Μια μερα δανεικη...

Μικρη μου Γαλατεια,


Ελπιζω να εισαι ικανοποιημενη με την ολοενα και πιο συχνη μου επιστολογραφια προς εσε! Ξερω πως ισως σε παραξενευει κατι τετοιο, αν αναλογιστει κανεις τα οσα εχουν διαδραματιστει κατα το προσφατο παρελθον, μα πιστεψε με οταν σου λεω πως μεσα απο το δικο μου πρισμα, ολα φαινονται τοσο διαυγη και ξεκαθαρα!


Μου ειναι λοιπον ολοφανερο μικρη μου, οτι εχεις αρχισει να εμφανιζεις τα σημαδια της παντελους ελλειψης καθοδηγησης απο εμενα, κι ολη μου αυτη η αποχη μου απο τη ζωη σου, σε καθιστα απολυτως αποπροσανατολισμενη απο τις πρωταρχικες κατευθυντηριες γραμμες που σου ενεπνευσα, απο τις πρωτες κιολας στιγμες της συλληψης της ιδεας σου, πολλω δε μαλλον της οριστικης κι αμετακλητης δημιουργιας σου!

Αρχικα πρεπει να δεχτεις ως μη αναστρεψιμη αληθεια, οτι εισαι πλασμενη απο εμενα για εμενα! Οσο κι σε ξενιζει μια τετοια φαινομενικα επηρμενη δηλωση, ειναι γεγονος οτι οταν σμιλευα το καλλιγραμμο (κατ' εμε) κορμι σου ειχα κατα νου το δικο μου θηλυκο ιδεωδες, ικανο να συμπληρωσει και να εκπληρωσει τις δικες μου αναγκες και προσδοκιες!

Τα χειλη σου σχεδιαστηκαν να ειναι απολυτως συμβατα με τα δικα μου (κι εχω φωτογραφικα ντοκουμεντα που μπορουν να το αποδειξουν), τα στηθη σου να ειναι λες και βγηκαν μολις απο το εκμαγειο της καθε μου παλαμης κι η αξεπεραστη πυγή σου, το απολυτο προτυπο που θα συμβουλευα τον Botticelli, οταν και εαν σε καποιο παραλληλο συμπαν συναντιομασταν και με ρωτουσε πως να ξαναζωγραφισει, με σκοπο να ρετουσαρει, την Αναδυομενη του Αφροδιτη!


Επισης θα ηταν ανοητο απο μερους μου να μην αναφερθω και στις αρχες τις οποιες σου υπεδειξα ως πρωταρχικες και θεμελιωδεις, καθως και τα ψυχικα προτερηματα που σε συμβουλευσα να υιοθετησεις! Ολη αυτη η ευγενεια κι η ανωτερωτητα που σε διακρινει, σπανια σε κοπελες της ηλικιας σου, ειναι καλα κρυμμενες ακομη και σε αδιοσρατες κινησεις σου απο το αδιαφορο πληθος, και μονο ατομα αναλογου επιπεδου μπορουν να εντοπισουν ακομη και σε απλες καθημερινες σου συνηθειες!


Αυτοι ειναι καποιοι απο τους λογους για τους οποιους σε συμβουλευσα ουκ ολιγες φορες στο παρελθον, και δε θα σταματησω να κανω ισοβιως μικρη μου (και να το πιστεψεις!) να αυξησεις την αυτοπεποιθηση σου! Η ελλειψη της, που πιθανοτατα πηγαζει απο την ελλειψη μου, σε ωθει διαρκως σε λανθασμενες επιλογες, με καταστροφικες για την ψυχικη σου ευημερια! Κοψε πια αυτο τον γορδιο δεσμο, που σε κρατα αιχμαλωτη του παρελθοντος σου, με καθε ευκαιρο μαχαιρι η σπαθι που θα βρεις μπροστα σου, και τρεξε προς το λαμπρο σου μελλον! Κι αυτο σου το μελλον (να το βαλεις καλα στο μυαλο σου, μιας κι αρνουμαι να το κανω εγω χρησιμοποιωντας καθε χειραγωγικο τρικ που γνωριζω) ειναι απολυτως συνδεδεμενο με εμενα!


Ναι με τον μοναδικο σου Πυγμαλιωνα μικρη μου. Αυτον που καθε βραδυ προσεμενες ακομη και πριν με γνωρισεις! Με ολα μου τα σκληρα ελατωματα, που κι εγω ακομη παραδεχομαι οτι ωρες ωρες ειναι απανθρωπα, μα μονο λογο υπαρξης κι εκδηλωσης προς εσε, εχουν να σε τρομαξουν και να σε διωξουν μακρια μου! Κι αυτο δεν ειναι το απωτερο μου κινητρο και το ξερεις πολυ καλα, μα να σε ξαναφερουν ακομη πιο κοντα μου, μα αυτη τη φορα πιο συνειδητα (κι οχι αυθορμητα), πιο εθελουσια (κι οχι καρμικα) και πλεον οριστικα (κι οχι προσωρινα)!

Ο Πυγμαλιωνας σου.


Υ.Γ. Σου στελνω για να ακουσεις ενα τραγουδακι που εψαχνα εξι βδομαδες περιπου για να συνειδητοποιησω οτι ειναι αυτο που τοτε "ενιωσα" οτι θα ταιριαζε με κατι που διαβασα και με "αγγιξε" τοσο απαλα, σα χαδι του οργισμενου Εγκελαδου!

- . - . - . - . -

"Ώσπου ξημέρωνε...ένας καινούριος πόνος ερχόταν να με σώσει από τον παλιό."

Και τότε ήταν που έπεσες στο τζάμι μου.

Ήσουν μια μικρή, τόση δα, γαλάζια σταγόνα

και το γαλάζιο σου αίμα έτρεχε στο παράθυρό μου.

"Πάλι βροχή και πάλι ήλιος.

Ότι και να γείνει τα σημεία της φύσης εκεί.

Ακούραστα να χαρίζουν ζωή.", σκέφτηκα.

Ξανακοίταξα τα δακρυσμένα μάτια σου, μικρή μου σταγόνα,

και σου γύρισα την πλάτη.

Πού να φανταστώ ότι θα γινόσουν

χείμμαρος και ποταμός

και θα με παρασύρεις μαζί σου...

Μέχρι τη θάλασσα με πήγες!

Που να το φανταστώ.

Τα μικρά εκείνα δάκρυά σου

δεν ήταν ικανά να τραβηξουν την προσοχή του τεράστιου "εγώ" μου.

Δεν ήταν ικανά να καθαρίσουν το τζάμι μου,

για να δω ξεκάθαρα ότι

ο καινούριος πόνος που ερχόταν

ήσουν εσύ...

- . - . - . - . -


Μια μέρα δανεική

Μαχαιρίτσας Λαυρέντης

Μουσική/Στίχοι: Rossi Vasco/Δημοπούλου Λίνα


Δεν ήσουν εσύ χθες βράδυ,

Που άκουσα κλειδί στη πόρτα!

Ήταν της σιωπής μια μπλόφα,

Και της μοναξιάς μια πλάνη!


Δεν ήσουν εσύ κι απόψε,

Μόνο μια βροχή ποτάμι!

Απ' τα μάτια να γλιστράει στο τζάμι,

Δε σ' έχω να πιαστώ, σε χάνω, θα χαθώ ! ! !


Με την αστραπή στον ώμο,

Παίρνω της βροχής το δρόμο!

Ψάχνω να σε βρω με τρόμο,

Στης νύχτας το βυθό στης πόλης τον χαμό!


Σ' είδα μια στιγμή να τρέχεις,

Άπιαστη σκιά με ξέπλεκα μαλλιά!

Ράγισ' η καρδιά και σπάει μια θάλασσα γυαλί!

Στο βήμα σου κυλά δεν είσαι πουθενά!



Δεν ήσουν εσύ χθες βράδυ,

Που άκουσα κλειδί στη πόρτα!

Ήταν της σιωπής μια μπλόφα,

Και της μοναξιάς μια πλάνη!


Ου...ου ου............

Ου...ου ου............


Δώσ' μου δανεική μια μέρα ! ! !

Όλη μου η ζωή μια μέρα ! ! !

Να 'σαι πάλι εδώ μονάχα μια μέρα να 'σαι εδώ ! ! !

Όλη μου η ζωή μια μέρα δανεική ! ! !


Ου..(Δώσ' μου δανεική μια μέρα)...

Ου..(Όλη μου η ζωή μια μέρα)...




Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!

boomp3.com