31/3/08

It had to be you ! ! !

Μικρη μου Γαλατεια,

Αλλη μια φορα αφηνομαι (η μαλλον παραδινομαι ολοκληρωτικα) στην τυχαια πληκτρογραφηση κι ευελπιστω πως τελικα θα καταφερω να σου μεταφερω τα πιο μυχια συναισθηματα μου καθως και τις ανομολογητες σκεψεις μου! Και ξερω οτι ισως να μην πραττω ορθα, συμφωνα παντα με τους κανονες που διεπουν μια παρτιδα σκακι μεταξυ μιας γυναικας κι ενος ανδρα, ομως οπως και να 'χει εγω θα συνεχισω να σου αποκαλυπτομαι οσο κι αν εσυ τηρεις σιγην ιχθυος. Ξερω πως τωρα εχεις ετοιμη την απαντηση στο βιαστικο (μα παντα ποθητο) σου στομα, μα μη βιαστεις αυτη τη φορα να μου πεις πως αυτο ειναι κατι που εγω θελησα. Οχι μικρη μου, δεν αποποιουμαι τις ευθυνες μου μα δεξου κι εσυ τις δικες σου.

Και επειδη σημερα, μιας και σε "ενιωσα" κοντα μου το πρωι, δεν ειμαι διατεθειμενος επ' ουδενι να σε στεναχωρησω καθολου, δε θα αναφερθω σε κατι που μπορει και μονο να συννεφιασει το προσωπο σου. Ή εστω θα προσπαθησω μιας και σου υποσχεθηκα να μην σκεφτω ουτε στιγμη τι και πώς θα σου γραψω.

Μικρη μου, ακουω τραγουδια ολη την ωρα και σκεφτομαι αν θα σου αρεσαν η αν θα σε αγγιζαν ωστε να σου τα αφιερωσω. Και ξερω πως κατι τετοιο ειναι παρατολμο, μιας και δε σε εχω κοντα μου, ωστε να σου εξηγω τους λογους που επελεξα το καθενα ξεχωριστα. Τι σημαινει για μενα, τι με εκανε να σκεφτω αναφορικα με σενα η ακομη και να εικασω τι πιστευω οτι θα ενιωθες εσυ στο ακουσμα του. Ομως κατι τετοιο ειναι ριψοκινδυνο για τον μαλλον ατολμο αυτες τις μερες Πυγμαλιωνα σου (αν οχι δειλο) αφου το μονο που σκεφτομαι οτι θα κανεις ειναι με παρερμηνευσεις και να να αδιαφορησεις φερ'ειπιν για το 90 % των στιχων ενος τραγουδιου και να αρκεστεις σε μια στροφη με αποτελεσμα να καταλαβεις κατι λαθος.

Παρολα αυτα, ειναι μερες τωρα που εχω κατα νου να σου αφιερωσω ενα τραγουδι πασιγνωστο σε ατομα της ηλικιας μου, μα πιθανοτατα αγνωστο σε σενα. Παντοτε βεβαια να ξερεις οτι επιθυμω να με διαψευσεις μετα απο κατι τετοιες, φαινομενικα και μονο, επηρμενες μου δηλωσεις, μιας και μονο τετοιες δεν ειναι!!! Αφου κατα βαθος, τρελαινομαι απο χαρα καθε φορα που διαπιστωνω οτι η παντοτε μικρη στα ματια μου Γαλατεια εχει γνωσεις που συνομιληκες φιλες μου θα ζηλευαν αλλα ποτε δε θα παραδεχονταν.

Κι επειδη εχω πολυ καιρο να σου βαλω να ακουσεις ενα ξενογλωσσο τραγουδι αποψε διαλεξα ενα τραγουδι σταθμο στην ιστορια της τζαζ που δεν ειναι αλλο απο το "It had to be you" που μεταξυ πολλων αλλων, ακουγεται και στην θρυλικη "Casablanca". Βεβαια ενα πολυτραγουδισμενο τραγουδι σαν κι αυτο, εχει την τιμη να εχει κατα καιρους τιμηθει απο πολλους κι αξιολογους τραγουδιστες οπως ο Sinatra, η Holiday, ο Armostrong, o Bennett και πολλοι αλλοι. Εγω διαλεξα για τα πιο νεανικα σου αυτια μια πολυ προσφατη εκδοση του, απο τον δημοφιλη αν και ελαφρα "ποπ" Μichael Buble.

Ακουσε την λοιπον, οπως συχνα μου εχεις ομολογησει στο replay, μεχρι να το νιωσεις μεχρι το τελευταιο σου κυτταρο οτι μονο εσυ ησουν για μενα η τελεια γυναικα, κι αν δεν σε ειχα "πλασει" εγω, τοτε θα ειχες εμφανιστει στη ζωη μου με τον πιο καρμικο τροπο, για να την αλλαξεις εκ τοτε ριζικα και δια παντος.

Ο Πυγμαλιωνας σου.

Y.γ. Σου στελνω και παλι μια παλια μου επιστολη κυριως για να ακουσεις ξανα ενα τραγουδι που "ξερεις" οτι θελω αλλη μια φορα, πιο σιγουρος αυτη τη φορα, να προσεξεις λεξη-λεξη.


http://pygmaliwn.blogspot.com/2007/11/blog-post_10.html



Michael Buble - It Had to Be You



It had to be you, it had to be you.

I wandered around, and finally found - the somebody who

Could make me be true, could make me be blue.

And even be glad, just to be sad, thinking of you.

Some others I've seen, might never be mean.

Might never be cross, or try to be boss,

But they wouldn't do.

For nobody else, gave me a thrill

with all your faults, I love you still.

It had to be you, wonderful you.

It had to be you! ! ! ! !


Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!


boomp3.com

23/3/08

Μια μερα δανεικη...



Μικρη μου Γαλατεια,


Ελπιζω να εισαι ικανοποιημενη με την ολοενα και πιο συχνη μου επιστολογραφια προς εσε! Ξερω πως ισως σε παραξενευει κατι τετοιο, αν αναλογιστει κανεις τα οσα εχουν διαδραματιστει κατα το προσφατο παρελθον, μα πιστεψε με οταν σου λεω πως μεσα απο το δικο μου πρισμα, ολα φαινονται τοσο διαυγη και ξεκαθαρα!


Μου ειναι λοιπον ολοφανερο μικρη μου, οτι εχεις αρχισει να εμφανιζεις τα σημαδια της παντελους ελλειψης καθοδηγησης απο εμενα, κι ολη μου αυτη η αποχη μου απο τη ζωη σου, σε καθιστα απολυτως αποπροσανατολισμενη απο τις πρωταρχικες κατευθυντηριες γραμμες που σου ενεπνευσα, απο τις πρωτες κιολας στιγμες της συλληψης της ιδεας σου, πολλω δε μαλλον της οριστικης κι αμετακλητης δημιουργιας σου!

Αρχικα πρεπει να δεχτεις ως μη αναστρεψιμη αληθεια, οτι εισαι πλασμενη απο εμενα για εμενα! Οσο κι σε ξενιζει μια τετοια φαινομενικα επηρμενη δηλωση, ειναι γεγονος οτι οταν σμιλευα το καλλιγραμμο (κατ' εμε) κορμι σου ειχα κατα νου το δικο μου θηλυκο ιδεωδες, ικανο να συμπληρωσει και να εκπληρωσει τις δικες μου αναγκες και προσδοκιες!

Τα χειλη σου σχεδιαστηκαν να ειναι απολυτως συμβατα με τα δικα μου (κι εχω φωτογραφικα ντοκουμεντα που μπορουν να το αποδειξουν), τα στηθη σου να ειναι λες και βγηκαν μολις απο το εκμαγειο της καθε μου παλαμης κι η αξεπεραστη πυγή σου, το απολυτο προτυπο που θα συμβουλευα τον Botticelli, οταν και εαν σε καποιο παραλληλο συμπαν συναντιομασταν και με ρωτουσε πως να ξαναζωγραφισει, με σκοπο να ρετουσαρει, την Αναδυομενη του Αφροδιτη!


Επισης θα ηταν ανοητο απο μερους μου να μην αναφερθω και στις αρχες τις οποιες σου υπεδειξα ως πρωταρχικες και θεμελιωδεις, καθως και τα ψυχικα προτερηματα που σε συμβουλευσα να υιοθετησεις! Ολη αυτη η ευγενεια κι η ανωτερωτητα που σε διακρινει, σπανια σε κοπελες της ηλικιας σου, ειναι καλα κρυμμενες ακομη και σε αδιοσρατες κινησεις σου απο το αδιαφορο πληθος, και μονο ατομα αναλογου επιπεδου μπορουν να εντοπισουν ακομη και σε απλες καθημερινες σου συνηθειες!


Αυτοι ειναι καποιοι απο τους λογους για τους οποιους σε συμβουλευσα ουκ ολιγες φορες στο παρελθον, και δε θα σταματησω να κανω ισοβιως μικρη μου (και να το πιστεψεις!) να αυξησεις την αυτοπεποιθηση σου! Η ελλειψη της, που πιθανοτατα πηγαζει απο την ελλειψη μου, σε ωθει διαρκως σε λανθασμενες επιλογες, με καταστροφικες για την ψυχικη σου ευημερια! Κοψε πια αυτο τον γορδιο δεσμο, που σε κρατα αιχμαλωτη του παρελθοντος σου, με καθε ευκαιρο μαχαιρι η σπαθι που θα βρεις μπροστα σου, και τρεξε προς το λαμπρο σου μελλον! Κι αυτο σου το μελλον (να το βαλεις καλα στο μυαλο σου, μιας κι αρνουμαι να το κανω εγω χρησιμοποιωντας καθε χειραγωγικο τρικ που γνωριζω) ειναι απολυτως συνδεδεμενο με εμενα!


Ναι με τον μοναδικο σου Πυγμαλιωνα μικρη μου. Αυτον που καθε βραδυ προσεμενες ακομη και πριν με γνωρισεις! Με ολα μου τα σκληρα ελατωματα, που κι εγω ακομη παραδεχομαι οτι ωρες ωρες ειναι απανθρωπα, μα μονο λογο υπαρξης κι εκδηλωσης προς εσε, εχουν να σε τρομαξουν και να σε διωξουν μακρια μου! Κι αυτο δεν ειναι το απωτερο μου κινητρο και το ξερεις πολυ καλα, μα να σε ξαναφερουν ακομη πιο κοντα μου, μα αυτη τη φορα πιο συνειδητα (κι οχι αυθορμητα), πιο εθελουσια (κι οχι καρμικα) και πλεον οριστικα (κι οχι προσωρινα)!

Ο Πυγμαλιωνας σου.


Υ.Γ. Σου στελνω για να ακουσεις ενα τραγουδακι που εψαχνα εξι βδομαδες περιπου για να συνειδητοποιησω οτι ειναι αυτο που τοτε "ενιωσα" οτι θα ταιριαζε με κατι που διαβασα και με "αγγιξε" τοσο απαλα, σα χαδι του οργισμενου Εγκελαδου!



- . - . - . - . -

"Ώσπου ξημέρωνε...ένας καινούριος πόνος ερχόταν να με σώσει από τον παλιό."

Και τότε ήταν που έπεσες στο τζάμι μου.

Ήσουν μια μικρή, τόση δα, γαλάζια σταγόνα

και το γαλάζιο σου αίμα έτρεχε στο παράθυρό μου.

"Πάλι βροχή και πάλι ήλιος.

Ότι και να γείνει τα σημεία της φύσης εκεί.

Ακούραστα να χαρίζουν ζωή.", σκέφτηκα.

Ξανακοίταξα τα δακρυσμένα μάτια σου, μικρή μου σταγόνα,

και σου γύρισα την πλάτη.

Πού να φανταστώ ότι θα γινόσουν

χείμμαρος και ποταμός

και θα με παρασύρεις μαζί σου...

Μέχρι τη θάλασσα με πήγες!

Που να το φανταστώ.

Τα μικρά εκείνα δάκρυά σου

δεν ήταν ικανά να τραβηξουν την προσοχή του τεράστιου "εγώ" μου.

Δεν ήταν ικανά να καθαρίσουν το τζάμι μου,

για να δω ξεκάθαρα ότι

ο καινούριος πόνος που ερχόταν

ήσουν εσύ...

- . - . - . - . -


Μια μέρα δανεική

Μαχαιρίτσας Λαυρέντης

Μουσική/Στίχοι: Rossi Vasco/Δημοπούλου Λίνα


Δεν ήσουν εσύ χθες βράδυ,

Που άκουσα κλειδί στη πόρτα!

Ήταν της σιωπής μια μπλόφα,

Και της μοναξιάς μια πλάνη!


Δεν ήσουν εσύ κι απόψε,

Μόνο μια βροχή ποτάμι!

Απ' τα μάτια να γλιστράει στο τζάμι,

Δε σ' έχω να πιαστώ, σε χάνω, θα χαθώ ! ! !


Με την αστραπή στον ώμο,

Παίρνω της βροχής το δρόμο!

Ψάχνω να σε βρω με τρόμο,

Στης νύχτας το βυθό στης πόλης τον χαμό!


Σ' είδα μια στιγμή να τρέχεις,

Άπιαστη σκιά με ξέπλεκα μαλλιά!

Ράγισ' η καρδιά και σπάει μια θάλασσα γυαλί!

Στο βήμα σου κυλά δεν είσαι πουθενά!



Δεν ήσουν εσύ χθες βράδυ,

Που άκουσα κλειδί στη πόρτα!

Ήταν της σιωπής μια μπλόφα,

Και της μοναξιάς μια πλάνη!


Ου...ου ου............

Ου...ου ου............


Δώσ' μου δανεική μια μέρα ! ! !

Όλη μου η ζωή μια μέρα ! ! !

Να 'σαι πάλι εδώ μονάχα μια μέρα να 'σαι εδώ ! ! !

Όλη μου η ζωή μια μέρα δανεική ! ! !


Ου..(Δώσ' μου δανεική μια μέρα)...

Ου..(Όλη μου η ζωή μια μέρα)...




Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!




boomp3.com

21/3/08

Θυμέλη


Μικρη μου Γαλατεια,

Σημερα θα ξεκινησω την επιστολογραφια μας, διχως ειλικρινα να ξερω τι εχω σκοπο να σου γραψω! Εχω τοσο αντιφατικα θεματα για τα οποια θα ηθελα να σου μιλησω , καθιστωντας αδυνατη την ιεραρχηση των θεματων! Ετσι αποφασισα να σου περιγραψω ενα μερος οπου ειμαι απολυτως σιγουρος οτι θα σε μαγευε! Προσφατως λοιπον πηγα για ενα διημερο στην ορεινη Αρκαδια και ειδικοτερα στην ιστορικη Στεμνιτσα, οπου εχει το προνομιο να ειναι η πρωτη πρωτευουσα του νεοσυσταθεντος συγχρονου Ελληνικου κρατους (για λιγοστες μερες βεβαια).








Ενα χωριο αγνωστο για αρκετους και δη σε οσους διαμενουν μακρια απο την Πελοπονησο, που συνετελεσε σημαντικο ρολο στην επανασταση του 1821 (μιας και πλησιαζει η επετειος της εθνικης μας παλιγεννεσιας) με αρκετους ηρωες αναγεγραμμενους στο ηρωο που υπαρχει στο ψηλοτερο του σημειο.




Η οδικη προσβαση ειναι διπλη, ειτε απο βορρα μεσω Τριπολεως, ειτε μεσω Μεγαλοπολης αν αποφασισεις να το προσεγγισεις απο το νοτο, με ενα "φιδισιο" και συνεχως ανηφορικο δρομο, μεσα στην απολυτη μοναξια που σου προσδιδουν τα κεντρικα ορη της Πελοπονησου, που ειμαι σιγουρος οτι αν συνταξιδευαμε θα σου εδιναν την απατηλη εντυπωση οτι θα ειμαστε οι μονοι ανθρωποι επι της γης!





Στο δρομο συναντησα και αυτη την ανθισμενη αμυγδαλια, που δε θα μπορουσε να μη μου φερει στο μυαλο και τους λατρεμενους μου στιχους "Μες στο χειμωνα εγω γεννιεμαι, και σαν τη μυγδαλια γελιεμαι" που τραγουδαει ο Μανωλης Λιδακης.






Φτανοντας στην κεντρικη πλατεια του χωριου θα δεις το καμπαναριο, οπου αναγραφει και το υψομετρο του χωριο (1080 μετρα) το οποιο βρισκεται αντικρυστα απο την πανεμορφη εκκλησια του, η οποια ειναι ακομη πιο γοητευτικη και επιβλητικη στο εσωτερικο της, μα σεβομενος το χωρο δε φωτογραφισα, παροτι θα ηθελα πολυ να σου δειξω το πολυποικιλτο ξυλινο τεμπλο της!





Εκει λοιπον καθησα στο παγκακι στο προαυλιο τηςεκκλησιας και συνειδητοποιησα ποσο πολυ θα σου αρεσε αυτη η μικρη πλατεια, κι ειμαι απολυτως σιγουρος πως θα μπορουσες να καθεσαι στο πλευρο μου με τις ωρες και να μου μιλας για οσα σε απασχολουν, απο τα φαντασματα του παρελθοντος μεχρι τις φοβιες του μελλοντος! τοτε εγω θα ξεχνουσα τον φλυαρο μου χαρακτηρα, κι οσα θα ηθελα να μοιραστω μαζι σου, μονο κα μονο για να σου προσφερω την αμεριστη προσοχη μου.




Εκει ακριβως μικρη μου διατηρουν τον πιο "ζεστο" ξενωνα δυο εκπληκτικοι ανθρωποι, που υπηρξαν τυχεροι να τρεξουν καποια στιγμη οι δρομοι της ζωης τους χιαστι, ο ευγενικος Τακης κι η χαμογελαστη Κατερινα. Ο ξενωνας αυτος αυτος λεγεται Θυμελη (www.thymeli.gr) οπου συμφωνα με τις γνωσεις μου απο το σχολειο (ναι, ναι ξερω το χιουμορ σου πια μικρη μου και ειμαι σιγουρος οτι αν ησουνα κοντα μου θα ρωτουσες "Ποιο σχολειο;... το κρυφο;;;") ηταν ο βωμος στο κεντρο της ορχηστρας των αρχαιων ελληνικων θεατρων.





Τα παιδια λοιπον με φιλοξενησαν στο δωματιο του Βραχου. Και συνειδητα γραφω "φιλοξενησαν" μιας και ο ξενωνας τους αποτελειται απο μολις 3 δωματια και η σπανια ευγενια της ψυχης τους σιγουρα θα κανει καθε περαστικο να αισθανθει σαν στο σπιτι τους! Το συγκεκριμενο λοιπον δωματιο βρισκεται στο θεμελιο λιθο ενος παμπαλαιου αρχοντικου, ακριβως κατω απο το καφε οπου μπορεις κανεις να φαει γευστικοτατες κρεπες και βαφλες η αν ειναι πιο μερακλης να πιει το τσιπουρο του διπλα στο "αθανατο" τζακι με ενα πιατο μεζεδακια οπου θα επιμεληθει προσωπικα ο ακτινολογος (!) Τακης.





Ειμαι σιγουρος μικρη μου οτι σε αυτο το υπογειο κρυσφυγετο, θα ενιωθες πιο ελευθερη κι απο πουλι στον ουρανο, κι ως εκ τουτου ανετη να εισαι ο εαυτος σου, οταν φυσικα καταφερεις να αποδεχτεις αυτο που εισαι και που δεν ειναι τιποτε αλλο απο αυτο που σε επλασα.... το αλλο μου μισο. Επισης ειμαι ακομη πιο σιγουρος πως αν τα παιδια σε γνωριζαν εκεινο το χειμωνιατικο ομιχλωδες λογω του υψομετρου βραδυ, θα κατενθουσιαζονταν απο εσενα, κι ο καθενας τους θα εψαχνε να βρει μια προσωπικη στιγμη για να μου εκφρασει την προσωπικη του αποψη και την κοινη πεποιθηση , πως εισαι η ιδανικη συντροφος για να συμπληρωνει αρμονικα το κενο που χρονια στοιχειωνε την αγκαλια μα και την καρδια μου!

Εσυ απο την αλλη μερια θα μου εξεδηλωνες αργοτερα εμπρακτως γιατι επελεξες εμενα να στεκομαι περηφανος κι ολομοναχος στη θυμελη της δικης σου καρδιας ως αλλος κορυφαιος του χορου ενος Αισχυλικου δραματος, οπου χρονια παιζεται αθελα μας.

Μικρη μου, οπως προανεφερα στην αρχη αυτης της επιστολης, τελικα δεν καταφερα να βαλω σε μια ταξη τις σκεψεις μου και να σου πω ολα οσα με απασχολουν! Ελπιζω ομως να καταφερα τουλαχιστον να σε δελεασω στο να σκεφτεις πολυ πιο σοβαρα την προσκληση μου για ενα διημερο στη Στεμνιτσα, με την αρωγη των φωτογραφιων που τραβηξα μονο για σενα!


Ο Πυγμαλιωνας σου.

Υ.Γ. Προς τους Λαθραναγνωστες των επιστολων μου: Συγχωρεστε με που δεν απαντω αμεσα στα σχολια σας μα εξ'αιτιας διαφορων καταστασεων δεν μου ειναι ευκολο να ειμαι συνεπης τους κανονες ευγενιας που με διακρινουν ως ανθρωπο. θεωρηστε δεδομενο ομως οτι καθημερινα κοιταζω να βρω σχολια σας που ολα με κανουν να επιμενω.






"Τυφλές ελπίδες"

Κότσιρας Γιάννης

Μουσική/Στίχοι: Δουρδουμπάκης Πέτρος



Είσαι εκείνη που έψαχνα,

που χρόνια λαχταρούσα!

Στην αγκαλιά σου θα 'θελα

για πάντοτε να ζούσα!



Με πλημμύρησαν τυφλές ελπίδες,

από κείνη τι στιγμή που μ' είπες,

Πώς θα είμαστε μαζί ! ! !



Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου,

πίστεψα στα λόγια τα δικά σου,

και έπεσα μες τη φωτιά ! ! !



Πόσο επιπόλαια,

φέρθηκα μπροστά σου.

Βιάστηκα να ξεδιπλώσω

όλα τα φύλλα της καρδιάς ! ! !


Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!


boomp3.com

16/3/08

Ασταματητα, αδιαλειπτα, ΑΔΙΑΚΟΠΑ!!!

Μικρη μου Γαλατεια,


Το ξερω οτι σε εχω παραμελησει τον τελευταιο καιρο, μα οι επαγγελματικες μου υποχρεωσεις με κρατουν απασχολημενο, ισως περισσοτερο απο ο,τι θα ηθελα! Το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν εχω σταματησει λεπτο να σε συλλογιζομαι! Κι αυτο δεν πρεπει ποτε να το ξεχνας μικρη μου! Ακομη κι οταν πετω εκει ψηλα στα συννεφα, σε φανταζομαι οπως σου αρμοζει, σαν αγγελακι ασπιλο κι αθωο, να πετας ανεμελο καπου εκει εξω, και πλεον οι φοβοι μου για τις πτησεις ελλατωνονται, μιας και δε θα επαυαν να υπαρχουν, παρα μονο αν (η μαλλον οταν) ταξιδευαμε μαζι με αεροπλανο!




Κι οταν η δευτερη πιο δυσκολη στιγμη μετα την απογειωση, δηλαδη η ωρα της προσγειωσης σιμωνει, τοτε αυθυποβαλλομαι περαν του ανθρωπινως δυνατου, οτι θα με περιμενεις καπου εκει, στην αιθουσα αφιξεων, να με υποδεχτεις με μια ζεστη αγγαλια, γεματη θαλπωρη, για να μου πεις οτι αξιζε ολη την ταλαιπωρια και τον φοβο!




Μα σε αυτη την συγκεκριμενη πτηση αποφασισα να τολμησω να σε αφησω ξοπισω μου. Ειπα πως αξιζει τον κοπο να πεταξω μια φορα χωρις τη συντροφια σου! Ετσι απο πεισμα λοιπον, και περαν απο καθε αναμενομενη απο εμενα αντιδραση, το πηρα αποφαση, μαζεψα καθε εναπομεινασα δοση ανδρειας που μου ειχε απομεινει, και σε αποχαιρετησα στο "Ελευθεριος Βενιζελος" μαζι με καθετι ελληνικο κι αγαπημενο! Μαλιστα πεισμωσα ακομη πιο πολυ, και υψωσα αντικρυ μου "τερατα" και "θερια" ομηρικα, ετσι για να με τρομαξω ακομη περισσοτερο, μπας κι ετσι τα καταφερω καλυτερα να σε απωθησω μακρια μου.

Μα ποιος να μου το λεγε μικρη μου, οτι εκει στο μικρο μα φιλοξενο αεροδρομιο της Τεργεστης, αναμενοντας τις αποσκευες μου στον κυλιομενο ιμαντα, το κουρασμενο απο τη νεφφελοσκεπη διαδρομη βλεμμα μου θα επεφτε επανω σε μια διαφημιστικη φωτεινη πινακιδα. Μια πινακιδα που εμελλε να με ταρακουνησει και να μου επιβαλλει να αναθεωρησω καθε στενομυαλη αντιληψη περι οποιας επαναστασεως και ανεξαρτητοποιησης μου!




Ετσι λοιπον ακομη κι εκει στα μακρινα Ιταλοαυστριακα συνορα, οσο κι αν ηθελα να σε ξεχασω, ηρθε αυτη η ανακοινωση για την παρασταση "La Bella Galatea" στο θεατρο Verdi, να μου υποδειξει αλλα μια φορα ποσο πολυ συνυφασμενες ειναι οι ζωες μας χρονια τωρα, ακομη και περα απο καθε ανθρωπινη αντιληψη του αεναου Χρονου! Μα ακομη κι ο πιο σκεπτικιστης φιλοσοφος δε θα μπορουσε να με πεισει πως αυτο δεν ηταν αλλο ενα ακομη καρμικο σημαδι, σταλμενο απο το υπερτατο μα αγνωστο στους ανθρωπους κεντρο αποστολης μηνυματων. Μηνυματα που μας καθοδηγουν, μα δυσδιακριτα για τους κοντοφθαλμους υπεροπτες!






Ανθρωποι που βλεπουν και θαυμαζουν Βαβελικους Πυργους κι αλλα ομολογουμενως αξιοθαυμαστα επιτευγματα, μα ξεχνουν να κανουν αυτο που πλαστηκαν να κανουν, δηλαδη να κοιτουν προς τα ουρανια σωματα, εις αναζητησιν του δρομου που θα τους υποδειξει η Σεληνη και τ' αστερια για την μονη κι αληθινη πατριδα: την καρδια!


Ο Πυγμαλιωνας σου.


"Αδιάκοπα"

Δεληβοριάς Φοίβος



Θα 'ρθω πάλι, θα 'ρθω πάλι εκεί,

τον ήλιο στη θάλασσα να δούμε μαζί!

Θα 'σαι ίδια, ίδια θα φιλάς

κι η Θεσσαλονίκη σου, θα ανάβει για μας!


Και μες τα χαράματα θα λέμε αγγελάκι μου,

ο ένας τον άλλον αγάπη μου!

Και μες τα σπρωξίματα του κόσμου τα άσκοπα,

εμείς θα κρατιόμαστε αδιάκοπα!


Θα 'ρθω πάλι, θα 'ρθω πάλι εκεί,

να βγούμε στη Σίβηρη, στη Χαλκιδική!

θα 'σαι πάντα, θα 'σαι πάντα εσύ,

στο κύμα ανατρίχιασμα και λάμψη χρυσή!



Και μες τα χαράματα θα λέμε αγγελάκι μου,

ο ένας τον άλλον αγάπη μου!

Και μες τα σπρωξίματα του κόσμου τα άσκοπα,

εμείς θα κρατιόμαστε αδιάκοπα!!!




Πατα το PLAY και δυναμωσε τα ηχεια!!!


boomp3.com

8/3/08

Ενα βιαστικο (και προσωρινο) αντιο...

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ

"ΦΕΥΓΩ"


Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
Στην τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
Η μέρα τούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από κει που ήμουνα ξένος


Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά
Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο
Και να 'ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί στον πρώτο χτύπο

Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά
Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά