως παντα αλλωστε...)

Του φίλου Παπάζογλου Νίκος

Μουσική/Στίχοι: Παπάζογλου Νίκος/Καφετζοπούλου Πηγή


Σε τυραννά η πανσέληνος σε παίρνει μακριά
Και τρομαγμένος σέρνεσαι μόλις ο ήλιος δύσει,
Του χθες ανοίγουν οι πληγές γυρεύουνε πιοτά
Κάθε που η νύχτα έρχεται στα μαύρα να σε ντύσει.

Τα καλοκαίρια μοναχός πλανιέσαι στα νησιά
Σ’ ένα καβούκι κρύβεσαι απ’ όποιον σ’ αγαπήσει.
Όταν αρχίζουν οι βροχές η πόλη σε ζητά
Μεσ’ τον ιστό της μπλέκεσαι σε άγριο μεθύσι.

Κοίταξε την πανσέληνο το γέλιο σου ζητά
Την όψη σου ο ουρανός σαν άστρο θα φωτίσει
θα σου γλυκάνουν τις πληγές του χρόνου τα φιλιά
που τάζουν πως θα αναστηθεί όποιος πολύ αγαπήσει!