20/10/07

Με πνίγει τούτη η σιωπή ! ! !

Μικρη μου Γαλατεια,

Αυτο μου το γραμμα εχει σβηστει και γραφτει ηδη τρεις φορες και δεν ειμαι διατεθειμενος να τις κανω τεσσερις στο συνολο! Ειναι αληθεια οτι δεν ξερω τι θελω να σου πω, ισως απλα και μονο να σου μιλησω... Κι εσυ αρνεισαι να απαντησεις στα τηλεφωνηματα μου.

Ομως κατι καλο βγηκε απο αυτη σου την απολυτη σταση. (Ανοιγω παρενθεση για να σου θυμισω ποοοσο πολυ με εκνευριζουν οι αδιαλλακτοι χαρακτηρες! Ειναι τρομακτικο να πιστεψω οτι εισαι κι εσυ μια απο αυτους που δεν αλλαζουν γνωμη με τιποτε κι ουτε δινουν μια δευτερη ευκαιρια. Κλεινω παρενθεση.) Περιμενοντας να απαντησεις στο τηλεφωνημα μου, ακουσα αυτο το τραγουδι που ειχες σαν ηχο αναμονης (αν ημουν εφηβος θα ηξερα πως αποκαλειται κατι τετοιο, μα δεν ειμαι χροοονια τωρα)

Δεν μπορουσα να αναγνωρισω τη φωνη του τραγουδιστη ουτε και το ιδιο το τραγουδι φυσικα. Μετα απο ερευνα εμαθα πως προκειται για τον Γιωργο Καραδημο που φετος εμφανιζεται στο Σταυρο του Νοτου με την αγαπημενη μου Μελινα Ασλανιδου, που αλλωστε σκοπευα να ακουσω με την πρωτη μου ανοδο στην Αθηνα.

Το αστειο ειναι πως οι στιχοι, που θεωρητικα εκφραζουν εσενα αφου τους επελεξες, ειναι σαν στους "φωναζω" εγω περιμενοντας να σηκωσεις το ακουστικο (καλα, καλα μικρη μου στο κινητο δεν ισχυουν αυτες οι εκφρασεις)

Anyway, σημερα δεν ειμαι σε φαση μελαγχολιας, μιας και μια ολοκληρη εβδομαδα δουλευα πολυ, ξενυχτουσα περισσοτερο και επινα ακομη περισσοτερο! Με αποκορυφωμα χτες το βραδυ που γυρισα στις 4 το πρωι μετα απο απανωτα καραφακια τσιπουρου σε ενα παρακμιακο καφενειο ουζερι (ποιος ξερει) με τη συνοδεια ενος μπουζουκιου, μιας κιθαρας και ολων των φωνων του μαγαζιου.

Επομενως, δε θα αφησω αυτη την προσκαιρη σου ανταρσια να σταθει λογος να χαλασει η διαθεση μου! Τουναντιον μαλλιστα!!! Σου "στελνω" σε λιγο αυτο το γραμμα και βγαινω κι αποψε σε μια αποπειρα να θυμηθω πως ηταν τοτε που φοιτητης στην Πατρα δοκιμαζα συνεχως τα ορια της φυσικης μου αντοχης...

Αλλαξε μυαλα λοιπον κι αφεσου και παλι λοιπον στα εμπειρα χερια μου κι ασ' τα καπριτσια κατα μερος. Η πορεια σου προς την ολοκληρωση σου ειναι μακρια κι ακομη ειμαστε στην αρχη της. Και ξερεις πως δεν υπαρχει ιχνος επαρσης σ' αυτη μου τη δηλωση.

Ο Πυγμαλιωνας σου.



Με πνίγει τούτη η σιωπή


Γιώργος Καραδήμος



Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει.

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια.

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω.

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τίποτα δεν λέει πιο πολλά από τη σιωπή! Αρκεί να μπορούμε να την διαβάσουμε.
Και επιτέλους Γαλάτεια...
Σήκωσέ το, θα πέσει η μπαταρία σου... Υπομονή και αναμονή!

venus in furs είπε...

words are very unnecessary
they can only do harm...

αν είναι κάθε φορά που δεν σου απαντούν στο τηλέφωνο να ανακαλύπτεις τραγούδια-διαμαντάκια σαν και αυτό...

Я верю в Сталина είπε...

Σήκωσε το το γαμημένο...

ασταδιαλαπιαζηκουκιζηκου!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Μας πνίγει γενικότερα μια σιωπή... Συνηδειτοποιώ(δυστυχώς), αγαπητέ μου,κάτι: τον διχασμό σου... Μακάρι να ήσουν ο Πυγμαλίωνας! (ωροσκόπο στους διδύμους είπαμε,ε;;;)...Η Γαλάτεια της σιωπής...

Ανώνυμος είπε...

Sorry, για το ορθογραφικό (έχουμε και μια ιδιότητα...!). "ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ" ηθελα να γράψω...!
H Γαλάτεια της σιωπής και πάλι...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Πυγμαλίωνα,

το τραγούδι τέλειο και μελαγχολικό. Το χω ακούσει κι εγώ βράδι στο αυτοκίνητο και μ' έχουν πάρει τα κλάμματα.
Για το δε τηλέφωνο κι εγώ έπαιρνα κάποιον αγαπημένο το Σαββατοκύριακο μα δε το σήκωνε. Τι τα θες, τι τα γυρεύεις που έλεγε και το παλιό άσμα.

Την καλημέρα μου

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

@ anna

Η σιωπη ειναι αγενεια! Αυτα απο εναν χαρακτηριμενο επιεικως ως λαλιστατο!

@ venus in furs

Προτιμω να ανακλυπτω ομορφα τραγουδια και με αλλους τροπους, δε νομιζεις?

@ dimosthenis s.

-Γιατι δε λειτουργει;

-Φυγε παιδακι μου μην πας "αλειτουργητη"!!!

@ Pussy Galore

Γιατι αγαπητη μου ποτε δε σας ειχα φανταστει (μεχρι της δηλωσεως τουτης) οτι θα μπορουσατε να κλαιγατε για καποιον;

Αντε για να μην ειμαι απολυτος ισως μονο για τον ...James!

Περαν απο τα αστεια τωρα, χαιρομαι παντως γιατι εκτιμω τους ανθρωπους που δεν φοβουνατι να ... φοβηθουν!

Σκορπινα είπε...

Καλησπέρα...
Πρόκειται για διασκευή παλιότερου τραγουδιού της Γαλάνη...Το ξέρετε...Αλλά και αυτή η εκτέλεση είναι καταπληκτική...Ταιριάζει με την περίσταση που αναφέρεις, και με τον καιρό που μας τριγυρνάει...Και με τη μαύρη μελαγχολία που μας γεμίζει...
Αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ωραίο...

Καλώς με βρήκες...
:p

Θερμεσιλαος είπε...

πυγμαλίον*,

είσαι όλα τα λεφτά, πραγματικά.
τους χαιρετισμούς μου.
Θ.

* κλητική, το είπαμε...

Ταχυδρόμος! είπε...

Μήπως η τεχνολογία μας βάζει σε μπελάδες ( πέρα από τα blogs). Θα ήθελα να ζήσω μια εποχή που έψαχνες τον άλλο και σαν τον έβρισκες τον κοιτούσες στα μάτια, κι ούτε η κλήση σας προωθείται ούτε τίποτα άλλο που σου κάνει την καρδιά κομμάτια..

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

@ Σκορπίνα

Πολυ καλως σε βρηκα αγαπητη μου! Δεν αντιλεγω!

Παρεπιπτοντως θαρρω πως το ειχε τραγουδησει η Μαρινελα, but who cares?

Εισαι απο χτες στα αγαπημενα μου blogs!

@ Θερμεσιλαος

Δεν εχει σημασια το εστιν αλλα το εχειν αγαπητε (ολα τα λεφτα!)

@ Ταχυδρόμοοοοοοοοοος ! !

Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο μαζι σου φιλε μου! Ας αντισταθουμε οσοι διαφωνουμε οσο μπορουμε!

Θερμεσιλαος είπε...

δεν νομίζω, φίλε μου. το να είσαι και να έχεις μπερεδύονται, φορές-φορές, γλυκά, το ένα προς επίρρωσιν του άλλου, οπότε είναι = έχειν.
καλημέρα\Θ.