Το χρονικο μιας προαναγγελθεισης αποχης...

Μικρη μου Γαλατεια,


Μερες τωρα ποτιζω το ειναι μου με τυψεις κι ενοχες, ωστε να σου γραψω μιαν ακομη επιστολη! Ομως εις ματην! Δεν καταφερνω, οχι να με πεισω να ανοιξω το παλλευκο μου λαπτοπ και να κατσω στην καταφυτη βεραντα μου και να σου διαθεσω λιγη απο τη μερα μου για ενα γραμμα με δυο μου σκεψεις, μα ουτε να μετανιωσω που αφησα σιγα σιγα τη θλιψη, που μου προκαλεσε η απουσια σου, να με κανει να θελω να σε ξεπερασω!

Ειναι μερες τωρα που καταλαβαινω, πως σταδιακα σε χανω μεσα μου, ολο και πιο βαθια, ολο κα πιο απομακρα! Στου νου μου τις γωνιες και της καρδιας τα μυχια, ψαχνω εναγωνιως μερικα απομειναρια αναμνησεων σου, καθως και ξεραμενα ψιχουλα της αγαπης σου να με θρεψουν σε αυτες τις μερες συναισθηματικου υποσιτισμου που περναω, αλλα δεν καταφερνω τιποτα απολυτως, περαν απο το να εξαντλουμαι και να εκνευριζομαι ακομη περισσοτερο!

Ετσι αφηνομαι εντελως σε οσα φερουν οι ομολογουμενως ανιαρες μερες το Σεπτεμβρη, που το μονο που με κανει να χαιρομαι, ειναι που δεν εχω να παω στο σχολειο αλλη μια χρονια! Ξεχνιεμαι στο γραφειο πολλες ωρες περαν του ωραριου, περιφερομαι με αδιαφορες γυναικειες παρεες σε καφε και εναπομειναντα θερινα μπαρ, πηγαινω ακομη συχνοτερα απο οσο τον Αυγουστο για μπανιο, και χαιρομαι για την απουσια των μυριων που προσεβαλαν ανεπανορθωτα την αισθητικη μου και με βασανιζαν παραφορα, και αναλωνομαι σε πολυωρα σινεφιλικα αφιερωματα σε φιλμ νουρ και κλασσικες ταινιες, που φυσικα απολαμβανω κατα μονας!

Κι εκει που ενα υπομειδιαμα αμυδρης υποψιας οτι ισως και να εχω αρχισει να τα καταφερνω να σε απωθησω στα πιο δυσβατα μονοπατια του νου μου, που οδηγουν σε ανηλιαγες καταπακτες της μνημης μου, ειχε αρχισει να διαγραφεται στο προσωπο μου, ξαφνου κι απο το πουθενα, αναδυοντι εμπροσθεν μου, ολων των ειδων τα σημαδια κι οι οιωνοι, που ως γνωστον, ειναι ορατα κι αντιληπτα κι ως εκ του επεξηγησιμα μονο απο μενα! Σημαδια που στελνεις ως τους βασιλικους σου προπομπους, να προλειανουν το εδαφος, για αλλη μαι μαγαλοπρεπη και καταστροφικη επελαση σου απο τη ζωη οπως ο τελευταιος τυφωνας που σαρωσε τις νοτιο ανατολικες ακτες της Αμερικανικης Ηπειρου ( θα ηξερα το ονομα του αν παρακολουθουσα τηλεοραση, μα αυο ειναι κατι που εχω σταματησει να κανω καιρο τωρα, απλα γιατι απολαμβανω το διαδικτυακο μου προνομιο και δικαιωμα να παρακολουθω μονο τις ταινιες και τις τηλεοπτικες σειρες που επιθυμω, και να ενημερωνομαι μονο οποτε, απο οπου και για ο,τι επιθυμω ... και μονο!!!)

Ανοιγω το κυβερνο-γραμματοκιβωτιο μου, και βρισκω αφορμες να σε θυμηθω, ανοιγω το ραδιοφωνο στο αυτοκινητο μου, οταν περιφερομαι ασκοπως τις νυχτες, μηπως ξεγλιστρυσω στα σκοταδια και καταφερω να με χασουν οι αρτι αφιχθεισες αναμνησεις σου που πλεον με καταδιωκουν, και "πεφτω" πανω σε τραγουδια σαν κι αυτο που θα σου στειλω σημερα να ακουσεις, κλεινω τα ματια μου και αφηνομαι στον μεγαλοδυναμο Μορφεα να μου χαρισει προσκαιρη αμνηστια μα την ονειρικη του αμνησια, μα κι εκεινο μαλλον εχεις σαγηνευσει, και δω και μαλλον επεισες να σε αφηνεις να παρεισφρησεις στο μονο εδω και μηνες αβατο για εσενα... τα ονειρα μου!

Και σημερα, σαν ενα ραντεβου που απλα δεν ειχες ορισει ακριβη ωρα αφιξεως, ενεφανισθεις και παλι στο προσκηνιο της ζωης μου! Ταραξες τα λημναζοντα νερα, που τωρα προσφερονται για καθε λογης θαλασσιου extreme sport, και με εκανες να μετανιωσω για πολλα απο τα πιστευω μου, που φανταζαν ακλονητα, μεχρι που ακουστηκε το αυτοσχεδιο ringtone σου, κι ο αριθμος του κινητου σου σχηματιστηκε στην οθονη του δικου μου!

Τωρα τιποτα πια δε θα ειναι και παλι το ιδιο! Η μονη αληθεια ειναι οτι θα πρεπει να αναθεωρησω τις αποψεις μου για ολλα πραγματα που θεωρουσα δεδομενα... Κι ενω ειχα αρχισει να συνηθιζω στην ιδεα μιας ζωης χωρις εσενα, εστω και μακρια μου, ξαφνικα κι αναποφευκτα, η ροτα πρεπει να αλλαξει. Προς τη στερια η προς το πελαγος... μονο η πυξιδα της καρδιας μου θα μου δειξει το δικο μου το Βορρα... εσανα δηλαδη μικρη μου Γαλατεια!!!



Ο Πυγμαλιωνας σου.



Υ.Γ. Θα θελα να ευχαριστησω οσους λαθραναγνωστες μας, με προσεγγισαν μεσα απο εδω αλλα και κυριως μεσω πιο προσωπικων διαυλων επικοινωνιας, και προσπαθησαν να με παρακινησουν να συνεχισω την αλληλογραφια μου προς εσε.

ΜΑΝΟΣ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗΣ

"ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΟΥ"

Μ΄όλα τα παράξενά σου
μ΄έχεις φέρει πιο κοντά σου
μα ερωτεύεσαι τα τρένα
που αλλάζουνε σταθμούς
Εγώ θέλω μόνο εσένα
μ΄όλα τα παράξενά σου
κι ας μην ήμουνα το ένα
στους δικούς σου αριθμούς

Πόσο μου΄χει λείψει εκείνη η θλίψη
των ματιών σου εκείνη η θλίψη
μεσ΄τα μάτια με κοιτά
Πόσο μου΄χει λείψει αυτό το χάδι
των φιλιών σου το σημάδι απ΄τα χείλη μου μπροστά

Μ΄όλα τα παράξενά σου
όλο θες να φύγεις στάσου
γιατί βρίσκεις πάντα τρόπο
ν΄ανεβάζεις τους παλμούς
Μα εγώ ζητάω εσένα
και μου φτάνει μια ματιά σου
να ξεχάσω δίχως κόπο
τους δικούς σου καημούς

Πόσο μου΄χει λείψει εκείνη η θλίψη
των ματιών σου εκείνη η θλίψη
μεσ΄τα μάτια με κοιτά
Πόσο μου΄χει λείψει αυτό το χάδι των φιλιών σου
το σημάδι απ΄τα χείλη μου μπροστά

Πάτα το "PLAY" και δυνάμωσε τα ηχεία !!!

Boomp3.com