7/9/08

Το χρονικο μιας προαναγγελθεισης αποχης...

Μικρη μου Γαλατεια,


Μερες τωρα ποτιζω το ειναι μου με τυψεις κι ενοχες, ωστε να σου γραψω μιαν ακομη επιστολη! Ομως εις ματην! Δεν καταφερνω, οχι να με πεισω να ανοιξω το παλλευκο μου λαπτοπ και να κατσω στην καταφυτη βεραντα μου και να σου διαθεσω λιγη απο τη μερα μου για ενα γραμμα με δυο μου σκεψεις, μα ουτε να μετανιωσω που αφησα σιγα σιγα τη θλιψη, που μου προκαλεσε η απουσια σου, να με κανει να θελω να σε ξεπερασω!

Ειναι μερες τωρα που καταλαβαινω, πως σταδιακα σε χανω μεσα μου, ολο και πιο βαθια, ολο κα πιο απομακρα! Στου νου μου τις γωνιες και της καρδιας τα μυχια, ψαχνω εναγωνιως μερικα απομειναρια αναμνησεων σου, καθως και ξεραμενα ψιχουλα της αγαπης σου να με θρεψουν σε αυτες τις μερες συναισθηματικου υποσιτισμου που περναω, αλλα δεν καταφερνω τιποτα απολυτως, περαν απο το να εξαντλουμαι και να εκνευριζομαι ακομη περισσοτερο!

Ετσι αφηνομαι εντελως σε οσα φερουν οι ομολογουμενως ανιαρες μερες το Σεπτεμβρη, που το μονο που με κανει να χαιρομαι, ειναι που δεν εχω να παω στο σχολειο αλλη μια χρονια! Ξεχνιεμαι στο γραφειο πολλες ωρες περαν του ωραριου, περιφερομαι με αδιαφορες γυναικειες παρεες σε καφε και εναπομειναντα θερινα μπαρ, πηγαινω ακομη συχνοτερα απο οσο τον Αυγουστο για μπανιο, και χαιρομαι για την απουσια των μυριων που προσεβαλαν ανεπανορθωτα την αισθητικη μου και με βασανιζαν παραφορα, και αναλωνομαι σε πολυωρα σινεφιλικα αφιερωματα σε φιλμ νουρ και κλασσικες ταινιες, που φυσικα απολαμβανω κατα μονας!

Κι εκει που ενα υπομειδιαμα αμυδρης υποψιας οτι ισως και να εχω αρχισει να τα καταφερνω να σε απωθησω στα πιο δυσβατα μονοπατια του νου μου, που οδηγουν σε ανηλιαγες καταπακτες της μνημης μου, ειχε αρχισει να διαγραφεται στο προσωπο μου, ξαφνου κι απο το πουθενα, αναδυοντι εμπροσθεν μου, ολων των ειδων τα σημαδια κι οι οιωνοι, που ως γνωστον, ειναι ορατα κι αντιληπτα κι ως εκ του επεξηγησιμα μονο απο μενα! Σημαδια που στελνεις ως τους βασιλικους σου προπομπους, να προλειανουν το εδαφος, για αλλη μαι μαγαλοπρεπη και καταστροφικη επελαση σου απο τη ζωη οπως ο τελευταιος τυφωνας που σαρωσε τις νοτιο ανατολικες ακτες της Αμερικανικης Ηπειρου ( θα ηξερα το ονομα του αν παρακολουθουσα τηλεοραση, μα αυο ειναι κατι που εχω σταματησει να κανω καιρο τωρα, απλα γιατι απολαμβανω το διαδικτυακο μου προνομιο και δικαιωμα να παρακολουθω μονο τις ταινιες και τις τηλεοπτικες σειρες που επιθυμω, και να ενημερωνομαι μονο οποτε, απο οπου και για ο,τι επιθυμω ... και μονο!!!)

Ανοιγω το κυβερνο-γραμματοκιβωτιο μου, και βρισκω αφορμες να σε θυμηθω, ανοιγω το ραδιοφωνο στο αυτοκινητο μου, οταν περιφερομαι ασκοπως τις νυχτες, μηπως ξεγλιστρυσω στα σκοταδια και καταφερω να με χασουν οι αρτι αφιχθεισες αναμνησεις σου που πλεον με καταδιωκουν, και "πεφτω" πανω σε τραγουδια σαν κι αυτο που θα σου στειλω σημερα να ακουσεις, κλεινω τα ματια μου και αφηνομαι στον μεγαλοδυναμο Μορφεα να μου χαρισει προσκαιρη αμνηστια μα την ονειρικη του αμνησια, μα κι εκεινο μαλλον εχεις σαγηνευσει, και δω και μαλλον επεισες να σε αφηνεις να παρεισφρησεις στο μονο εδω και μηνες αβατο για εσενα... τα ονειρα μου!

Και σημερα, σαν ενα ραντεβου που απλα δεν ειχες ορισει ακριβη ωρα αφιξεως, ενεφανισθεις και παλι στο προσκηνιο της ζωης μου! Ταραξες τα λημναζοντα νερα, που τωρα προσφερονται για καθε λογης θαλασσιου extreme sport, και με εκανες να μετανιωσω για πολλα απο τα πιστευω μου, που φανταζαν ακλονητα, μεχρι που ακουστηκε το αυτοσχεδιο ringtone σου, κι ο αριθμος του κινητου σου σχηματιστηκε στην οθονη του δικου μου!

Τωρα τιποτα πια δε θα ειναι και παλι το ιδιο! Η μονη αληθεια ειναι οτι θα πρεπει να αναθεωρησω τις αποψεις μου για ολλα πραγματα που θεωρουσα δεδομενα... Κι ενω ειχα αρχισει να συνηθιζω στην ιδεα μιας ζωης χωρις εσενα, εστω και μακρια μου, ξαφνικα κι αναποφευκτα, η ροτα πρεπει να αλλαξει. Προς τη στερια η προς το πελαγος... μονο η πυξιδα της καρδιας μου θα μου δειξει το δικο μου το Βορρα... εσανα δηλαδη μικρη μου Γαλατεια!!!



Ο Πυγμαλιωνας σου.



Υ.Γ. Θα θελα να ευχαριστησω οσους λαθραναγνωστες μας, με προσεγγισαν μεσα απο εδω αλλα και κυριως μεσω πιο προσωπικων διαυλων επικοινωνιας, και προσπαθησαν να με παρακινησουν να συνεχισω την αλληλογραφια μου προς εσε.




ΜΑΝΟΣ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗΣ

"ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΟΥ"

Μ΄όλα τα παράξενά σου
μ΄έχεις φέρει πιο κοντά σου
μα ερωτεύεσαι τα τρένα
που αλλάζουνε σταθμούς
Εγώ θέλω μόνο εσένα
μ΄όλα τα παράξενά σου
κι ας μην ήμουνα το ένα
στους δικούς σου αριθμούς

Πόσο μου΄χει λείψει εκείνη η θλίψη
των ματιών σου εκείνη η θλίψη
μεσ΄τα μάτια με κοιτά
Πόσο μου΄χει λείψει αυτό το χάδι
των φιλιών σου το σημάδι απ΄τα χείλη μου μπροστά

Μ΄όλα τα παράξενά σου
όλο θες να φύγεις στάσου
γιατί βρίσκεις πάντα τρόπο
ν΄ανεβάζεις τους παλμούς
Μα εγώ ζητάω εσένα
και μου φτάνει μια ματιά σου
να ξεχάσω δίχως κόπο
τους δικούς σου καημούς

Πόσο μου΄χει λείψει εκείνη η θλίψη
των ματιών σου εκείνη η θλίψη
μεσ΄τα μάτια με κοιτά
Πόσο μου΄χει λείψει αυτό το χάδι των φιλιών σου
το σημάδι απ΄τα χείλη μου μπροστά







Πάτα το "PLAY" και δυνάμωσε τα ηχεία !!!



Boomp3.com

18 σχόλια:

kioy είπε...

Γεια σου Αγαπητέ μου... Το Φθινώπορο, είναι ένα δεύτερο Καλοκαίρι, για εμάς που δεν αντέχουμε την καταπάτηση της αισθητικής μας στις απρόσωπες μάζες του όχλου!

Εύχομαι η θλίψη να διαβεί την πόρτα της εξόδου, και όποια άλλα συναισθήματα έρθουν ας είναι δημιουργικά και αναζωγονητικά... Στο έχω ξανα πει νομίζω φίλε μου, για μένα η μελαγχολία(όταν τη δαμάζουμε) ίσως είναι το πιο δημιουργικό συναίσθημα. Ίσως μέσα στην αυτοκαταστροφή που επιβάλλει η
αδιάκοπη σκέψη μας, ο επαναπροσδιορισμός να προσημαίνει το χρονικό ενός γαλήνιου αύριο...

Noname είπε...

Συγχώρεσέ μου την βάναυση παρέμβαση στις σκέψεις σου - έτσι νιώθω κάθε φορά που σχολιάζω κάποια ανάρτησή σου,είναι τόσο προσωπικού περιεχομένου άλλωστε που διστάζω πολλές φορές να σχολιάσω το οτιδήποτε από φόβο να μην παρερμηνεύσω κάτι εξαιτίας του ότι δεν γνωρίζω την ιστορία σας ούτε καποιον από τους δυο σας ώστε να έχω αυτό το σε εισαγωγικά δικαίωμα.Η σημερινή σου ανάρτηση μου έδωσε την εντύπωση ότι το τραύμα προσπαθεί να επουλωθεί και εσύ μάλλον δεν το αφήνεις.Ο χρόνος έχει αρχίσει την λυτρωτική φυσική του φθορα στο μυαλό αλλά εσύ δεν τον αφήνεις.Μην φοβάσαι αυτή την διαδικασία αφήσου και προσαρμόσου στις νέες συνθηκες.Προσανατολίσου σε μια κατεύθυνση και πάτα γερά στα πόδια σου.Ετσι μόνο θα σταματήσεις...τον πόνο.Δίνεις μια άνιση μάχη με τον χρόνο και την μοίρα με τι κόστος όμως?
Ξόρκισε τον δαίμονά σου...όσο είναι ακόμα καιρός

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

@ kioy

Θα ανταποδωσω ειλικρινα κι ολοψυχα την προσφωνη "Αγαπητε" κια θα οσυ πω πως συμφωνω απολυτα μαζι σου!

Να ξερεις πως επεσημανες καιρια το "προβλημα" και κατα πως λες και δικο σου!

Την αεναη κι αδιαλλειπτη σκεψη σκεψη, αυτη που αποτελει ευχη και καταρα για εμενα και δυστυχως η ευτυχως δε θα την αλλαζα με τιποτα πολλω δε μαλλον να ανηκα στους "πτωχους τω πνευματι" με μονο ανταλλαγμα την "μακαρια" φυση τους!

Κιεννοειτε πως το υστεογραφο μου αναφεροταν και σε σενα και στην αγωνια σου να ανιχνευσεις τα ιχνη μου και τα αιτια της απουσιας μου!

Σε ευχαριστω που υπαρχεις εκει εξω Κιου!

@ caramela

Πρωτον θα ηθελα να σας διευκρινησω πως μονο βαναυση παρεμβαση δε θεωρω το σχολιο σας! Αντιθετως τιμητικο δωρο, μιας και διαθεσατε χρονο να διαβασετε την επιστολη μου και αισθηματα και σκεψεις που σας προξενησε κι ακομη περισσοτερο να μου τις κοινοποιησετε!


Δευτερον, εχετε απολυτο δικιο στα σχολια σας μα ευφυολογοντας θα σας πως πως δαιμονα αποκαλουσαν τη θεοτητα στην αρχαια Ελλαδα, αρα αυτο που μου ζητατε να απαρνηθω ξορκιζοντας τη, ειναι η μια και μονη θεα μου, η μικρη μου Γαλατεια!

Αυτο πιστευετε ειλικρινα οτι ειναι ανθρωπινως εφικτο ???

Αληθεια πως θα μπορουσαμε να επικοινωνησουμε μιας και δεν εχετε μπλογκ η εστω καποιο κοινοποιημενο email οπως εγω?

Μετα τιμης,

Πυγμαλιων.

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

1. "Η καρδιά μου, όταν χτυπάει,χτυπάει εμένα
που ψάχνω τραύματα ενώ είναι γιατρεμένα..."

2."Που να γείρω να ησυχάσω
από την μορφή σου που με τυραννά
Τα σημάδια σου αφήνεις
σαν βροχή σαν πυρκαγιά"

Περιεργη η παλη των "σημαδιων" με τον χρονο που ξεθωριαζει... Ποτε δεν ξερεις ποιο θα επικρατησει! Ο εσωτερικος κοσμος εξαλειφει τα σημαδια και ο εξωτερικος κοσμος σου παρουσιαζει σημαδια "επανεμφανισης"... Ποιον κοσμο εμπιστευεσαι περισσοτερο;

Antoine είπε...

Η Γαλάτεια σου μου είπε ότι έκλαψα ένα βράδυ, γιατί δεν τήρησες την υπόσχεσή σου που είχες δώσει. Να της γράφεις τακτικά με αγάπη και ειλικρίνεια!

Ευτυχώς το έκανες και αναθάρρησε η καρδιά της!

seniorita είπε...

θέλω πολύ να τα βρείτε οι δυο σας...
η απόσταση ίσως δυσκολεύει τα πράγματα...αλλά άμα υπάρχει θέληση..

L' Aesthete Soleil είπε...

Aγαπητέ Πυγμαλίων,
η έλλειψή σας στην μπλογκόσφαιρα είναι εμφανής. Τώρα δεν ξέρω εάν πρέπει να ευχαριστήσω τη Γαλάτεια ή κάτι άλλο που σας παρακινεί να γράψετε. Υπέροχο το γράμμα σας, συνοδεύει με μελαγχολία, τον ούτως ή άλλως μελαγχολικό Σεπτέμβρη. Να είστε καλά και εύχομαι να μην απέχετε πολύ από το blog σας.
Με εκτίμηση
L'aesthéte soleil

kanataki είπε...

α,να σου πω
πολλα δεν μας τα πε η κυρα Γαλατεια?

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

@ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ...

"Μα σ' αγαπώ, που μ' αγαπάς κι ας μην τ' αντέχω
που o,τι θες απ' τη ζωή σου ΕΓΩ το έχω"

"Ξέρεις ποτέ δεν ήθελα
καθάρια να μιλήσω
Κι ότι λόγια ξεστόμισα
μη θέλεις να μισήσω"

Σε ευχαριστω πρωτον για τηνεπνεμφανιση σου και δευτερον για τα "δωρα" σου!

Μονακριβα οσο κι εσυ!!!

@ Antoine

Κατι ξερεις εσυ, η ιδεα μου ειναι;

Που την "πετυχες" τη μικρη μου, και σου τα ειπε αυτα μου λες;

Η μαλλον αστο, θα ρωτησω αυτην, οταν φυσικα τη δω απο κοντα!

@ seniorita

Το μονο σιγουρο ειναι πως οταν βρεθω με τη μικρη μου, τοτε θα συναντησω και καποιους επο τους νεοαποκτηθεντες "φιλους" μου που εχω "γνωρισει" απο εδω ;-)

Ομως αν τα βρουμε, τι θα εχω να της γραφω, και κυριως εσεις να διαβαζετε, μου λες;

Και δεν ειναι ητορικο ερωτημα!!!

@ L' Aesthéte Soleil

Αγαπητε μου, εσεις δεν θα πρεπε να αφηνετε ουτε το Σεπτεμρη ουτε κι εμενα να σας μελαγχολει! Ειστε νεονυμφος οποτε μαλλον θα πρεπε εσεις να μας προσφερετε την χαρα και την αισιοδοξια!

Ειλικρινα ομως χαιρομαι (κι ελπιζω να μην ακουγετε αυταρεσκο) που σας ελλειψα εσας προσωπικα! Το βρισκω ιδιαιτερως τιμητικο!!!

Αληθεια, που θα μπορουσα να διαβασω κριτικες σας; Κι αν θελετε μπορειτε να μου απαντησετε στο μεοιλ μου!

θα περιμενω...

@ kanataki

Η αληθεια ειναι και κυριολεκτικα και μεταφορικα πως μαλλον εγω σας τα "ειπα" η καλυτερα εγραψα πολλα!

Αυτη σιωπα περισσοτερο κι απο τη Σφιγγα της ερημου!

Να σας τονισω αληθεια πως με χαροποιησε απιστευτα το σχολιο σας μετα απο αρκετο καιρο, κι ας ειναι λιγο αυστηρο με τη μικρη μου Γαλατεια!

Μαλλον θα πρεπε λοιπον να της ψαλετε ενα χερακι , μιας κι εγω μαλλον ειμαι υπο την καταστροφικη επηρρεια της γοητειας της!!!


μετα τιμης,

Πυγμαλιων.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα μετά από πάρα πολύ καιρό.
Δυστυχώς η υγεία μου δεν μου επέτρεπε την τακτική κρυφή έφοδο στο υπέροχο δοχείο σου των ανεπίδοτων επιστολών. Αλλά τα κατάφερα και τις διάβασα όλες μαζί. Με ξετρελαίνουν οι μουσικές σου!!!!! Με κάνουν και ξεχνάω ότι.... και ξεχνάω γενικά.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Φιλικά, Ι.Ν.

Υ.Γ.: Έκοψα τα μαλλιά μου :)
Αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να
να τα δεις :(
(και να μου πεις τι όμορφα που
είναι έτσι)χιχιχιχιχι

Υ.Γ.: Συνέχισε να "μουσικώνεσαι" έτσι και να γράφεις τόσο όμορφα! Το έχουν πολλοί ανάγκη. Κι εγώ περισσότερη!

gina είπε...

Καταλαβαίνω Αλλαγές Μεγάλες... Ξέρω ότι τα πράγματα θα πάνε εκεί που είναι να πάνε, όσο κι αν εμείς νομίζουμε ότι τα πάμε μόνοι μας...
Εύχομαι τα... πιο όμορφα!
φιλιά
g

Madame de la Luna είπε...

Τι κάνετε αγαπητέ Πυγμαλίωνα; Ακόμα Απέχετε; Καμιά φορά ξέρετε βοηθάει κι η Απόσταση.
Καλησπέρα σας.
Υ. Σ. Εγώ πάντως, θα περνάω να βλέπω τι γίνεται στη γειτονιά σας, μέχρι...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα! Τι όμορφη επιστολή, και τι ωραίο τραγούδι ποιητή...

L' Aesthete Soleil είπε...

Κριτικές μου; Κολακευτικό αυτό. Μία κριτική που βραβεύθηκε είναι μία που δημοσιεύθηκε στην "Hot Press". Ωστόσο συνεργάζομαι με διάφορα έντυπα. Σας την έχω στείλει...

Unknown είπε...

Καλώς σε βρήκα,σε προσκαλώ στο blog μου.

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Κι εκει που προχωρουσα στο δρομο συνανταω μια κοπελα καπως...σαστισμενη... Μου συστηθηκε: Γαλατεια... Παραπονιοταν... Εχει χασει τα ιχνη του αγαπημενου της Πυγμαλιωνα... Επαψε να της γραφει...Την καθησυχασα λεγοντας της πως πιθανον οι επιστολες να χαθηκαν...
Λεω, μηπως, μια πρωτοπλαστη θα μπορουσε να σε παρακινησει...

"Δεν παιρνεις πια, δεν παιρνεις πια να πεις πως μ'αγαπας... Δεν παιρνεις πια να δεις αν ζω ή αν χωρια σου πεθαινω..."

Sideras είπε...

Φίλε Πυγμαλίωνα, καλώς σε βρήκα και πραγματικά ο τρόπος που χειρίζεσαι τις λέξεις είναι απίστευτα μελωδικός. Ότι και να γράψεις με αυτό το φάσμα γνώσης των λέξεων ,ταξιδεύει. Άλλωστε τι Πυγμαλίωνα ς θα ήσουν αν δεν δημιουργούσες όμορφες Γαλάτιες. Την ταπεινή μου ευγνωμοσύνη ,που μας υπενθυμίζεις ότι υπάρχουν μεγάλες αγάπες και σοφοί άνθρωποι.

Καλή σου μέρα

Noname είπε...

Κάθε φορά που έρχομαι ακόμα κλειστά τα παντζουράκια σου...είσαι μέσα ή έχεις φύγει?