Πριγκηπεσα Γαλατεια

Μικρη μου Γαλατεια,

Ισως αυτη η επιστολη να αποτελεσει για σενα μιαν εκπληξη (ευχαριστη θελω να πιστευω) ομως για μενα ερχεται απολυτως φυσικα να συνεχισει την επιστολογραφια μου, μιας κι απλα θα συμπληρωσει τα κομματια του παζλ που με απαρτιζουν και που οσα λειπουν ακομη, ειναι απλως, οσα εχεις στην κατοχη σου. Μονο οταν "βρισκομαστε" λοιπον, νιωθω αρτιμελης και λειτουργικος, κι ισως γι' αυτο μαζι σου και μονο, αισθανομαι τοσο ανετος με τον εαυτο μου. Μονο με σενα εχω νιωσει πως το δερμα μας ειναι η πιο σεμνη και γοητευτικη μας "φορεσια", γι΄αυτο και υπηρξε σιωπηρη αλλα αμοιβαια αποδεκτη συμφωνια να απαλασσομαστε εν ριπη οφθαλμου απο τα περιττα μας ρουχα, μολις η πορτα του διαμερισματος μου εκλεινε ξοπισω μας!

Θυμαμαι ακομη λες κι ηταν εχτες, οταν μια λαμπερη Κυριακη του Δεκεμβρη, αρνιομουν πεισματικα να ακολουθησω το κοινο φιλικο μας ζευγαρι για να συνεχισω τον καφε που ηδη απολαμβανα στη μαρινα, ωστε να ταξιδεψω καμποσα χιλιομετρα εκει οπου ειχατε δωσει το δικα σας ραντεβου. Η αληθεια ειναι πως με ταλαιπωρουσε ηδη δυο μερες ενα ανυποφορο συναχι, που σε κανει να πιστευεις οτι θα ΄ταν καλυτερο να ειχες κατι σοβαροτερο, παρα να φτερνιζεσαι και να δακρυζεις ακαταπαυστα. Η μονη μου δικαιολογια λοιπον ηταν οτι δεν ημουν ντυμενος καταλληλα ουτε εφοδιασμενος με την αρμοζουσα διαθεση για να γνωρισω νεο κοσμο.

Μετα πολλων κοπων και βασανων, υπεκυψα στις πιεσεις της φιλης μας, ισως επειδη υπαινυχθηκε οτι δε θα το μετανιωσω! Ετσι λοιπον βρεθηκα να ταξιδευω παραλληλα με τα βοριοδυτικα παραλια της Πελοπονησου, που διακρινονται για μια ξεχωριστη, αγρια αλλα ζεστη ομορφια... οπως ακριβως κι εσυ!

Φτασαμε λοιπον στο παραθαλασσιο καφε- μπαρ και μεχρι την τελευταια στιγμη που περνουσα την ξυλινη εισοδο, αναρρωτιουμουν ποσο θα διαρκεσει αυτη η "υποχρεωση", που αν ηταν στο χερι μου ευχαριστως θα απεφευγα! Μεχρι την στιγμη που συνειδητοποιησα πως η ξανθια καλλονη που επινε παρεα με καποιον το καφε της καθισμενη σε ενα σκαμπω στο μπαρ,
ηταν η φιλη που προοριζοταν να συναντησουμε!

Ξαφνου η διαθεση μου αλλαξε και η μονη μου ανησυχια ηταν οτι δεν ειχα φροντισει να ντυθω καπως πιο προσεγμενα, η ακομη και να μη φορουσα αυτο πορτοκαλι καπελο τζοκει, που το μονο σκοπο που εξυπηρετουσε ηταν να καλυπτει τα αλουστα λογω του πυρετου μαλλια μου.

Ετσι οπως εγινε η αναδιανομη των καθισματων, με εφερε να καθομαι μακρια αλλα αντικρυστα σου, με μονο μειονεκτημα... οτι καθομουν διπλα το συνοδο και πιθανοτατα συντροφο σου! Κατανοεις τωρα, ποσο αμηχανα ενιωθα, μιας και για μενα ηταν πασιφανης η ελξη που αισθανομουν απο την πρωτη στιγμη που σε ειδα απο μακρια καθως εμπαινα στο χωρο! Αλλωστε ηταν σαν να απο σουρουπο να ειχε καταφτασει με μιας το καταμεσημερο, και να αρνιομουν να ομολογησω πως δεν βλεπω τον ηλιο κι απο που πηγαζει το ζωογονο φως του! ( "Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας..." που τραγουδα κι ο Μαλαμας!)

Στην πορεια της συζητησης αρκεστηκα να συνομιλω με τον αντρα που φθονουσα και μονο με την υποψια, οτι ειχε το προνομιο να ειναι το πρωτο θεαμα που αντικρυζουν τα ματια σου καθε πρωι οταν ξυπνας! Κανοντας υπερανθρωπες προσπαθειες να τητρησω το savoir-faire και να ειμαι ευχαριστος συνομιλητης και παραλληλα να μην "καρφωνομαι" κοιτωντας σε επιμονα ενω εσυ μιλουσες με τη φιλη μας, καταφερα να γινω αρεστος στον "αντιζηλο" μου, μεχρι τη στιγμη, που προς μεγαλη μου εκπληξη, σηκωθηκε να φυγει, λεγοντας σου σαν επιλογο, να μη χαθεις μεχρι τη επομενη φορα που α επεστρεφες στα πατρια εδαφη!

Καταλαβαινεις την εκπληξη μου, τωρα που σου εξομολογουμαι οσα διαδραματιστηκαν εν αγνοια σου, μεχρι την ωρα που τελικα βρεθηκαμε διπλα διπλα καθισμενοι στριμωχτα σε ενα πολυβουο πια μπαρακι, που ομως το μονο που "ακουγα" ηταν τα ευγλωττα σου ματια, να μου υποσχονται το επι γης παραδεισο, σε καθε δυνατη μορφη, αρκει μερος του να εισαι ΕΣΥ!

Εν τελει, δεν τολμησα να εκστομισω τιποτε εκινο το απογευμα, περαν απο μερικες αθωες φιλοφρονησεις για το γουστο σου στην επιλογη υποδηματων και δη για τις εξαιρετικες σου μποτες, που σε εκαναν να φανταζεις ακομη πιο ψηλη, απο οσο οι γονεις σου γενναιοδωρα σε προικισαν!

Στο ταξιδι της επιστροφης το μονο που σκεφτομουν ησουν εσυ και ποσο ατυχος ημουν που σε 2 μηνες θα εφευγα μακρια σου, ασχετως που εν τελει το σεναριο αυτο δεν πραγματοποιηθηκε, κυριως με την επιρροη "δυναμεων" υπερανω καθε δικης μου καταννοησης! Την επομενη μερα αποφασιμενος να σε ξεχασω, θυμηθηκα πως ειχα κατα νου μιαν αλλη επιδοξη "Γαλατεια" προτου γνωρισω εσενα κι αποφασισα να την ενθρονισω με το ζορι στο θρονο της καρδιας μου, μεχρι το βραδυ που η κοινη μας φιλη θυμηθηκε καθυστερημενα να μου εκμυστηρευτει πως μολις επεστρεψε στο σπιτι της χτες βραδυ, διαπιστωσε οτι την ειχες καλεσει επανειλημενα στο αθορυβο κινητο της, να την ρωτησεις για μενα, κι αν πιστευε οτι θα ενδιαφερομουν για σενα!!!

Μικρη μου καταλαβαινεις αραγε την εκπληξη μου; Χρειαστηκε να περασουν δυο και πλεον μηνες για να ξαναβρεθουμε, μα τοτε ημουν εγω αυτος που πλεον ειχα λογους να μην μπορω να αδραξω ταυτοχρονως την ευκαιρια και εσενα! Εκτος απο μια αλησμονητη νυχτα σε ενα μικροσκοπικο διαμερισμα και με την παρουσια αρκετων φιλων κι οχι μονο, που τολμησα για πρωτη φορα να αγγιξω το πελμα σου, με φοβο που φανταζομαι που εχει καθε ταπεινος προσκυνητης που επιθυμει να αποθεωσει το ειδωλο της λατρεμενης του θεας η καθε αυλικος προσκυνα την Πριγκηπεσα του!

Κι οταν πια το καλοκαιρι ειχε φτασει ξανα, μερες σαν κι αυτες, ημουν εγω που σαν ανοητος και πικραμενος πουακομη δε ειχα γευτει τα χειλη σου, χρησιμοποιουσα μια φιλη μου να σε κανω να ζηλεψεις! Κι ενω κατι τετοιο δεν ειναι κατι που με τιμα, μαλλον ηταν αρκετο να σε κανει να τολμησεις μια βραδια να βρεθεις στο αμαξι μου και μετα στην αγκαλια μου! Ακομη θυμαμαι το ποσο φυσικα σε ενιωθα απο την πρωτη στιγμη στην αγκαλια μου, λες και απλα ησουν αυτο που χρονια ελειπε απο εκει η καποιος θρασυς σε ειχε αποσπασει παρα τη θεληση μου!

Οι μηνες περασαν, μα τιποτα υπηρξε ικανο να σβησει αυτες τις αναμνησεις απο την καρδια μου, οπου και διαφυλασσω ως κορη οφθαλμου. Και ξερουμε κι οι δυο οτι η σχεση μας ειναι υπερανω κανονων, "πρεπει" και "μη"... Αλλωστε καθε φορα που ενας απο τους δυο μας ακολουθησε την πεπατημενη, κι εκανε φερ' ειπειν ανοητες ερωτησεις η τυπικες δηλωσεις εκανε τον αλλο να γελασει, κι οχι παντα με καλα αποτελεσματα. Το μονο που με κρατει να μη σβηνω λοιπον αυτες τις αναμνησεις ειναι η βεβαιοτητα μου πως θα μου φανουν χρησιμες την επομενη φορα που θα βρεθουμε ολογυμνοι κι αγκαλιασμενοι να περιμενουμε την αυγη σε μια βεραντα, λες κι ειμαστε ολομοναχοι πανω στη γη!

Ο Πυγμαλιωνας σου.

"Ατέλειωτα ταξίδια"

Πυξ Λαξ

Μουσική/Στίχοι: Στόκας Μπάμπης/Ξυδούς Μάνος


Μικρό κορίτσι έφυγες μια μέρα απ' το χωριό σου
δέκα χιλιάδες όνειρα δεν θα ξαναγυρίσεις
Θα είσαι η αρχόντισσα στον τόπο το δικό σου
σ' όσους σε πίκραναν πολύ δεν θα ξαναμιλήσεις


Έλενα πώς τα περνάς μες στην ψυχή μου βόλτες γυρνάς

Την πόλη την εγνώρισες χειμώνα καλοκαίρια
πολλοί που σε αγάπησαν μονάχα για μια ώρα
τους έδινες λίγο στοργή σου άπλωναν μαχαίρια
πόσες φορές δεν σκέφτηκες τι θα απογίνω τώρα

Έλενα...

Πόσες φορές δεν άνοιξες με τρέλα την καρδιά σου
σε κάποιον που σε πλάνεψε με λόγια απελπισμένα
σε κάποιον που ήθελε απλά να κλέψει τη ματιά σου
δώρο για τη γυναίκα του και όλα ξεχασμένα

Έλενα...

Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!


boomp3.com