21/4/07

Μικρή μου Γαλάτεια,


Σημερα αποφασισα να σου γραψω!

Το ξερω πως παει καιρος απο την τελευταια φορα κι αυτο με κανει ακομη πιο νευρικο γιατι για να ειμαι ειλικρινης δεν ξερω τι θα σου γραψω. Ομως ηγγικεν η ωρα (οκ εφτασε μικρη μου, μη μου θυμιζεις την ηλικια σου κι ακομη περισσοτερο τη δικη μου!).

Γι'αυτο θελω να εισαι, οπως παντα αλλωστε, επιεικης με τις "σκουριασμενες" συγγραφικες μου ικανοτητες και με την παντοτινη μου αδυναμια (ηθελημενη αδιαφορια) να τονιζω τις λεξεις (κατι που αλλωστε γνωριζεις πολυ καλα πως δεν παραλειπτω ποτε στα γραπτα μου κειμενα).

Επισης θελω να σου τονισω εξ'αρχης πως δεν ξερω κατα ποσο θα ειμαι συνεπης στα διαδικτυακα μας rendez-vous μα σου υποσχομαι πως δε θα παραλειψω ποτε να σε ενημερωνω για ο,τι θα μου κεντριζει το ενδιαφερον σε αυτη τη βαρετη πραγματικοτητα που συνηθισα να αποκαλω ζωη μακρια σου!!!

Με ολα αυτα κατα νου, θα σε αφησω με την υποσχεση να τα "ξαναπουμε" συντομα.

Ο Πυγμαλίωνάς σου...

2 σχόλια:

candyblue είπε...

Χτες λοιπόν έβαλα αγγελία. Ψάχνω την μούσα μου. Την θέλω με βλέμμα αβλέφαρο σαν και αυτό των αγαλμάτων. Με άγραφα φύλλα, χωρίς αναμνήσεις. Ας έχει χέρια έτοιμα και πόδια ψηλά,δεν με πειράζει,ακόμα και ήχους ευχαρίστησης .Ας έχει ότι έχω και γω. Θα κοιτάξω να το βάλω στην τέχνη μου,θα το εξισορροπήσω. Ξέρω ότι η μούσα μου δεν θα βρεθεί με τέτοιο τρόπο. Ξέρω ότι η θεά Αφροδίτη κατοικοεδρεύει μόνο στην ελληνική μυθολογία και δεν ακούει ούτε ένα δικό μου φωνήεν. Ξέρω ότι ίσως δεν θα έρθει να με βρει ποτέ. Την ψάχνω όμως κι ας ξέρω ότι ίσως με κάψει. Σαν τα όνειρα, στο τέλος όλα καίγονται, άσχετα από το αν πραγματοποιηθούν ή όχι.

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Εν αρχη ειν' ο λογος. Ο λογος ειναι ο ανθρωπος. Αρα εν αρχη ειναι ο ανθρωπος! Κι οσο καποιοι σαν την candyblue θα συνταιριαζουν λεξεις σε ζευγη οπως "βλέμμα αβλέφαρο" θα ικανοποιουμε που συνεχιζω να πιστευω στους ανθρωπους και το καλλος του λογου τους!