Στην υγεια μας ρε παιδια!

Μικρη μου Γαλατεια,

Τις προαλλες βλεποντας μια εκπομπη του Σπυρου Παπαδοπουλου, και συγκεκριμενα το "Στην υγεια μας", θυμηθηκα οταν μια βραδυα μου δηλωσες εκπληκτη απο αυτα συμβαινουν στη συγχρονη Ελλαδα κια αντανακλωνται προβαλλομενα στην τηλεοραση της. Που δηλαδη κοριτσακια δεχονται, πιθανοτατα και αμισθι, για τα 15 %&*#μενα λεπτα της διασημοτητας τους, να χορευουν ως αλλους Σαλωμες, διχως ομως ουτε ενα πεπλο για να πεταξουν απο πανω τους!

Προθυμα λοιπον λικνιζουν τα καλλιγραμμα κορμια τους μπροστα στις αδηφαγες καμερες ενος διεστραμμενου τηλε-σκηνοθετη, που με το προσχημα της καλυψης μιας χαρουμενης "παρεας" που διασκεδαζει χορευοντας και τραγουδωντας, "ζουμαρει" χυδαια κι αδιακριτα εκει που ουτε και ενας συναδελφος σου σε ενα σοφτ πορνο θα τολμουσε!



Και αυτος καλα κανει τη "δουλεια" του σε τελικη αναλυση (αν και σε αυτο ακομη διαφωνουσες καθετα κι αναρρωτιοσουν μεγαλοφωνως για την καταντια της συγχρονης Ελλαδας και των πολιτων της). Το δικο μου ερωτημα εγκειται στο οικογενειακο και πολιτισμικο background αυτων των κοριτσιων που δεν εχουν καν την προφαση της επαγγελματικης τους ιδιοτητας ως μοντελα!

Ομως αυτα ειναι τα αποτελεσματα της χαλαρωσης των παντων μετα απο περιπου 20 χρονια ιδιωτικης τηλεορασης και των νεων ηθων που επεβαλλε αργα και αποτελεσματικα! Μετα απο τοοοσα reality και talent shows , trash tv και καλλιστεια, καθε κοριτσακι (και αγορακι γιατι οχι;) ονειρευεται να γινει γνωστη πασει θυσια! Και φυσικα οι πανελληνιες και μια ακαδημαικη καριερα δεν ειναι μια απο αυτες!




Ετσι λοιπον και παρουσιαστες με υπερ-προβεβεβλημμενο απο τους ιδιους, το πνευματικο τους υποβαθρο, υποκυπτουν σε αυτη τη μεθοδο ριχνοντας στην μηχανη του κιμα, εφηβικα κορμια και μυαλα, μιας και ενισχυουν με αυτον τον τροπο την καθεστηκυια ταξη πραγματων, και επιβραβευουν αναλογες τακτικες! Προσφερουν στα ξελιγωμενα ματια των καλεσμενων (και των μυριαδων τηλεθεατων) αφθονη δοση κεκαλυμμενου σεξ, που απο καιρο εχουν ξεχασει, με την δικαιολογια του περιρρεοντος κεφιου!

Ειχες δικιο λοιπον μικρη μου Γαλατεια οταν απορουσες πως μπορω και ζω σ'αυτη τη χωρα! Μα τι να σου ελεγα και τι να καταλαβαινες; Ας ειναι καλα λοιπον το διαδικτυο και οι επιλογες που μου δινει! Η μουσικη που θελω να ακουσω, οι ταινιες και τα σηριαλ που θα διαλεξω εγω να δω, οι πληροφοριες που ευκολα θα συλλεξω, οι γνωμες που με προσοχη θα ενστερνιστω... Κι η τηλεοραση μου μενει να σκονιζεται, εδω και μηνες πια! Και το αποσπασμα αυτο απο το δικτυο το κατεβασα, γιατι περιεγραφε γλαφυρα τις εκφρασεις του φιλοθεαμονος κοινου, που ασυστολα εξεφραζε βοερα! (μα σκοπιμα δε σου παρεθεσα στιγμιοτυπο, ουτε και τα προσωπα των κοριτσιων)

Φτου μας λοιπον! (να μη ματιαστουμε)

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Μνημειο...

Μικρη μου Γαλατεια,

Η μνημη μου ειναι ο καλυτερος μου φιλος! Η καλυτερα ηταν! Γιατι ολοενα και πιο συχνα διαπιστωνω πως δε με βοηθα πλεον να ανασυρω απο τα καταστιχα της, οσα με κοπο οι αισθησεις μου μοχθησαν να περισυλλεξουν απο ολα οσα σε απαρτιζουν και σε κανουν τοσο μα τοσο μοναδικη.

Ετσι μετα μεγαλης μου απογοητευσης, και υστερα απο ιδιαιτερη προσπαθεια, οφειλω να σου ομολογησω πως τα μονα που θυμαμαι πια ειναι:

Η οραση μου δε θελει να ξεχασει το βαδισμα σου! Αυτη την επιτομη του γυναικειου βηματισμου που ειχες αναγει σε απλη και καθημερινη συνηθεια. Αυτη τη γατισια περπατησια που ακομη και καποια super models θα ηθελαν να μπορουν να μιμουνται αβιαστα.

Η παιδιοθεν "λαβωμενη" μου οσφρηση αρνειται πεισματικα να λησμονησει το αρωμα σου. Αυτο το αρωμα, που για κακη μου τυχη υπηρξε αγαπημενη επιλογη διαφορων μετεπειτα συντροφων μου, κανοντας με να επιστρατευω καθε μακιαβελικη μου ικανοτητα πειθους και χειραγωγησης να τις κανω να το απαρνηθουν.

Η αφη μου λες κι ηταν χτες, ακομη ωρες - ωρες αναπολει τη μεταξενια υφη του εσωτερικου των μηρων σου και την αισθηση της στα ακροδακτυλα μου. Τοσο ερεθιστικη μα ακομη περισσοτερο εθιστικη!

Η ακοη μου ακομη ορκιζεται πως το μονο που ξεπερασε ποτε το θορυβο της πολης και τη βαβουρα της φλυαριας των αγνωστων ηταν οι ψιθυροι σου στο αυτι μου. Αυτα τα διστακτικα μικρα βογγητα σου κι η βαρια κι αργοσυρτη ανασα σου, που ελεγαν περισσοτερα απο οσα τα χειλη σου με λογια αφηναν να διαρευσουν.

Τελος η πολυτιμοτερη απο ολες μου τις αισθησεις, η γευση, δυστυχως μου εδωσε το φιλι του Ιουδα, τη μονη φορα που περιμενα να μεγαλουργησει. Ουτε των χειλιων σου τη γλυκα, ουτε του ιδρωτα σου την αλμυρα, ουτε, ουτε, ουτε... Το μονο που τολμησε να ψελλισει τρομαγμενη οταν της τα "εψελνα" ηταν πως η δικη της αισθηση της αφης αδυνατει να λησμονησει το παθιασμενο αργεντινικο τανγκο που χορευε "σωμα με σωμα" με τη δικη σου.

Επιλογο δεν μπορω να διαλεξω μικρη μου Γαλατεια και να με συγχωρεσεις γιαυτο. Μα αδυνατω να συγκεντρωσω το μυαλο μου οταν στο προσκηνιο του πια, δινεις παρασταση με συμπρωταγωνιστες τις πεντε μου αισθησεις. Ας απολαυσω λοιπον ενα εργο που κι εγω δε θυμαμαι απο ποτε εχω να δω...

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Θελω ενα σωμα ασπιλο!

Μικρη μου Γαλατεια,

Εχω αρχισει να πεφτω σε αντιφασεις! Αντιφασεις ζωτικης σημασιας, μιας και εχουν να κανουν με τις θεμελιωδεις αρχες που χρονια τωρα εχω αποφασισει οτι θα καθοδηγουν καθε βημα της ζωης μου. Κι ολα εχουν να κανουν με την αεναη συγκρουση του πνευματος με το σωμα! Την αυλη με την υλικη μου υποσταση!

Δεν ξεχνω πως παντα σε κουραζαν οι αοριστοι προλογοι μου γιαυτο θα τους παρακαμψω χωρις δευτερη σκεψη, για να σου πω το εξης: Θελω ενα σωμα ασπιλο απο το μενος του χρονου! Και ξερω πως για να με συνεφερεις στα συγκαλα μου, θα μου υπενθυμισεις χαιρεκακα, ως αλλος ληξιαρχος, την ημερομηνια γεννησης μου, μα αδυνατω να πιστεψω πως ενα τετοιο επιχειρημα θα με νουθετισει!

Χτες το βραδυ λοιπον, με μισανοιχτη την κερκοπορτα της σοβαροφανους μου αμυνας απο το αλκοολ και την διασπαρτη νυχτερινη ευθυμια, μια αιθερια και εμφανως νεοτατη Νυμφη εισεβαλλε στα βαλτωμενα νερα του θυμικου μου και με αποσυντονισε! Μια καλλιπυγος κορασιδα που το σμιλεμενο της κορμι "εφτυνε" καταμουτρα τον Νευτωνα και καθε τεκμηριωμενη θεωρια που διατυπωθηκε ποτε περι υπαρξεως της βαρυτητας και των αμειλικτων συνεπειων της!




Μια αψεγαδιαστη υπαρξη, που κι η "φαινομενικη" της τελειοτητα δεν ηταν ικανη να με κανει να υποψιαστω την αυταποδεικτη συμπαντικη αληθεια περι ανυπαρξιας της τελειοτητας! Ακομη κι η ασταματητη ενασχοληση της με τη διατηρηση της αψογης της εικονας πασει θυσια, με την συνεχη της ανησυχια για την συνοχη της κομμης της η την στιλπνοτητα των χειλιων της, δεν καταφερε να με κανει να ανακτησω την προ πολλου αγνουμενη ωριμοτητα μου!

Και καπου εδω αρχιζει το προβλημα... Η αναγκαστικη επιλογη μεταξυ εκ διαμετρου αντιθετων επιλογων! Νεοτητα εναντιον πειρας, σωματικη ελξη εναντιον πνευματικης γοητειας, ατρωτου κορμιου εναντιον σφυρηλατημενου νου. Κι η ζυγαρια δεν καταφερε να καταληξει σε ετυμηγορια, αποφασιζοντας εν τελει που θα γυρει! Γιατι ξεχασα να σου αναφερω πως για κακη (η για καλη) μου τυχη συνοδευομουν απο το αντιπαλο δεος καθε τετοιου αδιαμφισβητητου πειρασμου: μια ΓΥΝΑΙΚΑ!

Μια γυναικα που πληρουσε καθε προυποθεση για να φερει επαξια αυτο τον τιτλο τιμης! Που καθε χρονος που ειχε ζησει ηταν ενα ακομη εφοδιο της στον αγωνα εναντια καθε νεοτερης ανταγωνιστριας της και καθε υποψια μελλοντικης ρυτιδας ενα ακομη βελος στη φαρετρα της! Κι ετσι η εσωτερικη διαμαχη για το πιο απο τα αντιπαλα στρατοπεδα θα κερδιζε, αν οχι θριαμβευτικα τουλαχιστον επαξια την προσοχη μου κορυφωνοταν βασανιστικα.

Ευτυχως ποτε δεν τεθηκε αληθινα ενα τετοιο διλλημα αφου η μια ηταν φιλη κι αλλη μια εντελως αγνωστη και στιγμιαια "γνωριμια". Παρολα αυτα η συνειδητοποιηση της αδυναμιας μου να παρω αμεσα και σθεναρα μια τετοια αποφαση ακομη και σημερα, με εκανε να χασω τον υπνο μου και να κερδισω μερικες ακομη αμφιβολιες για τις οποιες αποφασεις εχω παρει στο παρελθον σε αναλογα σταυροδρομια της ζωης μου... κι οσες μελλουν να ερθουν ακομη!

Ο Πυγμαλιωνας σου...

"Αγνοούνται" οι "Ήρωες" της "Απόδρασης" απο τα τείχη της "Ιεριχούς"

Μικρη μου Γαλατεια,

Σου γραφω γιατι ειμαι πολυ εκνευρισμενος με την τακτικη των τηλεοπτικων καναλιων και των studios που παραγουν καποιες απο τις δημοφιλεστερες τηλεοπτικες εκπομπες που προβαλλονται παγκοσμιως. Η τακτικη αυτη επιτασσει τη μεγιστη εμπορικη αξιοποιηση των "προιοντων" τους, αφου ως τετοια τα αντιμετωπιζουν. Κια ισως καθολου αδικα, μιας και ο χορος των δισεκατομυριων που στηθηκων γυρω τους καλα κρατει!

Τα "προιοντα" λοιπον αυτα δε στηριζονται πλεον στη συγγραφικη και σκηνοθετικη εμπνευση των παραγωγων τους. Πολλω δε μαλλον στην υποκριτικη συμολη των ηθοποιων που απαρτιζουν τα casts τους! Αλλα στις επιχειρηματικες αποφασεις που λαμβανονται σε στρογγυλες τραπεζες απο "χαρτογιακαδες" αποφοιτους οικονομικων σχολων του Harvard. Οι κυριοι λοιπον αυτοι αποφασιζουν την τυχη της καθε τηλεοπτικης σειρας πολυ πριν ακομη βγει "στον αερα" βασιζομενοι σε "πιλοτους" και σε αναλυσεις ερευνων αναλογα με το δημογραφικο κοινο που απευθυνονται.

Και για να γινω πιο συγγεκριμενος, ξεκιναω με το πιο ακραιο παραδειγμα απο οσα θα σου παραθεσω, του πασιγωστου "Lost". Μολις πριν απο κανα δυο μερες διαβασα σε ανακοινωση του καναλιου που το προβαλει στην Αμερικη κι εχει τα δικαιωματα διανομης παγκωσμιως, πως οι κυριοι αυτοι μετα "ωριμου σκεψεως", απεφανθησαν πως το καλυτερο για αυτους και τους off-shore τραπεζικους λογαριασμους τους, ειναι να επιμηκυνουν τη σειρα για τα επομενα 3 χρονια! Δε λεω, καλο ειναι το γεγονος πως εχουν ηδη απφασισει για την πλοκη της υπολοιπης σειρας μα οχι και να "σπασουν" τα υπολοιπομενα 48 επεισοδια σε 3 τηλεοπτικες σεζον! Ετσι λοιπον, αποφασισαν να προβαλλουν 16 επεισοδια τη χρονια, μεχρι το 2010 απο το Φεβρουαριο μεχρι τον Μαιο. Τωρα εγω κι ολοι οσοι εχουμε αντεξει ηδη τρια χρονια, θα πρεπει να περιμενουμε μεχρι το Φεβρουαριο του 2008 για ενα νεο επεισοδιο! Ζησε Μαυρε μου, να φας το Μαη τριφυλλι...

Το Prison Break απο την αλλη θα μας κανει να περιμενουμε αλλη μια χρονια να μαθουμε την τυχη του πολυμηχανου Σκοφιλντ που μπηκε στη φυλακη να απελευθερωσει τον αδικα καταδικασμενο σε θανατο αδερφο του. Η σειρα ηταν να προγραμματισμενο να διαρκεσει δυο τηλεοπτικες σεζον μα στο τελευταιο επισοδιο αυτης καταλαβαινουμε πως οι συγγραφεις υπεκυψαν στις πιεσεις των αχορταγων παραγωγων στο διαχρονικοτατο και πειστικατατο επιχειρημα "Ειναι πολλα τα λεφτα Αρη!"

Το "Heroes" ειναι ενα ακομη παραδειγμα της πλεονεξιας τους, μιας και αναπαντεχη τηλεοπτικη του αποδοχη και συνεπως εμπορικη επιτυχια, οδηγησε στην παραταση του κατα 4 ακομη χρονια, οπως φημολογειται απο καλα πληροφορημενα sites! Μα κυριοι δεν καταλαβαινεται οτι ετσι ευνουχιζεται καθε δημιουργικη γονιμοτητα και συγγραφικη ευελιξια; Οταν καποιος ξεκινα να παρακολουθει ενα νεο σηριαλ καταλαβαινει οταν στη μεση της σεζον, οι σεναριογραφοι του "πηραν γραμμη" να "ξεχειλωσουν" το στορυ πασει θυσια, μιας και αυτο αρχιζει να "κανει κοιλια", πασχιζοντας να μεινει κατι απο την εμπνευση του και για το μελλον!

Δυστυχως, θυμα αυτης της ακορεστης τακτικης επεσε το πολλα υποσχομενο "Jericho", μιας και η ζηλοφθονη διαθεση τους να ακολουθησει τα βηματα αλλων πολυετων εκπομπων, το εκαναν στη μεση της χρονιας να χανει εμφανως τον αρχικο προσανατολισμο του, με αμεση συνεπεια την πτωση της τηλεθεασης. Αυτο οδηγησε σε προστριβες και εν τελει σε οριστικη ματαιωση ενος (ημιτελους πλεον) σηριαλ, που αν ειχε αρκεστει να ξετυλιξει την ιστορια που ειχαν κατα νου οι δημιουργοι του μεσα στα χρονικα περιθωρια μιας σεζον, σιγουρα θα ειχε αφησει το στιγμα του, ενω τωρα αφηνει εμενα και πολλους ακομη θελω να πιστευω, να αναρωτιεμαι ποιος τους εχει εξουσιοδοτησει να πειραματιζονται οσα εμαθαν στα θρανια ενος κολεγιου οικονομικων στην "πλατη" μου!

Περιμενω εναγωνιως την αποψη σου!

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Der Himmel über Berlin

Μικρη μου Γαλατεια,

Ο μοναδικος λογος που ισως καποτε να μετανιωσα που ουτε για μια στιγμη δεν μου περασε απο το μυαλο εστω και η ιδεα να μαθω Γερμανικα, ειναι αυτο το ποιημα απο την ταινια "Τα Φτερα του Ερωτα" του Wim Wenders. Με συνεπηρε, οταν για πρωτη φορα ειδα την ταινια, σε τετοιο βαθμο, που θα ηθελα πολυ να μπορω να το κατανοησω στη γλωσσα στην οποια γραφτηκε και να το αφομοιωσω σε ολο του το μεγαλειο!

Εδω βεβαια στο παραθετω στην αγγλικη του μεταφραση, μα αν μου κρυβεις ασσους στο μανικι σου, και μπορεις να το κατανοησεις στην αρχικη μορφη του, απλα ζητησε το μου και θα στο στειλω με email.

Song of Childhood

By Peter Handke

When the child was a child
It walked with its arms swinging,
wanted the brook to be a river,
the river to be a torrent,
and this puddle to be the sea.

When the child was a child,
it didn’t know that it was a child,
everything was soulful,
and all souls were one.

When the child was a child,
it had no opinion about anything,
had no habits,
it often sat cross-legged,
took off running,
had a cowlick in its hair,
and made no faces when photographed.

When the child was a child,
It was the time for these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Is life under the sun not just a dream?
Is what I see and hear and smell
not just an illusion of a world before the world?
Given the facts of evil and people.
does evil really exist?
How can it be that I, who I am,
didn’t exist before I came to be,
and that, someday, I, who I am,
will no longer be who I am?

When the child was a child,
It choked on spinach, on peas, on rice pudding,
and on steamed cauliflower,
and eats all of those now, and not just because it has to.

When the child was a child,
it awoke once in a strange bed,
and now does so again and again.
Many people, then, seemed beautiful,
and now only a few do, by sheer luck.

It had visualized a clear image of Paradise,
and now can at most guess,
could not conceive of nothingness,
and shudders today at the thought.

When the child was a child,
It played with enthusiasm,
and, now, has just as much excitement as then,
but only when it concerns its work.

When the child was a child,
It was enough for it to eat an apple, … bread,
And so it is even now.

When the child was a child,
Berries filled its hand as only berries do,
and do even now,
Fresh walnuts made its tongue raw,
and do even now,
it had, on every mountaintop,
the longing for a higher mountain yet,
and in every city,
the longing for an even greater city,
and that is still so,
It reached for cherries in topmost branches of trees
with an elation it still has today,
has a shyness in front of strangers,
and has that even now.
It awaited the first snow,
And waits that way even now.

When the child was a child,
It threw a stick like a lance against a tree,
And it quivers there still today.

Ο Πυγμαλιωνας σου...

"Τσιγαρο εγω στο στομα μου δεν εβαλα ουτε ενα" ( ; )

Μικρη μου Γαλατεια,

Δυο χρονια! Εφτακοσιες τριαντα μερες που αλλες ευκολα κι αλλες μαρτυρικα πασχιζω να μην αναψω ενα τσιγαρακι! Δε θα θυμομουν αυτη την επετειο αν δεν ηταν αυτο το τραγουδι του Ξυδακη με την Ελευθερια Αρβανιτακη που μετα απο χρονια ετυχε να ακουσω τα ξημερωματα στο ραδιο.

Αν και για να ειμαι ειλικρινης στην αρχη που τα πραγματα ηταν πιο ζορικα ειχα υποκυψει στην προσφορα που μου ειχες κανει ενα βραδυ. Κι οχι οποιοδηποτε βραδυ! Ηταν η πανσεληνος του Αυγουστου του 2005 θυμαμαι καθαρα...

Μετα απο γελια και δακρυα...
Μετα απο φιλια και χαστουκια...
Μετα απο αληθειες και ψεμματα...

Μετα απο 3μησι χρονια απουσιας...
Μετα απο προσκλησεις και προκλησεις...
Μετα απο φωτογραφιες, ιστοριες και μυθιστοριες...
Μετα απο ενα μπουκαλι μαυροδαφνη και μια γλυκια Σαμο...
Μετα απο ενα βραδυ στην βεραντα ενος σπιτιου στην μεση του πουθενα...

Κανεις μια κι ετσι σιωπηλα μου δινεις ενα τσιγαρο. Κι ακομη πιο σιωπηλα το παιρνω και διχως δευτερη σκεψη το αναβω! Και παρολιγο να τα τιναξω ολα στον αερα! Μα με σενα παντα ετσι ητανε! Αρκει να μου το ζητουσες! Μα δεν το εκανες ποτε. Και μου' χει μεινει το παραπονο... το γαμωτο!

Μα σε αφησα στο σπιτι σου κοντα στα ξημερωματα κι ενω βαδιζες προς την εξωπορτα (Θεε μου, αυτο ειχες κατα νου οταν μου εκοβες το πλευρο για να την πλασεις;) ηξερα πως το ειχα παρει αποφαση και θα τα εκοβα και τα δυο... Και το τσιγαρο κι εσενα! Και δεν ξερω τελικα αν εκανα καλα που καταφερα να κοψω το τσιγαρο κι οχι εσενα!

Ας ειναι...

Ο Πυγμαλιωνας σου...

"Αλλο θα πει Χαλκιδικη μωρο μου..."

Μικρη μου Γαλατεια,

Σου γραφω για να σου διευκρινησω κατι που θα πρεπε να προνοησω να κανω στο τελευταιο μου γραμμα. Αλλο Ελαφονησι κι αλλο Ελαφονησος!

Το Ελαφονησι μονο νησι δεν ειναι! Ειναι κατ' ουσιαν μια αβαθής λιμνοθάλασσα και ισως η πιό απομακρυσμένη παραλία από την πόλη των Χανίων στο νοτιοδυτικό άκρο του νομου. Η Ελαφονησος (http://www.elafonissos.gr) απο την αλλη ειναι ενα μικροσκοπικο νησι στη νοτιοανατολικη Πελοπονησο, απεναντι απο τα Κυθηρα. Περνας με ενα μικρο φερρυ απο τα Βιγκλαφια σε κανα δεκαλεπτο κι αυτο εξ' αιτιας των αβαθων νερων (αφου κατα την αρχαιτητα ηταν ενωμενη με την ηπειρωτικη Ελλαδα και διακρινεται ακομη και απο το δορυφορο), δινοντας σου την εντυπωση οτι ο καπετανιος ηπιε κανα δυο ουζακια παραπανω και βαλθηκε να πλευσει με τη χαρη των υδροβιων... ερπετων.

Εκει σε περιμενει ενα μικρο ομορφο χωριο με το εκκλησακι του χτισμενο σε μια ξερα να σε καλωσοριζει οταν καταφθανεις και να σε ξεπροβοδιζει οταν φευγεις.

Με το που φτανεις το μονο που λαχταρας και οφειλεις να κανεις, ιδιατερα μετα απο ενα κουραστικο ταξιδι απο τις παγκοσμιως γνωστες μανιατικες στροφες, ειναι να οδηγησεις πεντε λεπτα για να φτασεις σε μια απο τις ομορφοτερες παραλιες της Ελλαδας. Προκειται ουσιαστικα για μια μεγαλη παραλια που ειναι φυσικα χωρισμενη στα δυο απο ενα μικρο ακρωτηρι-λοφισκο. Απο τη μια η παραλια του Σιμου κι απ' την αλλη το Σαρακηνικο.

Εκει ακριβως την πρωτη φορα που πηγα το 2003 υπηρχε ενα υπαιθριο μπαρακι οπου δεν ηταν τιποτα αλλο απο μια καντινα με μια καλαμωτη για σκια και πολυ ψιλο διχτυ περιμετρικα να σε προφυλασσει απο τις μικρες σε διαρκεια αλλα τσουχτερες (κυριολεκτικα) ανεμοθυελλες! Ηταν μια οαση δροσιας απο τον καυτο ηλιο, οπου σερβιρε τα απολυτως απαραιτητα ποτα και σνακς, συνοδευομενα απο χαλλλαρη μουσικη. Ε, λοιπον τη δευτερη φορα το 2005 και προς μεγαλη μου εκπληξη η ελληνικη φυλη κι ολα της τα ελλατωματα (μισαλλοδοξια, συμφεροντολογια, φθονος η απλη βλακεια!) ειχε κανει το "θαυμα" της. Το μπαρακι ειχε εξαφανιστει και θα μπορουσα να αντικρουσω καθε δυνατη δικαιολογια (οικολογικη ευαισθησια κ.α.) μα δυστυχως κανεις δε με ειχε ρωτησει!

Ας ειναι ομως! Και μονο η θεα αυτης της πανεμορφης αμμουδιας και των ποικιλοχρωμων νερων ειναι ικανη να με κανει να ξεχασω τα παραπονα και τη γκρινια μου και να προσδοκω να κανει καλο καιρο το επομενο Σαββατοκυριακο. Γι'αυτο ακριβως το λογο τσεκαρω συχνα πυκνα την προγνωση για τα Κυθηρα στο Yahoo! Weather

Μια καλη ιδεα εκτος απο το να μεινεις σε ενα απο τα ενοικιαζομενα δωματια του χωριου ειναι να κανεις κατασκηνωση στο πολυ καλα οργανωμενο και μοναδικο καμπινγκ του νησιου (http://www.simoscamping.gr) που βρισκεται μερικα μονο μετρα απο την ακροθαλασσια. Βεβαια οφειλω να σου ομολογησω πως και τις δυο φορες που πηγα ποτε δεν καταφερα να πεισω τους "γερασμενους" απο χρονια φιλους μου να το τολμησουμε. Αυτη τη φορα ομως ειναι διαφορετικα. Η πλειοψηφια αποφασισε δημοκρατικα (τρεις εναντιον μιας) να απαρνηθουμε την καλοπεραση και τις πολυτελειες ενος δωματιου στου χωριο, για χαρη της υψιστης γοητειας της φυσης.

Τελος να σου πω μικρη μου, πως αν πας στην Ελαφονησο για την κοσμικη της ζωη σιγουρα θα επιστρεψεις απογοητευμενη. Βεβαια εχει αρκετες ταβερνουλες κι εστιατορια κι αφου παντα εμπιστευεσαι τις γαστρονομικες μου συμβουλες να προτιμησεις αυτο του κυριου Γιαννη (Το Λαφονησι λεγεται θαρρω, ακριβως πισω απο το περιπτερο του νησιου) που ειναι το μοναδικο που σερβιρει ψητη γουρνοπουλα, οπως μονο στην Καλαματα μπορεις να βρεις και ν' απολαυσεις. Εχει βεβαια και καποια καφε - μπαρ μα μη φανταστεις τιποτα Αιγαιοπελαγιτικα μεγαλεια. Ομως για ενα τριημερο ειναι ο ιδανικος προορισμος να αποδρασεις και πιστεψε με πως θα περασεις καλα αφου το νησι ειναι γεματο ολο το καλοκαιρι απο συνομηλικους σου, γεματους ζωντανια και διαθεση για κοινωνικοτητα.

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Υ.Γ. Αυτη η επιστολη συνεταχθει "με αφορμη και προς τιμη" του 2Σx2 που διαγει βιον ονειρικον γραφοντας, περιγραφοντας και προδιαγραφοντας "Εν υπνώσει..." οσα πολλοι αλλοι δεν δυνανται να γραψουν ουτε εν εκστασει!

Αποτασσομαι το χειμωνα; Απεταξαμην!

Μικρη μου Γαλατεια,

Αποφασισα να πεταξω τον χειμωνα απο πανω μου! Θα ανοιξω την ντουλαπα μου και θα πεταξω καθε μαυρο, μπλε, καφε και σκουρο ρουχο και θα ξανακρεμασω ολα αυτα τα αγαπημενα μου Τ-shirts στα χρωματα της ιριδος. Θα τα παραθεσω με τη σειρα του ουρανιου τοξου και θα κλεισω σε χαρτοκουτα καθε μουντο, ψυχρο κι εν τελει "αναποδο" πουκαμισο και πουλοβερ!

Αυτη η μανια μου για "αλλαγη εδω και τωρα" (ρε κατι μου θυμιζει εμενα αυτο) ξεκινησε απο τα γραμματα μου προς εσενα μικρη μου. Οπως θα δεις, οταν αρχισεις να τα λαμβανεις, επισκεφτηκα το βιβλιοπωλειο της γειτονιας μου και αγορασα ενα πακετο επιστολοχαρτα τοσο γαλανα οσο και η θαλασσα στην μαγευτικη παραλια του Σιμου στην Ελαφονησου. Φυσικα αυτη την αποχρωση διακρινεις μονο εκει που το κυμα θωπευει παλινδρομικα τον αμμουδερο κολπο. Αφου οσο το ματι ξεμακραινει προς το πελαγο η παλετα του δημιουργου αυτης της εξοχης παραλιας αρχιζει να διαλεγει χρωματα που κλιμακωνονται απο το σκουροπρασινο ρουμπινι στο κυανο των ματιων σου!

Σε αυτη την παραλια λοιπον, που λες και καποιος λυσασμενος ανεμοστροβιλος ξεριζωσε απο το νησι του Σωγιερ, της Κειτ και του Τζακ, και ηρθε με το ζορι και απιθωσε σ'αυτο το μικροσκοπικο νησακι, σκοπευω να περασω το τριημερο του Αγιου Πνευματος.

Ομως ας αρκεστω απλα να σου υποσχεθω πως θα σου περιγραψω με καθε λεπτομερεια τις εντυπωσεις μου απο την τριτη μου επισκεψη στο εξοχο αυτο νησακι και να σε αφησω οσο ακομη δεν εχω παρεκκλινει πολυ απο την αρχικη μου επιθυμια να μοιραστω μαζι σου τη χαρα μου για την ελευση του φλογερου (κατα πως φαινεται) θερους.

Ο Πυγμαλιωνας σου...

"Εσυ καλωδιωσες τη μιζερια σου;"

Μικρη μου Γαλατεια,

Πριν απο χρονια, οταν σπουδαζα (για πρωτη φορα), κι οταν ακομη το ιντερνετ ηταν απλα μια πολλα υποσχομενη νεα μεθοδος επικοινωνιας, θυμαμαι πως ειχα δει ενα αυτοκολητο που πασχιζε να διατυμπανισει το μηνυμα του, στριμωγμενο αναμεσα σε αφισες κομματων για τις φοιτητικες εκλογες και εκδρομων στην Μυκονο για το τριημερο του Αγιου Πνευματος.

Λοιπον αυτο το αυτοκολλητο, που δεν ξερω πως με ταρακουνησε το προφητικο του μηνυμα τοσο ωστε να το θυμαμαι μετα απο καμποσα (ε, μην εισαι κι αδιακριτη) χρονια εγραφε το εξης: "Εσυ καλωδιωσες τη μιζερια σου;" Αυτο το αυτοκολλητο λοιπον ειχε "κολλησει" στη σκεψη μου ολο αυτο το τελευταιο διαστημα που ειχα παραδοθει στην ταχυτατη θαλπωρη της 2 Mbps συνδεσης μου και στην ψευδαισθηση της κοινωνικοτητας και της επαφης.

Λογικο στην αρχη να παρασυρθω και να κατεβαζω μετα μανιας, αδιακριτως και αδιαλειπτως, τα παντα, τοσο που γεμισα τον νεοαποκτηθεντα 250αρη εξωτερικο σκληρο in no time! Αλλα μετα η εμμονη εγινε μονομανια! Η οθονη εγινε αυτο που εβλεπα αποκλειστικα για μερες (ε, οχι κι ετσι ακριβως αλλα καταλαβαινεις τι εννοω) και ο υπολογιστης ηταν το πρωτο πραγμα που "ανοιγα" σχεδον πριν καλα ανοιξω τα ματια μου το πρωι. (εδω δεν υπερβαλλω διολου!)

Γιαυτο κι εγω το πηρα αποφαση. Θα εγγραφω στους Ανωνυμους Διαδικτυοπληκτους και θα κανω το παν να απεξαρτηθω. Κι αν δεν υπαρχουν σκεφτομαι να τους ιδρυσω. Αρκει ολοι εσεις (οσοι κι αν ειστε δεν πειραζει το συνθημα μας θα ειναι το Ειμαστε δυο, ειμαστε τρεις...) να μου δειξετε με τον τροπο σας οτι δεν ειμαι ο μονος που νιωθει την αναγκη να ακουσει κατι πιο ευηχο απο το βουητο του ανεμιστηρα του pc του. Κι ειμαι σε καλο δρομο μικρη μου Γαλατεια! Ηδη εκανα εξωση στον υπολογιστη απο την κρεβατοκαμαρα και τον εξορισα στο υπογειο του σπιτιου μου οσο κι αν με κουρασε να ξαναστηνω οοολα αυτα τα gadget που μας εχουν πεισει οτι μας ειναι απαραιτητα. Ετσι τουλαχιστον δε θα ειναι εκει οπως λενε σε πρωτη ζητηση.

Αχ, ουτε κι εγω ξερω πως αρχισα να σου γραφω για αυτην μου την αποφαση αλλα αφου "βγηκε" στην επιφανεια ας ειναι! Η διαθεση μου φτιαχνει μερα με τη μερα για λογους πολλους μα αδιευκρινιστους! Ισως να 'ναι του Μαγιου η θελξη η ακομη και στον ερωτα μου η εξη. Μια εξη που εχω πληρωσει ακριβα κι ομως εμμενω να θελω να πληρωσω κι αλλα. Μια εξη που κανει αυτη του ιντερνετ που σου προανεφερα να ωχρια σαν το δερμα μου που διψα για ηλιο.

Ευρηκα!!! Ξερεις τι θα με εκανε ακομη πιο αποφασισμενο να αφεθω για αλλη μια φορα στις αγκαθινες αγκαλες του ερωτα; (ναι λες και ειναι στο χερι μου να το αποφασισω; Λεμε τωρα...) Να ακουσω τις γνωμες ολων αυτων που με τιμουν διαβαζοντας την αλληλογραφια μας πανω σ'αυτο το θεμα. Και φυσικα ευπροσδεκτες θα ειναι και οι αντιθετες γνωμες. Γι'αυτο λοιπον μην το σκεφτεσαι. Ναι σε σενα μιλαω! Πατα το link ακριβως απο κατω που γραφει comments η αν δε θες να κοινοποιηθει η γνωμη σου στειλε μου ενα mail στο pygmaliwn@yahoo.gr Αφου αφηνεις τα ιχνη σου επισκεπτομενος to blog μου (στον παγκοσμιο χαρτη κατω δεξια), γιατι δεν αφηνεις και το στιγμα σου;!;!;!

Ο Πυγμαλιωνας σου...

Τελεψαν οι Ιθακες!

Μικρη μου Γαλατεια,

Συγγνωμη που εχω χαθει μα μου ειναι αδυνατον να βρω το κουραγιο να σου γραψω. Αρχικα ειχα τη δικαιολογια οτι ελλειπα μα τωρα τελειωσανε τα ψεμματα. Επεστρεψα, μα και παλι θελω να φυγω. Αυτη τη φορα ομως για που; Τελεψαν οι Ιθακες μικρη μου! Χρειαζομαι επειγοντως μια νεα Ιθακη! Και μη νομισεις οτι απλα στο αναφερω. Θεωρησε αυτο το γραμμα μου ενα μπουκαλι στο πελαγος του διαδικτυου. Ενα μουκαλι σφραγισμενο με σκοπο οχι να βρει εναν διασωστη αλλα ενα ναυαγο! Καποιον που να καταλαβαινει πως ειναι να νιωθεις σαν ξεχασμενος, οχι απο τους αλλους αλλα απο τον ιδιο του τον εαυτο!

Αυτη τη φορα ουτε η προσδοκια ενος ταξιδιου δεν φανταζει αρκετη να ξανακανει τον μαγιατικο αερα να μυριζει προσμονη καλοκαιριου! Κι εσυ καπου εκει εξω αρκεισαι να διαβαζεις τα γραμματα μου αρνουμενη να αποκριθεις στα καλεσματα μου. Μην με κανεις να αρχισω να αμφισβητω πως τα λαμβανεις τακτικα, γιατι τοτε πολυ συντομα θα κουραστω να σου γραφω.

Και τι να σου γραψω δηλαδη; Δε βαρεθηκες να με "ακους" να παραπονιεμαι για τα παντα; Μα απορω και γω πως εμεινες πιστη και παντα γοητευμενη απο το δυστροπο χαρακτηρα μου; Και μη νομισεις οτι αυτο ειναι ενα εμμεσο καλεσμα για να αναζωογονησεις το ατροφικο "εγω" μου! Αυτη τη στιγμη και η η πιο προφανης φιλοφρονηση απο τον οποιονδηποτε θα μου ακουστει ως ειρωνικο σχολιο.

Χωρις να εχω πει τιποτα, νιωθω την κουραση σαν να σου εχω πει τα παντα. Θα σε αφησω βιαστικα, μπερδεμενη παρα χαρουμενη το ξερω, υπενθυμιζοντας σου για πολλοστη φορα πως η μονη πατριδα ειναι η καρδια. Κι αν μια φορα μεταναστευσεις μακρια της, δυσκολα βρισκεις το δρομο του γυρισμου. Κι οσο κι λεει ο ποιητης πως το ταξιδι ειναι που αξιζει, ανυπομονω να ξαναβρεθω στο λιμανι της αγκαλιας σου.

Ο Πυγμαλιωνας σου...

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

'Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχή την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν."

Βαζω κοκκινα γυαλια...

Μικρη μου Γαλατεια,

Ειναι βασανο ο φιλος που φωναζει εκδρομη. Ειναι προσταγη ομως ο εαυτος σου να κραυγαζει "Φυγη"! Γι'αυτο κι εγω το πηρα αποφαση. Θα αποδρασω απο την αναμενομενη πραγματικοτητα μου, κι απο τα εθελουσια δεσμα του διαδικτυου, και θα φυγω. Θα γεμισω μια βαλιτσα με ρουχα, θα φουλαρω το αμαξι μου, θα γραψω μερικα cd-ακια με νεα και παλια τραγουδια και θα την "κανω".

Πολλες δικαιολογιες κι αφορμες εβρισκα για να συνεχισω να το αναβαλλω. Αναποδιες, αδιαθεσιες, φοβιες μα πανω απο η ατρανταχτη πιστη μου στο καρμα. Ενα καρμα που καμποσες φορες με εχει "ψυλλιασει" οτι δεν ανηκω εδω. Το ΠΟΥ ανηκω ειναι ενα αλλο θεμα! Παντως Μαης ηταν και περσυ, εκει γυρω στις 15, οπου ανεβηκα στην Πατρα για ενα τριημερο και βρεθηκα να μενω κανα εξαμηνο για δουλεια. Κι ολα παλι απο την αρχη. Να βρω σπιτι, να βρω παρεες (δοξα τω θεο 2 -3 φιλους τους εχω ακομη εκει απο τα φοιτητικα χρονια), να βρω νεα "ξορκια" για τα φαντασματα του παρελθοντος!

Να 'μαι παλι λοιπον αντιμετωπος με την μεγαλυτερη επιθυμια και συναμα φοβια μου: να βρεθω στα πιο γνωριμα μου λημερια! Αλλα δε θα αφησω τιποτα αυτη τη φορα να με δειλιασει! Μακαρι να ειχα κι ενα ζευγαρι κοκκινα γυαλια για να βλεπω ακομη πιο θερμα τα χρωματα του αυριανου πρωινου. Του πρωινου που ισως αλλαξει το αμεσο μου μελλον. Κι αν οχι, who cares; Μου αρκει αυτη η αισθηση ελευθεριας, που νιωθει καθε βαρυποινιτης δραπετης τα πρωτα λεπτα αφοτου εχει πηδηξει το φραχτη της φυλακης. Λες κι ο αερας στο προαυλιο ειναι διαφορετικος απο αυτον ακριβως απ'εξω!

Γι'υτο συγχωρα με μικρη μου που δε θα ειμαι και τοσο πιστος στην επικοινωνια μας. Υποσχομαι να γυρισω ανανεωμενος, γεματος εικονες και ηχους να σου περιγραψω κι ιστοριες να σου αφηγηθω!

Ο Πυγμαλιωνας σου...

A Red, Red Rose

Μικρη μου Γαλατεια,

Πρωτομαγια σημερα! Ημερα γιορτινη, της ανοιξης κρεσεντο. Αν και σημερα η ανοιξη δεν ειχε τα κεφια της και δε μας χαρισε ηλιο λαμπρο και ενα ζεστο της χαδι πανω στα παλλευκα μας χερια, που αρχισαν διστακτικα να ξεπροβαλλουν κατω απο τα μανικια του χειμωνα.

Η επισημη πρεμιερα των λουλουδιων σημερα, που ολα σε κυκλικους χορους, χορευουν σχηματιζοντας πολυχρωμα στεφανια στις πορτες των σπιτιων.

Βασιλιας καθολικης αποδοχης του ανθηρου βασιλειου, το ροδο! Αυτο το εξοπλισμενο με αγκαθια συμβολο πολλων εννοιων και καταστασεων, ειναι η επιτομη της ιδεας που ολοι εχουμε για το καλλος των λουλουδιων.

Θυμηθηκα λοιπον σημερα ενα ποιημα που ο Robert Burns παρομοιαζε την αγαπημενη του με ενα τριανταφυλλο του Ιουνη. Η πρωτη στροφη αυτου λοιπον του ποιηματος καποτε "πρωταγωνιστουσε" σε μια διαφημιση ενος ουισκι. Εισαι πολυ μικρη γλυκια μου για να το θυμασαι, το ξερω, αλλα θα χαιρομουν αν καταφερνες να ανακαλυψεις σε ποια!

Περιμενοντας την απαντηση σου, σε αφηνω βιαστικα για να προλαβω, οχι να δω, αλλα τουλαχιστον να οσφρηστω, την πανηγυρικη ελευση του καλοκαιριου.

Ο Πυγμαλιωνας σου...

A Red, Red Rose

My Luve 's like a red, red rose
That 's newly sprung in June:
my Luve 's like the melodie
That's sweetly play'd in tune!

As fair art thou, my bonnie lass,
So deep in luve am I:
And I will luve thee still, my dear,
Till a' the seas gang dry:

Till a' the seas gang dry, my dear,
And the rocks melt wi' the sun;
I will luve thee still, my dear,
While the sands o' life shall run.

And fare thee weel, my only Luve,
And fare thee weel a while!
And I will come again, my Luve,
Tho' it were ten thousand mile.

Robert Burns. 1759–1796