Ειναι βασανο ο φιλος που φωναζει εκδρομη. Ειναι προσταγη ομως ο εαυτος σου να κραυγαζει "Φυγη"! Γι'αυτο κι εγω το πηρα αποφαση. Θα αποδρασω απο την αναμενομενη πραγματικοτητα μου, κι απο τα εθελουσια δεσμα του διαδικτυου, και θα φυγω. Θα γεμισω μια βαλιτσα με ρουχα, θα φουλαρω το αμαξι μου, θα γραψω μερικα cd-ακια με νεα και παλια τραγουδια και θα την "κανω".
Πολλες δικαιολογιες κι αφορμες εβρισκα για να συνεχισω να το αναβαλλω. Αναποδιες, αδιαθεσιες, φοβιες μα πανω απο η ατρανταχτη πιστη μου στο καρμα. Ενα καρμα που καμποσες φορες με εχει "ψυλλιασει" οτι δεν ανηκω εδω. Το ΠΟΥ ανηκω ειναι ενα αλλο θεμα! Παντως Μαης ηταν και περσυ, εκει γυρω στις 15, οπου ανεβηκα στην Πατρα για ενα τριημερο και βρεθηκα να μενω κανα εξαμηνο για δουλεια. Κι ολα παλι απο την αρχη. Να βρω σπιτι, να βρω παρεες (δοξα τω θεο 2 -3 φιλους τους εχω ακομη εκει απο τα φοιτητικα χρονια), να βρω νεα "ξορκια" για τα φαντασματα του παρελθοντος!
Να 'μαι παλι λοιπον αντιμετωπος με την μεγαλυτερη επιθυμια και συναμα φοβια μου: να βρεθω στα πιο γνωριμα μου λημερια! Αλλα δε θα αφησω τιποτα αυτη τη φορα να με δειλιασει! Μακαρι να ειχα κι ενα ζευγαρι κοκκινα γυαλια για να βλεπω ακομη πιο θερμα τα χρωματα του αυριανου πρωινου. Του πρωινου που ισως αλλαξει το αμεσο μου μελλον. Κι αν οχι, who cares; Μου αρκει αυτη η αισθηση ελευθεριας, που νιωθει καθε βαρυποινιτης δραπετης τα πρωτα λεπτα αφοτου εχει πηδηξει το φραχτη της φυλακης. Λες κι ο αερας στο προαυλιο ειναι διαφορετικος απο αυτον ακριβως απ'εξω!
Γι'υτο συγχωρα με μικρη μου που δε θα ειμαι και τοσο πιστος στην επικοινωνια μας. Υποσχομαι να γυρισω ανανεωμενος, γεματος εικονες και ηχους να σου περιγραψω κι ιστοριες να σου αφηγηθω!
Ο Πυγμαλιωνας σου...
Πολλες δικαιολογιες κι αφορμες εβρισκα για να συνεχισω να το αναβαλλω. Αναποδιες, αδιαθεσιες, φοβιες μα πανω απο η ατρανταχτη πιστη μου στο καρμα. Ενα καρμα που καμποσες φορες με εχει "ψυλλιασει" οτι δεν ανηκω εδω. Το ΠΟΥ ανηκω ειναι ενα αλλο θεμα! Παντως Μαης ηταν και περσυ, εκει γυρω στις 15, οπου ανεβηκα στην Πατρα για ενα τριημερο και βρεθηκα να μενω κανα εξαμηνο για δουλεια. Κι ολα παλι απο την αρχη. Να βρω σπιτι, να βρω παρεες (δοξα τω θεο 2 -3 φιλους τους εχω ακομη εκει απο τα φοιτητικα χρονια), να βρω νεα "ξορκια" για τα φαντασματα του παρελθοντος!
Να 'μαι παλι λοιπον αντιμετωπος με την μεγαλυτερη επιθυμια και συναμα φοβια μου: να βρεθω στα πιο γνωριμα μου λημερια! Αλλα δε θα αφησω τιποτα αυτη τη φορα να με δειλιασει! Μακαρι να ειχα κι ενα ζευγαρι κοκκινα γυαλια για να βλεπω ακομη πιο θερμα τα χρωματα του αυριανου πρωινου. Του πρωινου που ισως αλλαξει το αμεσο μου μελλον. Κι αν οχι, who cares; Μου αρκει αυτη η αισθηση ελευθεριας, που νιωθει καθε βαρυποινιτης δραπετης τα πρωτα λεπτα αφοτου εχει πηδηξει το φραχτη της φυλακης. Λες κι ο αερας στο προαυλιο ειναι διαφορετικος απο αυτον ακριβως απ'εξω!
Γι'υτο συγχωρα με μικρη μου που δε θα ειμαι και τοσο πιστος στην επικοινωνια μας. Υποσχομαι να γυρισω ανανεωμενος, γεματος εικονες και ηχους να σου περιγραψω κι ιστοριες να σου αφηγηθω!
Ο Πυγμαλιωνας σου...
1 σχόλιο:
Μην γυρίσεις
Δημοσίευση σχολίου