Εν λευκω...

Εν λευκώ…

Μικρη μου Γαλατεια,

Ειμαι κατενθουσιασμενος μιας κι απο τουδε κι εις το εξης θα σου γραφω τις επιστολες μου, με το νεο μου λαπ τοπ! Ενα λαπ τοπ παλλευκο, σαν εσενα μικρη μου Χιονατη, που ακομη κι ο Ηλιος ο Μεγαλοπρεπης, αρνειται συνειδητα να σε αγγιξει ακομη και με τις ζωογονες του ακτινες, μιας και αναγνωριζει την απολυτη και πανθομολογουμενη "κυριαρχια" μου στο κορμι σου.




Είναι αληθεια πως εξαιτιας πολλων εξωγενων παραγοντων υπηρξα ιδιατερως αμελης στις «αλληλογραφικες» μου υποχρεωσεις προς εσε! Όμως με την αποκτηση αυτου του πανεμορφου φορητου υπολογιστη, η ελευση του καλοκαιριου φανταζει πολλα υποσχομενη! Κι αυτό γιατι, η από καιρο καταπρασινες βεραντες μου, είναι γεματες ανθισμενες ζαρντινιερες, και δεν νομιζω ότι θα μπορουσα να σκεφτω καλλιτερο χωρο περισυλλογης κι εμπνευσεως! Η μεταμεσονυχτια σιγη, που βασιλευει ολογυρα μου, την ωρα που σου γραφω, είναι ενας ακομη συμμαχος κι ετσι φανταζομαι πως επιστρεφοντας από τις καθημερινες μου θερινες εξοδους, συχνα πυκνα θα σου στελνω με το διαδικτυακο «αγερι» χαιρετισμους!

Δεν μπορω να αρνηθω το γεγονος, πως τους 2-3 περασμενους μηνες, ο,τι κι αν σου εγραψα ηταν αποτελεσμα βιαστικων κι αγχωτικων καταστασεων, με πολλους αντιπερισπασμους, που με αποσπουσαν από την απολυτη προσοχη που θα επιθυμουσα, ώστε να δυναμαι να σου εκφρασω τις σκεψεις μου με τον γνωστο μου πλεον σε σενα τροπο. Επισης υπηρξαν πολλες ακομη αφορμες, που «γεννησαν» μεσα μου την αναγκη να επικοινωνησω μαζι σου, μεσω από αυτό τον διαυλο επικοινωνιας, όμως η ακουσια ελλειψη συνδεσης με αναγκαζε να σιωπω και να φανταζω απομακρος, κανοντας σε να βγαζεις εσφαλμενα συμπερασματα!

Τερμα όμως με όλα αυτά! Είναι πλεον φρονημο, να σου υποσχεθω πως η ολοενα κι αυξανομενη ποσοτητα θα οδηγησει και σε μια διαφοροποιηση (ανοδικη θα ηθελα να πιστευω) και στην ποιοτητα. Είναι λογικο, πως αν καταφερω να πραγματωσω οσα υποσχομαι, θα μπορω πλεον να καταπιανομαι και με πιο «αναλαφρα» θεματα ακομη κι από την υποτιμημενη καθημερινοτητα! Εχω την πεποιθηση πως σε εχω κουρασει με την διαρκη μου σοβαροτητα (η και σοβαροφανεια) και την διαχυτη μελαγχολια (αν όχι και διαφαινομενη) μελαγχολια!
Θα αδραξω λοιπον την ευκαιρια της μεταστροφης στη διαθεση μου, και με τη βοηθεια μιας νοερης «γομολαστιχας», θα σβησω κάθε τι μελανο και ζοφερο από το νου μου, και θα αρχισω να σου γραφω «εν λευκω»!!!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Αποψε αποφασισα να συντροφευσω αυτή μου την επιστολη, με ένα εκπληκτικο τραγουδι από μια πολλα υποσχομενη νεα (και νεαρα) ερμηνευτρια, την Νατάσσα Μποφίλιου, και το αναπαντεχο τραγουδι της «Εν λευκω». Αυτό το τραγουδι είναι το αγαπημενο της αγαπημενης μου «Πρωτοπλαστης», καθιστωντας το ετσι διπλα αγαπημενο μου!!! Το ειχα στη συλλογη μου σχεδον από τις πρωτες μερες της κυκλοφοριας του, μα εψαχνα την καταλληλη αφορμη να σου το στειλω, όπως αλλωστε συμβαινει και με πολλα ακομη «διαμαντακια» που σου φυλαω για το μελλον. Δυστυχως ο φορτωμενος εργασιακα περασμενος χειμωνας, δεν μου χαρισε την ευκαιρια να την ακουσω εκ του συνεγγυς, στο αθηναικο της στεκι! Ισως το καλοκαιρι σταθω τυχεροτερος και την απολαυσω σε καποια από τις συναυλιες της, που μαθαινω ότι θα δωσει ανα την Ελλλαδα.

"Εν λευκώ"

Μποφίλιου Νατάσσα

Μουσική/Στίχοι
Καραμουρατίδης Θέμης/Ευαγγελάτος Γεράσιμος


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου,
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω.

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα,
τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα!

αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρη τρέλα
αν είχε σώμα θα ’ταν πάλι ψέμα!

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο,
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου!
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου!!!

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει,
να ’χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει!


Τίποτα σημαντικό,

ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου,
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι!

Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει!!!

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος,
τώρα δε θα ’τανε φωτιά στο αίμα!
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρο ο φόβος,
αν είχε σώμα θα ’ταν σαν κι εμένα!

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε!
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις!

κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς να’ ανέβεις!!!

Και σε λυπούνται που δεν το ’χεις νιώσει,
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος!!!

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα!
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο!
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω!

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω,
μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα,
τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό

ζω μονάχα εν λευκώ...

Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!

boomp3.com