Μικρη μου Γαλατεια,
Ολοενα και πιο συχνα με "επισκεπτεσαι" ωρες μικρες, ειτε με τα ευπροσδεκτα και μακροσκελη τηλεφωνηματα σου, ειτε με τις ονειρικες σου επιδρομες. Ενας αδιακοπτος νυχτερινος υπνος φανταζει πλεον πολυτελεια για μενα, χαρη (κι επ'ουδενι εξ' αιτιας) της επιθυμιας σου να μιλαμε τις ωρες που η φυσις ησυχαζει κι ανθρωποι παραδινονται αμαχητι στα θελγητρα του υπνου.
Ετσι κι εχτες καπου στις τρεις με ξυπνησες για να με σεργιανησεις σε μονοπατια ονειρικα, τοσο ομορφα που ακομη θα αναρρωτιωμουν αν τα ειδα σε καποιο "αλλοπαρμενο" ονειρο αν δεν ειχα την αρωγη της τεχνολογιας και την λιστα των εισερχομενων κλησεων του κινητου μου!
Επειδη κι οι δυο μας ξερουμε τι ειπωθει κι επιπλεον επειδη εχω την αμυδρη μα υπαρκτη υποψια οτι οι επιστολες μας εχουν σταθερους λαθραναγνωστες, απλα θα αρκεστω να σου πω πως μετα μου ηταν παντελως αδυνατον να ξανακοιμηθω κι ετσι αρκεστηκα να ακουω μουσικη καταλληλη να συνοδευσει τη διαθεση μου και να με βρει το γλυκοχαραμα στην πολυθρονα μου σκεπτομενος εσενα με καποιες απο τις φωτογραφιες σου στα χερια μου. Ως εκ τουτου, ελπιζω να δειξεις κατανοηση με τουτη τη μικρη μου επιστολη μιας κι η διαυγεια πνευματος ειναι το παγερο ετουτο Κυριακατικο πρωινο μια πολυτελεια για μενα.
Σου στελνω ομως να ακουσεις ενα τραγουδι γραμμενο και πρωτοτραγουδισμενο απο τον Μαρκο Βαμβακαρη, αλλα στην μεταγενεστερη εξαιρετικη διασκευη του απο το Τριφωνο. Καλη ακροαση λοιπον...
Ο Πυγμαλιωνας σου.
Ολοενα και πιο συχνα με "επισκεπτεσαι" ωρες μικρες, ειτε με τα ευπροσδεκτα και μακροσκελη τηλεφωνηματα σου, ειτε με τις ονειρικες σου επιδρομες. Ενας αδιακοπτος νυχτερινος υπνος φανταζει πλεον πολυτελεια για μενα, χαρη (κι επ'ουδενι εξ' αιτιας) της επιθυμιας σου να μιλαμε τις ωρες που η φυσις ησυχαζει κι ανθρωποι παραδινονται αμαχητι στα θελγητρα του υπνου.
Ετσι κι εχτες καπου στις τρεις με ξυπνησες για να με σεργιανησεις σε μονοπατια ονειρικα, τοσο ομορφα που ακομη θα αναρρωτιωμουν αν τα ειδα σε καποιο "αλλοπαρμενο" ονειρο αν δεν ειχα την αρωγη της τεχνολογιας και την λιστα των εισερχομενων κλησεων του κινητου μου!
Επειδη κι οι δυο μας ξερουμε τι ειπωθει κι επιπλεον επειδη εχω την αμυδρη μα υπαρκτη υποψια οτι οι επιστολες μας εχουν σταθερους λαθραναγνωστες, απλα θα αρκεστω να σου πω πως μετα μου ηταν παντελως αδυνατον να ξανακοιμηθω κι ετσι αρκεστηκα να ακουω μουσικη καταλληλη να συνοδευσει τη διαθεση μου και να με βρει το γλυκοχαραμα στην πολυθρονα μου σκεπτομενος εσενα με καποιες απο τις φωτογραφιες σου στα χερια μου. Ως εκ τουτου, ελπιζω να δειξεις κατανοηση με τουτη τη μικρη μου επιστολη μιας κι η διαυγεια πνευματος ειναι το παγερο ετουτο Κυριακατικο πρωινο μια πολυτελεια για μενα.
Σου στελνω ομως να ακουσεις ενα τραγουδι γραμμενο και πρωτοτραγουδισμενο απο τον Μαρκο Βαμβακαρη, αλλα στην μεταγενεστερη εξαιρετικη διασκευη του απο το Τριφωνο. Καλη ακροαση λοιπον...
Ο Πυγμαλιωνας σου.
Υ.Γ. Μια παλιοτερη επιστολη μου που θα ξαναεγραφα και σημερα με ενα μουσικο χαλι ακομη πιο ταιριαστο για την ψυχρη περισταση ειναι η :
http://pygmaliwn.blogspot.com/2007/10/blog-post_15.html
Χαράματα η ώρα τρεις
Μουσική/Στίχοι: Βαμβακάρης Μάρκος
Χαράματα η ώρα τρεις,
θα ’ρθω να σε, θα ’ρθω να σε ξυπνήσω!
Κρυφά από τη μάνα σου, να σε χαρώ,
να βγεις να σου, να βγεις να σου μιλήσω.
Δεν θα μάς δει άλλος κανείς,
μόνο το φε-, μόνο το φεγγαράκι!
Έβγα στο παραθύρι σου, να σε χαρώ
και δως μου ένα, και δως μου ένα φιλάκι!
Τη μυστική αγάπη μας,
κρυφά να την, κρυφά να την κρατήσεις!
Χίλια που να σου κάνουνε, να σε χαρώ,
να μην τη μα-, να μην τη μαρτυρήσεις!!!
Μουσική/Στίχοι: Βαμβακάρης Μάρκος
Χαράματα η ώρα τρεις,
θα ’ρθω να σε, θα ’ρθω να σε ξυπνήσω!
Κρυφά από τη μάνα σου, να σε χαρώ,
να βγεις να σου, να βγεις να σου μιλήσω.
Δεν θα μάς δει άλλος κανείς,
μόνο το φε-, μόνο το φεγγαράκι!
Έβγα στο παραθύρι σου, να σε χαρώ
και δως μου ένα, και δως μου ένα φιλάκι!
Τη μυστική αγάπη μας,
κρυφά να την, κρυφά να την κρατήσεις!
Χίλια που να σου κάνουνε, να σε χαρώ,
να μην τη μα-, να μην τη μαρτυρήσεις!!!
Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!
boomp3.com
2 σχόλια:
την καλησπέρα μου! καιρό έχουμε να τα πούμε...
ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΗ
(στη Ντόρα)
Μες στ' όνειρό της θα 'θελα να μπω, ένα φιλί
ερωτικό να έδινα στο ροζ μικρό της στόμα,
κι απότομα να ξύπναγε αυτή και πελιδνή
αναζητώντας λυτρωμό απ' το που θα 'καιε στρώμα.
Και το πρωί όταν θα 'ρχονταν θα 'θελα να κοιτά
φωνές και ήχους και μορφής σημάδια να ταιριάσει
και της νυχτιάς τον άλυπο εραστή καθώς ζητά
στις ρίζες της λατρείας μου της άπειρης να φτάσει.
Και να την έβλεπα ήθελα καθώς διστακτική
να σκαρφαλώνει θα 'ρχιζε γεμάτη δυσπιστίες
στο δέντρο μου-εδώ 'γγίζοντας, μυρίζοντας εκεί
τις άγνωστές της ψάχνοντας ν' αναγνωρίσει αξίες.
Τ' αλάθητα έτσι άμαθη χνάρια να προσπερνά
άδειο το τάσι να θαρρεί που έρωτα θα 'ξεχείλα
κι απελπισμένη απ' του κορμού τη μέση να γυρνά
ενώ θα τρέμουν-θα πλαντούν-θα σκούζουνε τα φύλλα.
Γιώργης Χολιαστός
Δημοσίευση σχολίου