"Ξεχνα την, φανει - δε φανει!"

Μικρη μου Γαλατεια,

Με το λευκο μου λαπτοπ στα ποδια, καθομαι στο στεγασμενο μερος του κηπου μου, και σου γραφω αλλη μιαν επιστολη, οσμιζοντας παραλληλα την ελευση μιας δυνατης νεροποντης, και βλεποντας τους φωτεινους προπομπους της, καποια υπερλαμπρα αστροπελεκια, που χορευουν εκστατικα, σαν ψιλολιγνοι δερβισηδες.

Η αληθεια ειναι πως ολες αυτες τις μερες, που περασαν απο την προηγουμενη μας επικοινωνια, ειχα κατα νου να σου γραψω για πολλα θεματα, που με απασχολουν αυτο τον καιρο! Κι ομως ατυχως, τωρα που το πηρα αποφαση, ενα απολυτο κενο κατελαβε τη θεση ολων αυτων των σκεψεων, με αποτελεσμα να αναρωτιεμαι, αν θα πρεπει να διαγραψω ακομη κι αυτες τις δυο αραδες. Ομως αν το κανω, τοτε η ρουτινα της επερχομενης εβδομαδας, θα με κρατησει "μακρια" σου για αρκετες ακομη μερες.

Αναμεσα σε καθε τελεια που βαζω μεταξυ των προτασεων, μεσολαβουν αρκετα λεπτα, που αφηνομαι στην αναμνηση σου, μηπως κι ετσι βρω την πολυποθητη εμπνευση, η τελικα στειλω μια επιστολη, ατονη κι αχρωμη, "σε στυλ να μην ξεχνιομαστε". Η αληθεια ειναι πως εχω εδω και καιρο αρχισει να ερωτοτροπω με την ιδεα να σταματησω να σου γραφω. Οπου να ναι συμπληρωνω 100 επιστολες, κι σκεφτομαι να σε απαλλαξω μια για παντα απο το βασανο, να τις διαβαζεις και προφανεστατα να μην επιθυμεις να απαντησεις!

Αλλωστε κι οι λαθραναγνωστες μας πρεπει να εχουν κουραστει απο την μονοπλευρη επικοινωνια μας, κι ετσι ολοενα και πιο αραια αισθανονται την αναγκη να αφησουν ενα σχολιο η μια παρατηρηση στα γραφομενα μου. Και δεν τους αδικω καθολου! Ισως στην αρχη να φανταζε ενδιαφερουσα ολη αυτη η "πλοκη" της σχεσης μας, που διαφαινοταν μεσα απ τα γραμματα μου, ομως τωρα πια ισως ειναι φανερο, ακομη και στους πιο "αισιοδοξους", οτι δεν προκειται κατι να αλλαξει δρματικα προς το "καλυτερο"! Και χρησιμοποιω εισαγωγικα, μιας και μονο εγω κι εσυ, ειμαστε σε θεση να ορισουμε πιο ειναι το καλυτερο η το χειροτερο!

Ειδες;;; Ακομη και μετα απο (σχεδον) εκατο αναπαντητες επιστολες, εγω συνεχιζω να σε υπερασπιζω πρωτα σε μενα και μετα σε ολους τους εν δυναμει αυτοκλητους αισθηματικους εισαγγελεις και δημοσιους κατηγορους!

Μα πως να σε κατηγορησω για αυτο που κι εισαι και πως να το κανει αυτο ο οποιοσδηποτε για αυτο που ειμαι εγω; Πολλοι ¨φιλοι"μου, εχουν στη διαρκεια ολων αυτων των χρονων προσπαθησει να με πεισουν να σε ξεχασω η εστω να παψω να σε ανασυρω απο τα μυχια της ψυχης και του νου μου. Προφανεστατα ανεπιτυχως!

Ακομη θυμαμαι την πρωτη φορα που σε συναντησα στο σπιτι ενος φιλου μου, το βραδυ μιας Τριτης ενος Νοεμβρη, ενω τον ειχα επισκεφτει τυχαια απλα και μονο για να τον βοηθησω σε καποιο "μαστορεμα" αφου παντα καταπιανομουν με διαφοραμαστορεματα. Κι ενω ειπα οτι θα μεινω μονο για κανα 10λεπτο, παρα την επιμονη του κοινου μας φιλου. Ομως οταν διεγνωσα οτι τελικα ησασταν μονο φιλοι κι εσεις κι αφου ηταν ολοφανερο πως η ελξη ηταν αμοιβαια, εμεινα κανα τριωρο, σιγουρος οτι αυτη θα ηταν η αρχη μιας μοναδικης σχεσης!

Τελος παντων...

Ο Πυγμαλιωνας σου.

"ΦΑΝΗ"

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΖΟΥΛΗΣ








Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός
γραμμή Βικτώρια Πειραιά
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου καίει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Φριχτές οι φάτσες γύρω μου
και με κοιτούν ειρωνικά
όπως με κοίταζε κι αυτή
πριν από μερικά λεπτά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Στο σπίτι ο δρόμος σκοτεινός
παραπατάω στα σκαλιά
μες στο δωμάτιο μοναχός
κι ο Ντίλαν να μου τραγουδά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Πάτα το "PLAY" και δυνάμωσε τα ηχεία !!!

Boomp3.com