Το τρυφερο σου ροζ...

Μικρη μου Γαλατεια,

Σημερα, εις βαρος καθε προσπαθειας μου να "χωρεσω" στο ημερησιο προγραμμα μου, εργασιακες και προσωπικες υποχρεωσεις, αποφασισα να σου γραψω μια βιαστικη επιστολη, "σε στυλ να μην ξεχνιομαστε". Και πως θα μπορουσα αλλωστε να σε ξεχασω οταν τα σημαδια σου ειναι γυρω μου καθε ωρα και στιγμη.

Υπο αυτο το πρισμα, πριν απο μερες και παλι μου απεδειξες οτι αν και μακρια μου, εξακολουθεις να εισαι νοερα πιο κοντα μου, απο παμπολα ζευγαρια που συμβιωνουν, τοσο κοντα κι ομως τοσο απομακρα! Ηταν Παρασκευη βραδυ, οταν περιμενοντας μεσα στο αμαξι μου, μια φιλη να κατεβει απο το διαμερισμα της , αποφασισα να ανοιξω το ραδιοφωνο. Κι οπως πολυ καλα καταλαβες, ο μονος σταθμος που ειναι συντονισμενος χρονια τωρα ειναι η ανυπερβλητη Ερα - 2! Και η πρωτη μελωδια που ακουστηκε απο τα ηχεια μου, ηταν μια απροσδιοριστα οικεια κι ομως αδυνατουσα να εντοπισα ποιο τραγουδι ηταν αυτο, που ατυχως πετυχα στο τελος του.

Αμεσως μετα ξεκινησε να παιζει το "Batida de Coco" απο την Αρλετα σε μια λαιβ εκτελεση του απο την ιδια, κατα τη διαρκεια μιας ηχογραφησης του, σε καποια απο τις αγαπημενες της μπουατ. Και ξαφνου συνειδητοποιησα πρωτον, πως και το προηγουμενο μυστηριωδες τραγουδακι ηταν της ιδιας καλλιτεχνιδας και δευτερον το ποσο καιρο ειχα να ακουσω το Βatida. Κι ολη αυτη η νοσταλγια για τα παλια με εκανε να ξεχαστω, βυθισμενος στις σκεψεις μου, με ενα χαμογελο στα χειλη μου, κανοντας με να ξαφνιαστω οταν οντας τοσο αφηρημενος, δεν συνειδητοποιησα τη φιλη μου, που ανοιγε την πορτα του αμαξιου μου.

Αποφασισα να επανελθω συντομα στην πραγματικοτητα της "Παρασκευιατικης" εξοδου μου, και συνεχισα την βραδια μου με εξαιρετικη διαθεση, που οφειλοταν εν μερει στην παρεα της καλης μου φιλης, και εν πολλοις σε αυτην την απροσδιοριστη ευθυμια, που μου ειχε απλοχερα χαρισει αυτη η μελωδια, της οποιας ο αποηχος αντηχουσε στα αυτια μου, ολη νυχτα μεχρι οταν ξαπλωσα ξημερωματα στο προσκεφαλι μου.

Το επομενο πρωι, κι εκει που ειχα προσωρινα ξεχασει την χτεσινοβραδυνη απορια μου, εσυ με αναζητησες για να μου ζητησεις να σου βρω ενα τραγουδι, επικαλουμενη τις μουσικες μου γνωσεις, αστειευομενη για το οχι και τοσο νερο της ηλικιας μου, μιας και ηταν παλιο για σενα και τους συνομιληκους φιλους σου.

Το πολυποθητο (απο εσενα) τραγουδι ηταν "Το τρυφερο σου ροζ" σε μουσικη του Λακη (με τα ψηλα ρεβερ) Παπαδοπουλου κι ερμηνεια, ακουσον - ακουσον, απο την Αρλετα, που περιλαμβανεται στο δισκο "Τσαι Γιασεμιου" που κυκλοφορησε το 1985. Καταλαβαινεις ποσο εμβροντητος εμεινα οταν στιγμιαια συνειδητοποιησα το τραγουδι που εψαχνες, ηταν η μελωδια που μερικες ωρες πριν ειχα προλαβει στο τελος της, κι ηταν η υπευθυνη για την ομολογουμενως μα μονο φαινομενικως αδικαιολογητη νυχτερινη ευθυμια. Και λεω μονο φαινομανικως, αφου λες και ειχαν ξεπνησει οι προγνωστικες μου ικανοτητες και οι υπερευαισθητες κεραιες μου ειχα συντονιστει επιτυχως με το μελλον κι ειχαν εντοπισει την κατα μερικες ωρες μετεπειτα "εμφανιση" σου στη ζωη μου!

Βλεπεις λοιπον μικρη μου, οτι και να θελησεις ποτε να μου κρυφτεις, θα ειναι δυσκολο για σενα να τα καταφερεις, και για μενα ακομη πιο δυσκολο, σχεδον ακατορθωτο, να μην διακρινω, ακομη κι αθελα μου τα σημαδια σου, που αφηνεις γυρω μου, σαν το αρωμα σουπου ακομη και τωρα αδυνατω να ξεχασω!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Καλη ακροαση λοιπον, μα δυστυχως δεν προλαβαινω να σου γραψω τους στιχους του τραγουδιου, που ομως περιμενω απο σενα να τους δακτυλογραφησεις και να τους αφησεις στα σχολια αυτης της επιστολης. Αλλωστε δακτυλογραφεις πολυ πιο γρηγορα απο μενα (και παντα τονισμενα!) κι ειμαι σιγουρος οτι για σενα θα ειναι παιχνιδακι, αφου πιστευω οτι θα το ακουσεις δεκαδες φορες και θα το αποστηθισεις! Τελος περιμενω , οπως παντα, να μου εξομολογηθεις τι σε κανει να σκεφτεσαι και να νιωθεις, στο ακουσμα του, μιας και μου το ζητησες να σου το βρω!!!

Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!

boomp3.com